Ήταν 26 Ιουνίου του 2020. Τότε που με θυμάμαι να ρίχνω τον πιο μεγάλο σπαραγμό και κραυγή που έχω ρίξει ποτέ. Ήταν η στιγμή όπου μετά από 30 χρόνια η Λίβερπουλ είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Αγγλίας. Ένα πρωτάθλημα που τόσο ήθελε και τόσο δεν ερχόταν…

Περίπου τρία χρόνια αργότερα μεταφερόμαστε στην Ιταλία. Και πιο συγκεκριμένα στη Νάπολη. Εκεί όπου από χθες το βράδυ μια ολόκληρη πόλη δεν μπορεί να κοιμηθεί και έχει αυτόν τον τεράστιο σπαραγμό, σαν τον δικό μου τον Ιούνη του 2020, ο οποίος μέσα κρύβει χαρά, προσμονή και φυσικά ένα τεράστιο «επιτέλους». Εκεί, όπου χιλιάδες κάτοικοι της Νάπολης στέκονται και δεν μπορούν, ακόμα, να αντιληφθούν το τι έχει συμβεί. Το ότι είναι πρωταθλητές Ιταλίας!

Και πώς να το πιστέψουν άλλωστε, 33 χρόνια περίμεναν για αυτή τη στιγμή, 33 ολόκληρα χρόνια. Και να λεγες ότι δεν έφτασαν κοντά στο πρωτάθλημα όλα αυτά τα χρόνια, το αντίθετο συνέβη και μάλιστα πάρα πολλές φορές.

Από εκείνη την απίστευτη ομάδα των Καβάνι, Χάμσικ και Λαβέτσι που δεν κατάφερε ποτέ να της δώσει την κορυφή ως εκείνη την κεφαλιά του Κουλιμπαλί το 2018 που όλοι είπαν «να το, έρχεται, άργησε αλλά έρχεται». Ποτέ δεν ήρθε όμως...

Έπρεπε να μεσολαβήσει μια πενταετία από τότε, να αποχωρήσει όλη αυτή η ξεχωριστή φουρνιά που είχε κάνει τους Ναπολιτάνους να πιστέψουν ξανά και να φύγει από τη ζωή η πιο σπουδαία μορφή της πόλης. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα...

Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο, έτσι είναι ο αθλητισμός. Ο Ντιεγκίτο που «έφυγε» τόσο νωρίς δεν ήταν εκεί για να χαρεί τα «παιδιά» του. Πρώτα αυτά της Αργεντινής που του χάρισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο πριν από 6 μήνες και μετέπειτα αυτά της Νάπολι, που χθες έφεραν πίσω στην πόλη τον τίτλο που τόσο είχε ανάγκη.

Μια πόλη που είναι αποκομμένη από την υπόλοιπη Ιταλία. Όχι γιατί το επέλεξε, αλλά γιατί πάντα ήταν το «μαύρο πρόβατο» αυτής, ως κάτι ξένο, απόμακρο και κακό, με τέτοιον τρόπο που την ανάγκασε να κλειστεί στον εαυτό της και διατηρήσει μια δική της κουλτούρα, πιο ξεχωριστή.

Μια κουλτούρα που έχει τον δικό της τρόπο ζωής, τη δική της καθημερινότητα και φυσικά τον δικό της θεό. Τον Ντιέγκο της…

Από χθες αυτή η πόλη ζει ξανά, όλοι οι κάτοικοι γύρισαν στην κορνίζα του Μαραντόνα που έχουν στο σπίτι τους (γιατί όλοι έχουν στη Νάπολη από μια τέτοια) και του είπαν «Τα καταφέραμε», μετά έβαλαν την πανέμορφη γαλάζια φανέλα με το «10» στην πλάτη, βγήκαν στους δρόμους με δάκρυα και πανηγύρισαν…

Η πόλη αυτή το άξιζε όσο καμία άλλη. Η Ιταλία έχει νέα πρωταθλήτρια, την ομαδάρα του Σπαλέτι, του Οσιμέν, του Κβαραντσχέλια, του Ζιελίνσκι. Την ομαδάρα που μας γοήτευσε με το ποδόσφαιρο που παίζει και ευχόμασταν όλοι να καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος. Και το κατάφερε.

Αυτό ήταν για τον Ντιέγκο και τον Ιταλικό Νότο. Αυτό ήταν για ένα άλλο ποδόσφαιρο, πιο ρομαντικό, πιο αλήτικο, πιο όμορφο.

Αυτή είναι η Νάπολη, η πόλη και η ομάδα. Η ομάδα του Ντιεγκίτο, που την καμάρωσε από ψηλά...