Είναι η πιο μεγάλη αποτυχία του πολιτικού συστήματος, κι είναι μαζί η πιο πετυχημένη συνταγή του για να διαιωνίζει κεκαλυμμένες δυναστείες. Είναι η πολιτική ασθένεια του σήμερα - πολύ “αθώα” για να σε σκοτώσει μόνη της, μα κι αρκούντως αδίστακτη για να πετάει στάχτη στα μάτια σου. Είν’ ένα ρεύμα που δε ζητάει ανατροπή, δεν ψάχνει μεταρρύθμιση, δεν θέλει λύση - απλώς αδιαφορεί. Είν’ ένα ρεύμα που υπάρχει από ετών αρχαιοτάτων, μα εδώ, στο σήμερα είναι πια της μόδας. Η πιο απαράδεκτη απ’ όσες λέξεις περιγράφουν μια στάση πάνω στα κοινά: απολιτίκ.

Το να ‘σαι λοιπόν απολιτίκ είν’ επικίνδυνο, σ’ όποια μετάφραση. Είτε δεν πας στις εκλογές γιατί το σύστημα αυτό δεν σου αρέσει, είτε δεν πας γιατί δεν βρίσκεις εκπροσώπηση στα κόμματα με τα μεγάλα νούμερα, είτε δεν πας γιατί “όλοι είναι ίδιοι”, είτε γιατί δεν ασχολείσαι γενικώς με την πολιτική, συγγνώμη που στο λέω, αδερφέ μου (ή αδερφούλα), είσαι επικίνδυνος. Επικίνδυνος γιατί δημιουργείς συνειδητά (έστω κι εν αγνοία σου) την ολιγαρχία που υποτίθεται απεύχεσαι, επικίνδυνος γιατί στρώνεις το δρόμο σε κάθε είδους φασισμούς απαξιώνοντας την ψήφο, επικίνδυνος όπως καθένας που κοιτάζει τη δουλειά του αδιαφορώντας για το σύνολο. Μα, να σου πω κάτι; Τα ξέρεις όλ’ αυτά.

Τα ‘χεις ακούσει πάλι. Οι απαντήσεις έτοιμες. “Τίποτα δεν αλλάζει”, “Η δική μου η ψήφος θα κάνει τη διαφορά;”, “Έτσι κι αλλιώς είν’ όλα κανονισμένα από ψηλά”, κι ύστερ’ αρχίζουν οι παράνοιες με τις νέες τάξεις των πραγμάτων και τις λέσχες Μπίλντεμπεργκ. Γι’ αυτό και τούτο δω το κείμενο δεν έχει τίποτα φιλοδοξίες πολιτικού μανιφέστου, μα θέλει κάπως παραπάνω ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό το πεζό, το λαϊκό, κι όμως καθόλου αμελητέο συναίσθημα που σου γεννάει η γοητεία των ανθρώπων. Και ν’ αναρωτηθεί: υπάρχει άραγε στάση λιγότερο γοητευτική απ’ του απολιτίκ;

Οι λαοί κάναν αγώνες για να ‘χουν το δικαίωμα στην άποψη. Κι ακόμα περισσότερους για το δικαίωμα στη συμμετοχή. Χύθηκαν τόνοι από μελάνι για να εκτιμήσει ο άνθρωπος τα μέσα του - μια γυναίκα δεν είναι απλώς δυο μάτια, δυο στήθη, δυο καπούλια, κι ένας άντρας δεν είναι μούσκουλα και θεληματικό πηγούνι. Η ομορφιά της πίστης σ’ ένα όνειρο, η ομορφιά της συμμετοχής, η ομορφιά της ευθύνης για το αύριο ενός ολόκληρου κράτους είναι που κάνουν σύμβολα και χτίζουνε κουλτούρες. Ποια ομορφιά μπορεί να έχει κάποιος που: “...δεν ασχολούμαι μ’ αυτά”;

Ξέρω τι θα πεις: το όνειρο κάθε μέρα ισοπεδώνεται απ’ το τακούνι του καπιταλισμού, κι η συμμετοχή εξαφανίζεται στα γρανάζια κακών εκλογικών τρικ. Άκου τι θα πω: διεκδίκησες ποτέ κάτι καλύτερο;

Βλέπεις, αν όλοι αυτοί που αρνούνται να ψηφίσουν (και ονομάζουν δράση την αδράνεια) παίρναν απόφαση να βγουν στο δρόμο, η Ελλάδα σήμερα ή θα ‘ταν στάχτη, ή θα ‘ταν άλλη. Αν όλοι αυτοί που αρνούνται να ψηφίσουν βρόνταγαν μ’ υποτυπώδη οργάνωση την πόρτα του κόμματος κι αντάλλαζαν ψήφους για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, κανένα συστημικό γρανάζι δεν θ’ άντεχε την πίεση. Αυτή δεν είν’ η ουσία της εκπροσώπησης, στο κάτω-κάτω;

Όμως εκείνοι επαναστατούν όπως φλερτάρουν: κάθονται στ’ αυγά τους, γυρνάνε αλλού το κεφάλι, “η δική μου η ατάκα θα την ψήσει”, “έτσι κι αλλιώς κάποιον θα περιμένει ήδη”, στο τέλος γυρνάνε σπίτι απογοητευμένοι και σίγουροι πως φταίνε οι καιροί που ‘χουν αλλάξει. Ή πως το φλερτ, και η πολιτική, κι οι εκλογές, είν’ αθλήματα παλιά, για καφενεία και για παππούδες. Εμείς κοιτάμε τη δουλειά μας, τη φάση μας, δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, το “δεν ασχολούμαι μ’ αυτά” σημαίνει πως δεν ασχολούμαι με τίποτα, έτσι δεν είναι;

Πόσο καλή μουσική μπορεί ν’ ακούς αν δεν πιστεύεις πως... αλλάζει; Πόσα μπορεί να ‘χεις να πεις και πόσο γοητευτικά, αν στέκεσαι και βλέπεις τους καιρούς απλώς να φεύγουν; Πώς ν’ αγκαλιάσεις με θάρρος έναν άνθρωπο, όταν δεν αγκαλιάζεις έναν κόσμο; Και τελικά, πώς να δοθείς αληθινά και μ’ ειλικρίνεια, πώς να παλέψεις να κρατήσει ο έρωτας, όταν στην ίδια τη ζωή σου απλώς γκρινιάζεις για κείνο στο οποίο δεν συμμετέχεις;

Σταμάτα να γκρινιάζεις, μην είσαι μίζερος και τέλος πάντων, γίνε ξανά πολίτης. Αν όχι για όλα τ’ άλλα, τουλάχιστον για να μην είσαι ντεκαυλέ, γαμώτο…