Βγάζοντας έξω το ΠΑΣΟΚ, τα συνολικά ποσοστά της Αριστεράς, από την σοσιαλδημοκρατική (αν και ένας θεός ξέρει αν γνωρίζει κι αυτός τι ακριβώς είναι) του ΣΥΡΙΖΑ ως την κομμουνιστική του ΚΚΕ και την όποια ριζοσπαστική, είναι σκέτη τραγωδία.

Μόνο το ΠΑΣΟΚ δικαιούται να πανηγυρίζει σε αυτές τις εκλογές (εκτός του αδελφού του κόμματος, της ΝΔ ασφαλώς) γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να το αναστήσει και να ετοιμάζεται από το σύστημα για... δήθεν αντιπολίτευση στο alter ego του.

Μπορεί ασφαλώς να μην ενδιαφέρει αυτή η άποψη, αλλά θα σκάσω αν δεν το (ξανά)γράψω:

Όσο η Αριστερά δεν γίνεται γεγονός, μόδα, συρμός, όσο δεν εμπεδώνεται σαν κάτι προχωρημένο που πρέπει να το υποστηρίζεις για να είσαι στα πράγματα, όσο δεν αποκτά νέους ήρωες και role models για τους σωστούς λόγους και με τους σωστούς τρόπους, θα αναπαράγει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Μαρξ, τον πόλεμο των βλαμμένων εξαδέλφων του ΚΚΕ με το ΚΚΕ Εσωτερικού ή όπως αλλιώς. Έναν πόλεμο που κερδήθηκε χωρίς μάχη το 1981 από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το αληθινό ΠΑΣΟΚ, ούτε το δήθεν του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, ούτε το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ της μαριονέτας. Όσο οι άλλοι έτρωγαν τα λυσσακά τους, ο Αντρέας τους μάζευε τους ψηφοφόρους. Και βρέθηκαν ο ένας στο 3% και να πανηγυρίζει έτσι κι έμπαινε στη Βουλή, κι ο άλλος στο 7% και να πανηγυρίζει που ο άλλος δεν έμπαινε στη Βουλή όσο ο Παπανδρέου τους έκανε πλάκα.

Ναι. ΗΤΑΝ «Αριστερή» παρένθεση η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι γιατί το έλεγε ο ΣΚΑΪ. Από την μια ήταν αριστερή γιατί πήρε και σωστές αποφάσεις. Γιατί δεν έβαλε το χέρι στο μέλι. Από την άλλη, ήταν «Αριστερή» γιατί λειτούργησε την κυβέρνηση όπως λειτουργούσε τα ΜΜΕ του. Ερασιτεχνικά και στιγμιαία. Γιατί δεν πήρε αριστερές τολμηρές αποφάσεις τις κρίσιμες στιγμές που έπρεπε να συγκρουστεί ακόμη κι αν έχανε την εξουσία. Γιατί αντίθετα με τους λόγους που τον ψήφισε ο κόσμος, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα συστημικό, μιμητικό κόμμα εξουσίας. Και δεν με ενοχλεί το «εξουσίας». ΕΠΡΕΠΕ και ΠΡΕΠΕΙ η Αριστερά να διεκδικεί την εξουσία. Όχι όμως ντυμένη όπως τα κόμματα που... καταψήφισαν οι ψηφοφόροι της. Έλεος δηλαδή. Εσένα σε ψηφίσαμε γιατί ΔΕΝ ήσουν σαν τους άλλους. Όχι για να γίνεις οι Άλλοι.

Κι αν σε έκαναν όλοι οι δαίμονες παρένθεση, ε οι παρενθέσεις κι ανοίγουν και κλείνουν. Και ξανανοίγουν.

Γυρνάμε λοιπόν στο ότι η ήττα της «γενικής Αριστεράς» είναι πολιτιστική. Όσο πιστεύετε ακόμη ότι το παιχνίδι κρίθηκε από τον Πορτοσάλτε, τον Χατζηνικολάου η τον Αυτιά, πέσατε στην εύκολη παγίδα των εν λόγω κύριων και των ομοίων τους.

Όχι. Η ήττα, η αν προτιμάτε για το ΚΚΕ η στασιμότητα, ήρθε από το Survivor, τον Τρανό, νωρίτερα από την παραλιακή, από την γεροντίστικη κομματική σας εμμονή στα αντάρτικα, στην παράδοση, στον ΕΛΑΣ, το Πολυτεχνείο. Την κουλτούρα που βγήκε από αυτά κι έχει πεθάνει τιμημένα μαζί με τους τότε ήρωες της. Όχι, δεν υποτιμώ όλα αυτά. Είναι παρακαταθήκη της Αριστεράς, αλλά τα κάνατε να μοιάζουν μουσειακό έκθεμα και γραφικότητα. Δούλεψε ασφαλώς καλά κι εδώ το ΠΑΣΟΚ, το κανονικό, το ορθόδοξο. Τα έκανε όλα μούργα με τις ζεϊμπεκιές του Κουτσόγιωργα. Είδες; Έγραψα Κουτσόγιωργας και ο 17χρονος μέσα μου ούτε νοιάζεται να ρωτήσει τι είναι Κουτσόγιωργας και γιατί ο Γιώργης είναι κουτσός. Απλά με αγνοεί και παίζει PS5.

