Ο Κασιδιάρης εκτός εκλογών, όμως η σκύλα σε οργασμό γεννάει 5%

Ο Ηλίας Γεροντόπουλος ψάχνει τι είν’ αυτό που οδηγεί κοντά 330.000 Έλληνες στο να δηλώνουν πως θα ψήφιζαν καταδικασμένους -και αμετανόητους- φασίστες.

Ο Κασιδιάρης εκτός εκλογών, όμως η σκύλα σε οργασμό γεννάει 5%
ΠΡΟΒΟΛΗ

Ο «πάλι οργασμός» της φασιστικής σκύλας είναι μάλλον το πιο γνωστό τσιτάτο του Μπρεχτ. Κι όπως συμβαίνει συνήθως με τα «σουξέ», είναι μαζί και το πιο εύστοχο. Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα σύμπτωμα επώδυνης αιμορραγίας που θεραπεύθηκε. Κι οι Έλληνες ΓΤΠ (η μετάφραση κατά το δοκούν!) είναι έν’ ακόμα σύμπτωμα που ελπίζω θα το θεραπεύσουμε. Με παυσίπονους νόμους, μ’ αντιβιωτικές διατάξεις, με το νυστέρι του Συμβουλίου Επικρατείας, θα το θεραπεύσουμε. Όμως, σε κάθε τέτοια θεραπεία, ξεχνάμε ότι δεν είναι η ασθένεια που πολεμάμε, είναι το σύμπτωμα. Η σκύλα έχει πάλι οργασμό…

Μια τρομοκρατική οργάνωση δεν είναι η τρομοκρατία. Μια εγκληματική οργάνωση δεν είναι το έγκλημα. Και μια φασιστική οργάνωση δεν είναι ο φασισμός. Ανάμεσα στους πανηγυρισμούς για τη «δίκη των ναζί» και τη δικαιολογημένη οργή για το κόμμα Κασιδιάρη (που προσπαθεί να χωρέσει σε κακοφτιαγμένο δούρειο ίππο), ο δημόσιος διάλογος λησμονεί το πραγματικό ζήτημα: το κόμμα του καταδικασμένου ναζιστή, όποια δημοσκόπηση και να δεις, μπαίνει στη βουλή.

Πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Υπάρχουν ντοκουμέντα, υπάρχουνε στοιχεία, υπάρχουν καταδίκες. Όλοι ξέρουν. Αν λοιπόν το κόμμα ενός δηλωμένου κι αμετανόητου φασίστα παίρνει ποσοστό κοντά στο 5%, τότε είναι ώρα ν’ αντικρίσουμε καθαρά την αλήθεια: τουλάχιστον ένα 5% των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι φασίστες. Γουστάρουν το παραμύθι περί καθαρής φυλής, γουστάρουν εθνική ανωτερότητα, φτιάχνονται με πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο, ζητάνε τάγματα εφόδου και πολεμικές εκστρατείες, απεχθάνονται την Ευρώπη, ανέχονται τη δημοκρατία μέχρι νεοτέρας κι εχθρεύονται μέχρι θανάτου τη χαώδη ιδέα της αριστεράς που έχουν στο μυαλό τους. Την εχθρεύονται ακόμη κι αν ταυτίζεται με το κήρυγμα μιας θρησκείας που τη βγάζουν μπροστά όταν λειτουργεί ως συνοδευτικό πατρίδας και οικογένειας. Αυτό είναι το 5% των Ελλήνων ψηφοφόρων. Κι όσο δεν το κοιτάς, ούτε να μειωθεί πρόκειται, ούτε να εξαφανιστεί ως διά μαγείας. Καμία ασθένεια δεν το κάνει. Πάμε να το κοιτάξουμε, λοιπόν.

