Πέρα από κτηνώδες, πέρα από τόσο ανάλγητα εγκληματικό, είναι κι εξαιρετικά κοντόφθαλμο να ψάχνει μ’ απόγνωση νεκρό η αντιπολίτευση. Δεν ζούμε στην Ελλάδα του χαρούμενου ελληνικού Πάσχα. Ζούμε στη σκιά της μεγαλύτερης τραγωδίας στα χρονικά του ελληνικού σιδηροδρόμου. Εν προκειμένω ωστόσο, δεν σκοπεύω να σταθώ στη λογική, την ηθική, ούτε καν στην αλήθεια της δήλωσης. Προσωπικά, τ’ ομολογώ: δεν θα ‘πεφτα κι απ’ τα σύννεφα αν μάθαινα πως η ανθρώπινη ζωή αποτελεί για κάποιους (κάθε κομματικής απόχρωσης) μέσο που αγιάζεται απ’ τον προεκλογικό σκοπό τους. Ελπίζω μόνο πως, αν υπάρχουν, είναι παντού θλιβερές μειοψηφίες. Πάμε παρακάτω.

Το βασικό πρόβλημα με τις δηλώσεις Θεοδωρικάκου είναι και το πρωταρχικό. Όταν ένας υπουργός λέει κάτι τόσο βαρύ, τόσο σκληρό, κάτι που αναγκαστικά υπερβαίνει τα όρια της πολιτικής αρένας, πρέπει να μπορεί να το αποδείξει. Είναι το πρώτο μάθημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας: δεν βγάζεις κιχ χωρίς στοιχεία. Κι είναι επίσης το βασικό αξίωμα κάθε επιστημονικής διαφωνίας: ο φέρων τον ισχυρισμό χρωστάει και τις αποδείξεις. Η πολιτική όμως, είπαμε, έχει άλλους κανόνες. Πιραντέλο.

Να παίξουμε μ’ αυτούς τους παράλογους κανόνες; (Κανονικά δεν θα ‘πρεπε, όμως…) Ας παίξουμε. Έτσι είναι, υπουργέ μου, όπως το νομίζετε. Η αντιπολίτευση οργανώνει επεισόδια στο κυνήγι νεκρού. Ρίχνει στο δρόμο τύπους με πέτρες, με καδρόνια, με όρεξη για λιντσάρισμα και στόχο να θρηνήσουμε θύματα. Κι εγώ αναρωτιέμαι, στ’ όνομα της ασφάλειας, της προστασίας, της ζωής… γιατί δεν τους συλλαμβάνετε;

Είναι κάπως τραγελαφικό, όπως κι ολόκληρος σχεδόν ο ελληνικός πολιτικός διάλογος, που τη δήλωση αυτή την έκανε ο ανώτατος ανήρ της ελληνικής αστυνομίας. Ο άνθρωπος δηλαδή που κάθεται στην καρέκλα εκείνου που θα φροντίσει την προστασία του πολίτη. Κι ενώ κατηγορεί ευθέως, αν κι αναπόδεικτα, την αντιπολίτευση για «μπάχαλα», οι ίδιοι οι «μπαχαλάκηδες» παραμένουν ασύλληπτοι. Κι είναι οι ίδιοι μπαχαλάκηδες που χαλάνε τις ειρηνικές πορείες, είναι οι ίδιοι μπαχαλάκηδες που κακοποιούν την έννοια της εξέγερσης, είναι οι ίδιοι μπαχαλάκηδες που ταράζουν την ομορφιά του κέντρου της Αθήνας κι ανοίγουν κερκόπορτες για «πανεπιστημιακή αστυνομία», «άδεια εισόδου» και λοιπά εγκλήματα κατά της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Είναι οι μπαχαλάκηδες που δημιουργούν την εικόνα της βίας και την κολλάνε τατουάζ σε κάθε αγνή έκφραση διεκδίκησης και συλλογικής διαφωνίας. Γιατί λοιπόν παραμένουν ασύλληπτοι;

Ας συμφωνήσουμε, κύριε υπουργέ, πως είναι τουλάχιστον παράξενο, δεν είναι; Και δυστυχώς, η ερώτηση δεν παίρνει παρά μονάχα δύο απαντήσεις: ή δεν μπορείτε, ή δεν θέλετε. Κι είναι μάλλον απόλυτη παραδοχή αποτυχίας, ένας ΥΠΠΟ που κάθε τόσο φροντίζει να προσφέρει θεσμική κάλυψη σε πυροβολισμούς, βίαιες συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και δράσεις εκτός πλαισίου, να παραδέχεται πως δεν μπορεί να οδηγήσει στη δικαιοσύνη αυτούς που στ’ αλήθεια πρέπει να συλληφθούν, να δικαστούν, να καταδικαστούν. Οπότε, αποτύχατε; Γιατί αν δεν αποτύχατε, αν δηλαδή μπορείτε, τότε…

Όμως δεν πρόκειται να κάνω το δικό σας λάθος. Δεν θα κατηγορήσω χωρίς στοιχεία, παρόλο που η λογική δεν μας αφήνει και τόσα περιθώρια για τρίτους δρόμους. Νομίζω;