Ούτε καν τρεις μήνες απ’ τα Τέμπη, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Ούτε καν τρεις μήνες μετά, ο πρωθυπουργός του δράματος κι ο υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας, φωτογραφίζεται για προεκλογικούς σκοπούς μέσα στο πιλοτήριο του μετρό της Θεσσαλονίκης. Χαμογελαστός, άνετος, χαρούμενος για το έργο που παραδίδει (;) στη συμπρωτεύουσα. Είναι ανήθικη μια τέτοια φωτογράφηση; Η ερώτηση από μόνη της, δείχνει σημαντική απουσία ενσυναίσθησης.

Ούτε καν τρεις μήνες απ’ τα Τέμπη, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…
ΠΡΟΒΟΛΗ

Δυο βδομάδες μετά την τραγωδία στα Τέμπη, σκεφτόμουν ότι νιώθω σαν να πέρασαν κιόλας μήνες. Σήμερα, λιγότερο από τρεις μήνες μετά, μοιάζει με γεγονός χαμένο στο βαθύ μας παρελθόν. Φυσικά, όταν λέω «μας», μιλώ αποκλειστικά για όσους πονέσαμε μονάχα εξ αποστάσεως. Για όσους είχαμε την τύχη να κλάψουμε γι’ ανθρώπους – όχι να θρηνήσουμε συγγενείς, ή φίλους, ή αγαπημένους. Όσο κι αν προσπαθεί ωστόσο το προσωπικό ασυνείδητο του καθενός ν’ απωθήσει το γεγονός (κι άρα την πίκρα και την οργή) σ’ ένα παρελθοντικό βάθος, τα δευτερόλεπτα είν’ ανάλγητα και ψυχαναγκαστικά: έχουν περάσει, ούτε καν τρεις μήνες.

Ούτε καν τρεις μήνες μετά λοιπόν, ο πρωθυπουργός του δράματος κι ο (de jure και de facto) υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας, φωτογραφίζεται για προεκλογικούς σκοπούς μέσα στο πιλοτήριο του μετρό της Θεσσαλονίκης. Χαμογελαστός, άνετος, χαρούμενος για το έργο που παραδίδει (;) στη συμπρωτεύουσα. Είναι ανήθικη μια τέτοια φωτογράφηση; Η ερώτηση από μόνη της, δείχνει σημαντική απουσία ενσυναίσθησης. Κι αυτό που, προφανώς είν’ αυτονόητο σ’ όσους δεν βρίσκονται μες στο σκληρό πυρήνα οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, ας προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε ακόμη και σ’ αυτούς. Επιτρέψτε μου μια μικρή αναλογία.

Ας υποθέσουμε πως, (ούτε καν) τρεις μήνες μετά την τραγωδία στο Μάτι, ο Αλέξης Τσίπρας φωτογραφίζεται περήφανος και χαμογελαστός να παίζει με φλόγες φορώντας στολή πυροσβέστη. Ας υποθέσουμε πως, (ούτε καν) τρεις μήνες μετά τους σεισμούς στην Τουρκία, ο Ταγίπ Ερντογάν φωτογραφίζεται περήφανος και χαμογελαστός σε γιαπί αγκαλιά με σιδεροκολόνες. Ας υποθέσουμε πως, (ούτε καν) τρεις μήνες μετά την κρίση του χρηματιστηρίου Αθηνών (στην οποία δεν θρηνήσαμε και νεκρούς), ο Κώστας Σημίτης φωτογραφίζεται περήφανος και χαμογελαστός με χιλιάρικα και μετοχές στα χέρια. Τι θα έλεγες τότε, γι’ αυτές τις φωτογραφίες, γι’ αυτή την ανάλγητη ψαριά ψήφων, εσύ, ο ψηφοφόρος που σήμερα κατηγορεί για λαϊκισμό όσους τολμούν και ψέγουν τον εκτός τόπου και χρόνου (;) πρωθυπουργό;