Η πολιτιστική ήττα της Αριστεράς που βρήκε πρόσφατα εύκολο στόχο στον Σαββόπουλο, ο οποίος προσωπικά δεν μου αρέσει και ποτέ δεν τον συμπάθησα, καθρεφτίζεται από την αδυναμία της όχι απλώς να γεννήσει και να αναδείξει ήρωες και άτομα με τα οποία οι νέοι θα ταυτιστούν μαζί τους, αλλά κι από την αστεία προσπάθεια να προσεταιριστεί κοινωνικά/μουσικά κινήματα που την γράφουν εκεί που ξέρουν.

Τα τίγκα στάδια στον Εισβολέα ή στον ΛΕΞ η στον 12ο Πίθηκο, δεν είχαν σχέση μαζί της κι όμως, προσπάθησε ή να το υπονοήσει ή να βρει placebo με καλλιτέχνες όπως ο Μιθριδάτης. Άσ' το αυτό. Το μόνο που έδειξαν οι διθύραμβοι για τους πιο πάνω και τον λαό που έσκαγε στις συναυλίες τους, ήταν ότι κάποιοι ψυλλιάστηκαν ότι χρειάζεται ένεση προσωπικοτήτων που να κάνουν γκελ στον νεανικό κόσμο. Πάλι καλά...

Κι όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ πάτωσαν στους νέους, ακόμη και στους φοιτητές. Αντί να βάλουν στις συγκεντρώσεις τους metal, πολιτικό χιπ χοπ, πανκ και Rage against the machine, Muse ρε αδερφέ, Roger Waters, να προτείνουν νέα ελληνικά σχήματα, ακούγαμε Σαββόπουλο και Νταλάρα. Στο ριπίτ. Αντί για συναυλίες, εκθέσεις, φεστιβάλ, ιδέες εναλλακτικές, νέες τεχνολογίες, με πολύχρωμη νεολαία και φρέσκες φάτσες με προοπτική και ορμή, τρώγαμε πολιτικά απολιθώματα και κομματικούς υπεύθυνους.

Στην θολούρα τους μάλιστα κάποιοι πίστεψαν ότι θα έπαιζαν ρόλο ώστε να τους ψηφίσουν οι νέοι, διάφοροι influencers των social που προηγουμένως πούλαγαν καλλυντικά. Και πήγαν σε αυτούς ικέτες. Επειδή πήγε ο αντίπαλος. Ξανά... Πόσες φορές αρκεί να γίνεις σαν τον αντίπαλο για να αφομοιωθείς από αυτόν και να σε φτύσουν όσοι σε προτίμησαν επειδή νόμιζαν ότι είσαι διαφορετικός;

Βλέπεις, στις τεράστιες μαχητικές μαθητικές συγκεντρώσεις των Τεμπών, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύναμα απών αλλά το ΚΚΕ δυναμικά παρόν. Κανείς δεν είπε, ρε παιδιά, γιατί να μην δώσουμε σε αυτά τα πιτσιρίκια λόγους να μας ψηφίσουν; Να τους αρέσουμε; Ας τους πούμε απλώς ότι είμαστε στην σωστή πλευρά της ιστορίας, ίσως για τους αγώνες των παππούδων τους, ή των προπαππούδων τους κι είμαστε κομπλέ;

Στην μουσική, το σινεμά, στο θέατρο, στην διανόηση, εδώ και στο εξωτερικό, όλα είναι ίδια με τα '90s, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Και σαρώνει στα πιτσιρίκια, το εκάστοτε Survivor, η καπιταλιστική υποκουλτούρα του τραπ, τα γκάνια, τα ξέκωλα στα ανήλικα και το TikTok. Μέχρι που βγήκε ο Τσίπρας και έλεγε bro στο TikTok για να ζητιανέψει ψήφους νέων, ενώ έπρεπε να είχε βγει μπροστά και να τους πει τι μαλακίες είναι αυτές που κάνετε, ακούστε μουσικάρες και τυπάδες που έχω εγώ στην παρέα μου. Έγινε ο αντίπαλός του ξανά. Και το πλήρωσε δίκαια.

Τελικά, ο Τσε και ο Γλέζος δεν παραμένουν νέοι και σχεδόν διακομματικά σύμβολα και σεβαστοί ακόμη και από τον ιδεολογικό αντίπαλο, μόνο για την πολιτική τους άποψη και συνέπεια. Έγιναν ποπ, αγαπητοί μου. Μη το φοβάστε το ποπ. Πόπιουλαρ σημαίνει. Δημοφιλείς. Ήρωες μωρέ. Role Models που να λέει ο ένας πιτσιρικάς στον άλλο, «ρε συ ωραίος ο Τσε ε, τον γκούγκλαρα κι άκου ρε τι έκανε το τυπάκι. Άσε που είναι και κούκλος».

Κι ύστερα, το ένα πιτσιρίκι θα τραβάει το άλλο. Γιατί θα ακούει, θα βλέπει και θα γουστάρει κάτι που είναι γαμάτο και θα κάνει την παρέα του να ζηλεύει που «το έχει» μόνο αυτό.

Αλλιώς, αφήστε την «γενική Δεξιά» να παίζει μπαλίτσα με τα γούστα των παιδιών και περιμένετε μετά να «έχετε» και τους νέους. Καλά... Ούτε που φαντάζεστε τι έρχεται.

Αν δεν έχει γίνει ήδη ξεκάθαρο, αν δεν βάλετε στο μουσείο την παλαιοκομματική κουλτούρα, θα μπείτε εσείς και θα πληρώνουν τα δισέγγονα των Κούληδων να σας βλέπουν σε VR μουσεία και να γελάνε.