Για το Διονύση Σαββόπουλο, έχουν σχεδόν τα πάντα ειπωθεί. Είναι προδότης, είναι σοφός, είναι κλέφτης κι απατεώνας, είν’ εμπνευσμένος μουσουργός και ποιητής, είναι παλιάτσος και ληστής, είν’ ο εξάγγελος κι ο καθοδηγητής, τόσα και τόσο αντίρροπα, πότε οργισμένα μα σωστά, πότε μ’ ένα πάθος παράλογο. Προσωπικά δεν βρίσκω λόγο να προσθέσω επιχειρήματα, μ’ έχει καλύψει πλήρως κι εντελώς, μ’ ένα ποτάμι λέξεις μες στον ωκεανό του διαδικτύου, ο Νίκος Βεντούρας. Κι εδώ δεν θα μ’ απασχολήσει διόλου ο ίδιος ο Σαββόπουλος. Άλλο είναι που με νοιάζει. Τα τραγούδια του.

Όχι, ακόμα κι αν ο Νιόνιος πούλησε χθες κι αντιπροχθές το νεαρό εαυτό του (μένοντας ταυτόχρονα πιστός στη μέση ηλικία του, εκείνη που το ‘89 του ‘φερε Κούρεμα - την πρώτη “προδοσία”), δεν έκανε το ίδιο ούτε ο Πολιτευτής, ούτε η Μαντινάδα των Εκλογών, ούτε ο Καραγκιόζης κι ο Εξάγγελος. Δεν έχασε τις φωτιές της η Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, ούτε τη Λέξη του ο Δημοσθένης. Ο Κοεμτζής ακόμα έχει παραγγελιά ένα Μακρύ (όσο και ψηλό!) Ζεϊμπέκικο, σ’ άλλο Ζεϊμπέκικο η Μπέλλου ακόμα τραγουδάει την πιο σπουδαία ποπ, οι δεκαεξάρηδες γαμούν τα λύκεια κι ο Μπάλος χάνεται στη τζαζ των Βαλκανίων και της Ηπείρου. Άλλαξαν οι κουβέντες, οι νότες, οι ήχοι και τα νοήματα, μαζί με τις τιράντες π’ άλλαξε ο δημιουργός τους; Όχι βέβαια. Κι αν άλλαξαν για σένα, αυτό είναι πρόβλημα δικό σου.

Βλέπεις, όταν κανένας ράβει την τέχνη πάνω στον άνθρωπο, χάνει το νόημα και φυλακίζει την ουσία. Η τέχνη ήταν και θα ‘ναι πάντα πάνω απ’ αυτούς που την παράγουν. Όχι απλώς γιατί, απ’ τη στιγμή που φεύγει από τα χέρια τους γίνεται ολονών κι ανήκει στις στιγμές και στην ψυχούλα σου, αλλά γιατί συχνά κάνει και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο: έρχεται να σταθεί εκείνη δικαστής, να κρίνει αυστηρά μα δίκαια τον ίδιο το δημιουργό της. “Σειλινοί του κράτους που ξερνάει, και νά ‘τους, τσιφτετέλληνες”, Διονύση. Και τι παράδοξο, τότε που τα ‘γραφες αυτά, ήσουνα κιόλας κουρεμένος…