Προφανώς το ερωτηματικό της παρένθεσης έχει τη σημασία του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί ελεύθερα να κατηγορηθεί για έλλειψη ενσυναίσθησης, γι’ απουσία συναίσθησης, όμως σ’ έναν κόσμο ελεύθερης βούλησης έχει δικαίωμα να είναι αυτός που γουστάρει. Στο φινάλε η πολιτική είναι καθρέφτης κι ο κάθε λαός έχει τους εκλεκτούς που του αξίζουν. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η απόφαση του πρωθυπουργού να χαμογελάσει μέσα στο κόκπιτ του συρμού, αλλά η αιτία που τον οδήγησε σ’ αυτή την απόφαση. Το ισοζύγιο (πολιτικού) κόστους-οφέλους που, αιδώς Αργείοι, τον βγάζει κερδισμένο. Όχι «εκτός τόπου και χρόνου» λοιπόν, μα εντελώς εντός ενός πολύ συγκεκριμένου τόπου, έστω και σε «κακή χρονική συγκυρία». Ψιλά γράμματα…

Ναι, δεν είναι πια και κάνα σπουδαίο μυστικό: με τον τρόπο που μαθαίνει (απ’ το σχολείο κιόλας) ν’ αντιλαμβάνεται τις εκλογές μια πελώρια μερίδα πολιτών, οι κάλπες είν’ ένα καθαρό παιχνίδι καλού μάρκετινγκ. Και το μάρκετινγκ βασίζεται στην ανάγκη σου να δεις μονάχα θετικές εκβάσεις. Μπορεί καθόλου να μη μοιάζεις με το μοντέλο στη φωτογραφία, όμως ζητάς απεγνωσμένα το πουκάμισο (αδειανό) γιατί μ’ αυτό θα είσαι όμορφος. Βλέπεις το τζιπ στην εθνική οδό να τρέχει μ’ άνεση, και δεν περνάει απ’ το μυαλό σου πού στην ευχή θα το παρκάρεις στο Παγκράτι. Με την ίδια λογική, αναζητάς τα έργα που θα βγάλουν την Ελλάδα απ’ τη μιζέρια της, αγοράζεις τη διαφήμιση και δεν σε νοιάζει αν η διαφήμιση αυτή είναι απάνθρωπη, ασεβής, κι αν λέει κάτι αυτό για τους ανθρώπους που τη σκέφτηκαν και την υλοποιούν. Έτσι κι αλλιώς, έχεις κρεμάσει την ελπίδα σου σε κάποιον, έτοιμος να δικαιολογήσεις όλα του τα λάθη, όλες τις εγκληματικές επιλογές, έτοιμος να κοιτάς μονάχα τις καλές εκβάσεις. Οι κακές ήτανε θέλημα Θεού.

Δεν έχω το λοιπόν καμιά αμφιβολία: ο Μητσοτάκης και το τραίνο του θα πιάσουν. Θα πετύχουν το σκοπό τους, θα βρουν το στόχο – τουλάχιστον στο ακροατήριο που στοχεύουν. Το ερώτημα είναι πώς γίνεται να υπάρχει αυτό το ακροατήριο. Αυτό που πείθεται από συμβολισμούς Κερκόπορτας, έστω κι αν μόλις λίγους μήνες πριν μας πήρανε την Πόλη. Πώς γίνεται, το 2023, οι ψηφοφόροι ακόμα να κοιτάνε στολισμένα δέντρα σ’ ένα καμένο δάσος.

Συχνά κατηγορείς, κατηγορώ, κατηγορούμε αυτούς που παίζουν το παιχνίδι τους. Ώρα είναι να κατηγορήσουμε και λίγο τον πραγματικό υπεύθυνο: αυτόν που βάζει το σταυρό, που ρίχνει το φάκελο, που βγαίνει με σημαίες και χειροκροτεί την αστραφτερή εικόνα μιας διαφήμισης που δεν σέβεται πια ούτε το θρήνο μιας ολόκληρης χώρας.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