Στην αρχή είχε κάτι απ’ το Ριχάρδο τον Τρίτο: Το βασίλειό μου για ένα ντιμπέιτ! Έπειτα ήρθε κλασικά ο (σχεδόν διασημότερος του Σαίξπηρ) αντιπρόεδρος Εδεσσαϊκού: Εμείς είπαμε ναι, αλλά εκείνοι ήθελαν ένας μ’ έναν, κι εμείς είπαμε να γίνει με όλους, κι εκείνοι λένε ναι με όλους, αλλά κι ένα μ’ έναν, κι εμείς λέμε δεν είναι δίκιο να λείπουν οι άλλοι, μόνο αυτό, τίποτ’ άλλο…

Μπερδεύτηκες; Πώς να μη μπερδευτείς, αφού εδώ πια δεν τηρούν ούτ’ έστω τα προσχήματα. Ο ένας (Μητσοτάκης) γουστάρει αποκλειστικά ενισχυμένες αναλογικές κι αυτοδυναμίες, δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν, όμως δέχεται ντιμπέιτ μόνο με παρουσία του συνόλου των κομματικών αρχηγών. Ο άλλος (Τσίπρας) θέλει συνεργασίες κι απλές αναλογικές, όμως ζητάει μετ’ επιτάσεως προσωπικό man to man με τον πρωθυπουργό. Κόντρα ρόλοι; Σίγουρα. Όμως υπάρχει εξήγηση και είναι μάλλον η προφανής.

Ο Μητσοτάκης έχει μόνο να χάσει από μια τηλεμαχία. Είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις - δεν έχει λόγο να μπει σε καμιά προεκλογική αρένα, ιδίως τώρα που η κυβερνητική του πανοπλία είναι σκέτο σουρωτήρι. Επόμενο είναι να προτιμά τη διασπορά πυρών ενός καθολικού ντιμπέιτ, από μια μονομαχία στην οποία θ’ αποτελεί μοναδικό στόχο. Ο Τσίπρας απ’ την άλλη, ξέρει πως ένα πολυφωνικό ντιμπέιτ δεν θα του επιτρέψει να εκμεταλλευτεί το επικοινωνιακό του χάρισμα κόντρα στο βασικό αντίπαλο: θα ‘χει λιγότερο χρόνο, θα ‘χει λιγότερες ευκαιρίες ευθείας επίθεσης, θα βλέπει πιο συχνά τη μπάλα να χάνεται στην κερκίδα. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι χρειάζεται πολιτικό ρινγκ, όχι τα παιχνίδια χωρίς σύνορα, ούτε σκυλοκαυγά με δημοσιογραφική διαιτησία. Σαφές; Σαφές. Ωστόσο…

Αυτό που έχει σημασία ν’ αναρωτηθείς εσύ, εγώ, ο κάθε πολίτης που δεν είναι Μητσοτάκης ή Τσίπρας, είναι το εξής: Σε τι χρησιμεύει ένα ντιμπέιτ; Η απάντηση σ’ αυτό μπορεί να διαγράψει μπόλικα απ’ τα παραπάνω. Βλέπεις, (όχι μονάχα στην Ελλάδα αλλά κυρίως εδώ) ένα ντιμπέιτ είναι εκ των πραγμάτων ζήτημα επικοινωνίας. Ποιος θα τα πει καλύτερα; Ποιος θα ‘χει τις ατάκες; Ποιος θα δώσει πληρωμένες απαντήσεις; Ποιος θα φανεί πιο έξυπνος, πιο ξύπνιος, πιο εξυπνάκιας; Όμως αλήθεια, αυτό είναι που απασχολεί τον ψηφοφόρο; Αυτό είναι που πρέπει να τον απασχολεί;

Δεν θα το παίξω υπεράνω, τ’ απολαμβάνω τα ντιμπέιτ. Τ’ απολαμβάνω για όλους τους λάθος λόγους: για τις ατάκες, τις πληρωμένες απαντήσεις, τους ξύπνιους εξυπνάκηδες. Όμως ένα ντιμπέιτ δεν είναι σαπουνόπερα, ούτε talk show, ούτε μπαλίτσα για πίτσες και μπύρες. Ένα ντιμπέιτ είν’ εργαλείο. Είν’ ένας τρόπος να μπορέσει ο πολίτης ν’ αποφασίσει, να κρίνει, να προβληματιστεί, να επιλέξει. Με τα ντιμπέιτ της ατάκας, τι θα επιλέξεις, τον εξυπνάκια; Δυστυχώς έτσι επιλέγεις, έτσι επιλέγουμε, γνωστά τ’ αποτελέσματα.

Αν το καλοσκεφτείς, πάνω σ’ αυτό αντικατοπτρίζεται (μ’ έναν φορεμένο κανονιστικό κομφορμισμό) το επίπεδο του διαχρονικού πολιτικού διαλόγου μας. Και τα κριτήρια ψήφου. Το «τι θα κάνουμε εμείς αύριο» χάνεται μες στους διαξιφισμούς για το «τι κάνατε εσείς χθες», κι η ασάφεια των υποσχέσεων της επόμενης μέρας κρύβεται πίσω από αστειάκια λυκειακών εκλογών και δημοσιογράφους που φροντίζουν μονάχα να τηρηθεί ο χρόνος. Με τον ίδιο τρόπο που η ψήφος καθορίζεται τελικά από φόβο, πανικό, ή με κριτήρια επικοινωνίας κι όχι ουσίας. Απ’ το «να ψηφίσουμε αυτόν γιατί ‘ναι νέος» μέχρι το «τι γκόμενος είσαι συ!», ο δρόμος του πολιτικού επιχειρήματος στη μαμά της δημοκρατίας ήταν ανέκαθεν μια μόνιμη καρναβαλική πομπή. Ε, τόσα χρόνια τριώδιο, μήπως να ‘ρθει κι η Καθαρή Δευτέρα επιτέλους;

Συνοψίζω: οι εκλογές χρειάζονται ντιμπέιτ. Αναμφίβολα! Αλίμονο αν μου ζητάει την ψήφο σου μια προσωπικότητα που δεν είν’ ικανή να διαχειριστεί ανοιχτό διάλογο χωρίς μοντάζ. Αλίμονο αν θέλει να εκπροσωπήσει ολόκληρο λαό ένας άνθρωπος που δεν έχει εκτόπισμα ν’ απαντήσει σ’ ερωτήσεις χωρίς αυτές να ‘ναι προκάτ. Θέλουμε ντιμπέιτ, ναι. Όμως τι ντιμπέιτ; Σίγουρα όχι ένα ντιμπέιτ «γκόμενων». Σίγουρα όχι ένα ντιμπέιτ σόου. Για το Θεό, ήρθε η ώρα να μεγαλώσουμε…