Τι είν’ αυτό που οδηγεί κοντά τρακόσιες τριάντα χιλιάδες Έλληνες να ταιριάζουν στο παραπάνω προφίλ; Ναι, ξέρω, η οικονομική κρίση, η κρίση των αξιών, η εγκληματικότητα… Μπούρδες! Κοινωνιολογικά ορθές παραδοσιακές αιτίες, όμως εδώ είναι Βαλκάνια κι υπάρχει ένας παράγοντας ξεχωριστός, πρωταρχικός και κύριος: Μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της πολιτικής μας αποτυχίας. Κυβερνήσεις ανίκανες να κυβερνήσουν. Κυβερνήσεις που κυβερνούν για πάρτη τους. Αριστερός λόγος χαμένος στον αυτοθαυμασμό του. Φιλελευθερισμός αγκαλιά με τη συντήρηση. Απαξίωση της παιδείας, ξεχαρβάλωτη εκπαίδευση, ένα σύστημα «αριστείας» που κλείνει το μάτι στους λίγους κι αφήνει τον απόφοιτό του λειτουργικά αγράμματο και δομικά αμόρφωτο. Παραγωγή πολιτών που δεν ξέρουν να μαθαίνουν, δεν ξέρουν να σκέφτονται, δεν ξέρουν ν’ αναλύουν, δεν ξέρουν να αξίζουν. Λογικό αποτέλεσμα: νιώθουν παντελώς απροστάτευτοι μπροστά στον οικονομικό, τον κοινωνικό, ακόμα και τον υγειονομικό κίνδυνο. Άνθρωποι ανίκανοι να ζήσουν σ’ ένα ρευστό περιβάλλον, άνθρωποι που ψάχνουν τυποποιημένους εχθρούς, που αναζητούν έναν ηγέτη ικανό να κάνει όσα εκείνοι δεν μπορούν, κι είναι έτοιμοι για χάρη του να γκρεμίσουν βίαια το σύστημα. Το σύστημα; Ενδιαφέρον…

Αν ζητήσεις από δέκα ανθρώπους να ορίσουν μ’ ακρίβεια το σύστημα, θα πάρεις δέκα διαφορετικές (πολύ ή λίγο) απαντήσεις. Για το παραπάνω φασιστικό κουτάβι λοιπόν, πώς ορίζεται το σύστημα; Μα, είναι πολύ απλό: όπως τ’ ορίζει ο ηγέτης! Σύστημα είν’ οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι πλούσιοι, οι εκλογές, οι πολίτες που στηρίζουν το δημοκρατικό τόξο (κι άρα το σύστημα), οι μετανάστες που «παίρνουν τις δουλειές» (με την ανοχή του συστήματος), οι ομοφυλόφιλοι που διεκδικούν ίση μεταχείριση (με το χάδι του συστήματος), οι κομμουνιστές που φωνάζουν για τις συνθήκες εργασίας (με την άδεια του συστήματος), οι φιλελεύθεροι που φωνάζουν υπέρ της Ευρώπης (κι άρα του συστήματος)… Πού τελειώνει το παραλήρημα; «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι σύστημα!». Είπαμε, δεν έμαθαν ποτέ να σκέφτονται.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Θέλουμε να το λύσουμε; Προειδοποιώ, η μέθοδος δεν θα σε πείσει…

Μοιραία δεν λύνεται με «ξύλο στους φασίστες». Η βία είν’ η πίστα τους, η έχθρα το φαΐ τους, η σκύλα συνεχίζει να γεννάει. Αν θες να ξεμπερδέψεις με το φασισμό, πρέπει να διδάξεις τους πιτσιρικάδες πώς ν’ ακούν, να συζητάνε, να κατανοούν τον κόσμο. Πρέπει ν’ αφήσεις τους ανθρώπους ελεύθερους να ερωτευτούν, να εκφραστούν και ν’ αντιδράσουν. Πρέπει να δημιουργείς ακαδημαϊκούς πολίτες αντί εξαρτήματα μηχανής. Πρέπει να στήσεις ένα κράτος που, τουλάχιστον στα βασικά, θα εμπνέει ασφάλεια, σιγουριά και δικαιοσύνη. Γενικούρες; Στο ‘πα, δεν θα σ’ αρέσει, όμως τα δύσκολα προβλήματα δεν λύνονται μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο. Το φασισμό τον κερδίζει η ανθρωπιά, η μόρφωση κι η ελευθερία. Τα υπόλοιπα σκοτώνουνε συμπτώματα. Ναι, θέλουμε την ανακούφιση μιας κοινωνίας χωρίς Χρυσή Αυγή, χωρίς Έλληνες ΓΤΠ, χωρίς σβάστικα και μαίανδρο στα λάβαρα. Αλλά όσο είν’ ο στόχος μόνο αυτός, ο Μπρεχτ θα ‘ναι πάντα επίκαιρος. Κι απλώς θ’ αλλάζουν τα ονόματα των συμπτωμάτων.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