Αναρωτιέμαι, αρκεί σήμερα ένα παρωχημένο «τεντιμπόης» για να κατευνάσει την οργή αυτών που εδώ και λίγες μέρες συνδέουν τα γαλακτοκομικά με την τρομοκρατία; Έγκλημα ακούς, κίνδυνο ακούς, φασισμό ακούς, μέχρι που κάποιος τόλμησε να θυμηθεί τις σφαλιάρες του Κασιδιάρη στην Κανέλλη. Στο τέλος-τέλος, η βία είναι βία, ε; Και το γιαούρτι είναι βία, ναι;

Ναι. Σ’ αντίθεση με τα περίφημα τρικάκια, το χαρτοπόλεμο και τις σερπαντίνες, το γιαούρτωμα είναι όντως βία. Γιατί σε βγάζει απότομα απ’ τη συνθήκη σου, γιατί σε σοκάρει, γιατί σ’ αναγκάζει να σταματήσεις αυτό που κάνεις για να καθαριστείς, γιατί σ’ υποχρεώνει να μπεις, τέλος πάντων, σε σκοτούρες. Ως εδώ καλά: βία το γιαούρτωμα, όπως βία το νερό, βία οι ντομάτες, βία τ’ αυγά, βία κι όσοι άλλοι φορείς ταλαιπωριάς έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς απ’ το λαό σε καλλιτέχνες, σε πολιτικούς και σε παλιάτσους. Τελεία. Μα όχι παύλα.

Κατακριτέα λοιπόν η επίθεση στο Θάνο Πλεύρη. Κατακριτέα, τελεία. Στις δημοκρατίες οι απαντήσεις δίνονται στις κάλπες, δίνονται με σταυρούς ή έστω με λόγια. Όμως, μες στην κατάκριση αυτή, μη φτάσουμε και στ’ άλλο άκρο. Να παραμείνουμε σοβαροί: ούτε η σωματική του ακεραιότητα απειλήθηκε, ούτ’ η οικογένειά του κινδύνεψε, ούτε και βίωσε τρομοκρατία ο υπουργός το Σάββατο στα Πετράλωνα. Βίωσε την υπερβολή της λαϊκής διαμαρτυρίας, ή της νεανικής αψηφισιάς, ή έστω (να μην αφήσω παραπονεμένη τη δική του εκδοχή των πραγμάτων) του προεκλογικού κομματικού ανταγωνισμού. Βίαιη υπερβολή; Ναι. Καταδικαστέα; Ναι. Νομικά υπόλογη; Ίσως. Όχι όμως επικίνδυνη. Μην τρελαθούμε κιόλας…

Συν τοις άλλοις, έρχετ’ εδώ να προστεθεί αυτό που λένε στο ποδόσφαιρο: αν θέλεις δίκαια να γκρινιάξεις για τη φάση που δεν σου δώσανε, σκέψου τι θα ‘λεγες αν τη σφυρίζαν εναντίον σου. Σ’ αυτή τη λογική λοιπόν, ποιος είν’ ο Θάνος Πλεύρης που κινδύνεψε να τυφλωθεί απ’ το γιαούρτι;

Δεν είναι ο συνήγορος (κι αφιλοκερδώς!) των γιαουρτάδων της ακροδεξιάς που επιτέθηκαν στον Αλαβάνο προ ετών; Δεν είναι ο «καταδρομέας» π’ ούρλιαζε για την παλικαριά που απαιτούν οι ειδικές δυνάμεις; Ο Θάνος Πλεύρης δεν είναι που με τόσο σθένος υποστήριζε τότε πως, αν είσαι βουτυρόπαιδο και γκρινιάζεις για κατεβασμένα παντελόνια, κάνεις ρεζίλι και χαλάς το στράτευμα; Εσύ βρε Θάνο, ο ειδικοδυναμίτης, ο περήφανος για όσα συμβαίνουν μες στο Πεύκο, είσαι ο ίδιος που σήμερα μιλάει για επίθεση από προβιοτικά;

Βέβαια λες (και δίκιο έχεις), ότι ήτανε μπροστά και τα παιδιά σου. Απαράδεκτο, χωρίς συζήτηση. Τουλάχιστον δίχως συζήτηση απ’ τη δική μου τη μεριά, μιας που αλήθεια, εσύ δεν ήσουν ο πολλά βαρύς που έκανε ρεζίλι δημοσίως τον καημένο τον πατέρα εκείνου του παιδιού; Εκείνου που το ξεβρακώσανε, το καψωνάρανε, μα εσύ βρήκες μονάχα να το πεις φλωράκι και μαμόθρεφτο; Ναι, τα Πετράλωνα δεν είναι ειδικές δυνάμεις, όμως αναρωτιέμαι, πόσο θ’ απείχε από τα λόγια σου κάποιος που θα μιλούσε τώρα για φλωράκια και μαμόθρεφτα; Δεν νομίζω πως θ’ απείχε. Δεν νομίζω πως θ’ απείχες…

Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο κάποιος δεν θα ‘μαι εγώ. Δεν θα ‘μαι γιατί δεν αναγνωρίζω οικογενειακές ευθύνες, και στα παιδιά του καθενός οφείλουμε την προστασία μας. Απλώς δεν γίνεται να συνεχίσει το βιολί που στην Ελλάδα φαίνεται να βγάζει μόνο βιρτουόζους: καθένας να μιλάει όπως θέλει, και να στηρίζει ο,τι θέλει, και να ταΐζει όσο θέλει το σκυλί της βίας, κι ύστερα δίχως ν’ αποκηρύξει τα παλιά του, να ζητάει τα ρέστα όταν δαγκώσει ο σκύλος το δικό του χέρι. Κακό σκυλί, να το μαλώσουμε, όμως ποιος το ‘κανε θηρίο;

Οπότε, ας κάνουμε τη σούμα: λαϊκή αντίδραση και κριτική δεν γίνεται με πρόβεια πέτσα. Μα, υπουργέ μου, ούτε πολιτική με τους λιονταρισμούς του Αισώπου γίνεται. Άμα σηκώνεις για σημαία τις ψευτομαγκιές των οπαδών από εξέδρα VIP, το ένα φέρνει τ’ άλλο κι είναι περίπου πεπρωμένο: αυτό που σπέρνεις θα θερίσεις. Κι έσπειρες είν’ η αλήθεια, έσπειρες πολύ…