Μια λέξη αρκεί. Είναι αυτή που πιο συχνά φωνάζουμε σα σύνθημα και σαν τσιτάτο στην Ελλάδα, και μάλλον η πιο σπάνια να βρεθεί σε κάποια μορφή πιο ουσιαστική από κείνη της απλής κουβέντας. Ντροπή! Για το Θεό, ντροπή…

Παρερμηνεύθηκαν τα λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη; Για να δούμε. Ας πούμε πως η “εργαλειοποίηση” στ’ αλήθεια πήγαινε στην απεργία των σιδηροδρομικών - που ειρήσθω εν παρόδω αναρωτιέμαι, δεν έχουν άραγε δικαίωμα ν’ απεργήσουν, και τρεις, και δύο, κι ανήμερα των εκλογών, όταν είναι εκείνοι που περισσότερο απ’ όλους κινδυνεύουν; Όμως ας πούμε ναι. Ας πούμε ότι η λέξη πήγαινε σ’ αυτούς. Κι ας πούμε πως αυτό είναι λογικό κι εντάξει. Η απάντηση ως προς τους συγγενείς και τις μηνύσεις τους, ποια είναι;

Ξαναγράφω, όπως ακριβώς ειπώθηκε: “…ο δικαιολογημένος θυμός των συγγενών των θυμάτων δεν δικαιολογεί, αν θέλετε, τέτοιου είδους συμπεριφορές”. Αυτά τα λόγια δεν κουνάν το δάχτυλο; Δε ζητάνε τα ρέστα απ’ όσους (με βαριά ευθύνη της κυβέρνησης) πονέσανε; Δεν “βάζει στη θέση τους” εκείνους που εμπιστεύθηκαν τον ασφαλή ΟΣΕ και τώρα θρηνούν για τα παιδιά τους; Δεν ξέρατε, δεν μάθατε, δεν είδατε, τώρα δεν είπατε αυτό που νομίζουμε, όμως κύριε Μητσοτάκη, υπάρχουν “αδικαιολόγητα” που δεν δικαιολογούνται, όσο και να τραβήξουμε το λάστιχο της λογικής. Αυτό που είπατε, αρκεί. Κι όχι, καθόλου λάθος δεν το καταλάβαμε.

Μένει μονάχα ν’ αναρωτηθεί κανείς: αν φτάσαμε, για ένα παιχνίδι εντυπώσεων, να βγάζουμε τα θύματα στη σέντρα, έχει απομείνει άλλη αξιοπρέπεια να χαθεί σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο;