Το απόγευμα της Κυριακής 4/6, πήγε στα γενέθλια της εγγονής της, αισθάνθηκε άσχημα, λιποθύμησε, έπεσε. Καλέσαν ασθενοφόρο, δεν υπήρχε. Καλέσαν ιδιωτικά, δεν υπήρχαν γιατροί, για να εξυπηρετήσουν:

«Η επόμενη σκέψη μου ήταν να πάρω έναν γνωστό μου αστυνομικό να του πω να μου στείλει περιπολικό να μου ανοίξουν τον δρόμο για να περάσουμε. Δεν είχαμε άλλη λύση. Η λύση ήταν μόνο να φορτωθεί στο αυτοκίνητο. Έτσι τη βάλαμε σε μια καρότσα, τυλιγμένη με κουβέρτες για να μην είναι το σώμα της πάνω στο πλαστικό της καρότσας. Πιστεύω ότι σε κανέναν άνθρωπο, ούτε καν σε ένα ζώο δεν αξίζει να φεύγει πάνω σε ένα αυτοκίνητο. Εν κινήσει της έκαναν ΚΑΡΠΑ. Δε θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν αν ερχόταν ασθενοφόρο και γλιτώναμε έστω και μισή ώρα, γιατί το σπίτι μας δεν είναι πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης. Δεν ξέρουμε αν θα μπορούσαμε να έχουμε μια ευκαιρία έστω. Πάντα θα με τρώει αυτό, πάντα θα βλέπω την αυλή μου και θα λέω “εδώ έφυγε”. Είναι τραγικό όλο αυτό να συμβαίνει σε ένα νησί με τόσο τουρισμό», περιγράφει η νύφη της 63χρονης γυναίκας που πέθανε στην καρότσα του αγροτικού, τον θάνατο του δικού της ανθρώπου.

Τα λόγια της περιγράφουν το συνολικό θάνατο του ΕΣΥ. Θάνατος προαναγγελθείς και συμφωνημένος, θυσία στο βωμό της ιδιωτικοποίησης των πάντων.

Παράπλευρη απώλεια η γυναίκα, παράπλευρες απώλειες όλοι μας. Καμία συγγνώμη από τους υπευθύνους, μόνος να ζητά συγγνώμη ο ορθοδοντικός γιατρός, φίλος της οικογένειας που έκανε ό,τι μπορούσε:

«Σήμερα έφυγε μια ψυχή μέσα από τα χέρια μου, πάνω σε μια καρότσα φορτηγού. Σε μια καρότσα φορτηγού, με ένα περιπολικό μπροστά να μας ανοίγει τον δρόμο μέχρι το νοσοκομείο. Δεν ξέρω αν το ασθενοφόρο θα έκανε τη διαφορά. Δεν υπήρχε διαθέσιμο μια κι ήταν στο Ψαλίδι για άλλο περιστατικό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε ένας απινιδωτής να έκανε τη διαφορά από το ΚΑΡΠΑ σε μια καρότσα εν κινήσει. Άλλωστε δεν είμαι καρδιολόγος, δεν είμαι καν παθολόγος. Ξέρω όμως ότι σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει σε μια καρότσα φορτηγού. Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να την κρατήσω στη ζωή. Ντρέπομαι που στην Κω του 2023 η ζωή κι ο θάνατος είναι τόσο φτηνά, πιο φτηνά από τις κρατήσεις στα ξενοδοχεία. Ντρέπομαι ρε Τάσο που δεν κατάφερα να σώσω την μάνα σου. Αλλά είμαι σίγουρος ότι η ψυχή της είναι εκεί ψηλά και σας καμαρώνει. Αναπαύτηκε. Κάποια στιγμή θα ξανανταμώσετε. Κουράγιο σε όλους σας».

Κουράγιο σε όλους μας, ναι. Στον Αιμίλιο που χθες μου περιέγραφε την εφημερία στο Λαϊκό: «Κόλαση πάλι, άπειρα ΕΚΑΒ, άπειρες εισαγωγές, άπειρα ράντζα». Στους γιατρούς και στο νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ, που ισοπεδωμένοι από τρία χρόνια πανδημίας και τέσσερα χρόνια απαξίωσης ακούν τον κυβερνήτη να μιλά για ενίσχυση της δημόσιας υγείας, την ώρα που κλείνει νοσοκομεία και αφήνει νησιά σαν την Κω με ένα ασθενοφόρο.

Το επιβεβαιώνει άλλωστε και ο ΠΟΕΔΗΝ: «Με μόλις ένα ασθενοφόρο σε 24ωρη βάση είναι σήμερα η Κάλυμνος, η Κως, η Λέρος, η Μύκονος, η Νάξος, η Πάρος, η Σάμος, η Σύρος, η Σαντορίνη και η Τήνος. Στην Χίο και στην Ικαρία το προσωπικό δεν επαρκεί για δεύτερο ασθενοφόρο σε όλες τις βάρδιες. Ενώ στην Ίο, στην Κάρπαθο και στα Κύθηρα το ΕΚΑΒ με 1-2 διασώστες λειτουργεί μερικά 8ωρα».

«Τους ψηφίσατε» γράφουν κάτω από την ανάρτηση του γιατρού. «48% η Κως. Καλά να πάθει». Λυπάμαι που θα διαφωνήσω. Και θα ζητήσω και εγώ με τη σειρά μου συγγνώμη από τον Τάσο, που έχασε τη μάνα του. Γιατί ενώ τα τέσσερα χρόνια ανέχειας, συνεχούς αγώνα για επιβίωση και ατόφιου φόβου, ποδοπάτησαν όποια άλλη δύναμη του εξουσιαζόμενου ενάντια στον εξουσιαστή του, παραλύοντας το μυαλό, την κρίση του, τη δύναμη να αντισταθεί, εγώ δεν ήμουν ικανή, όσο και αν ούρλιαζα γράφοντας για να ακουστώ, να πατήσω τη φωνή του τέρατος.

Συγγνώμη για την όποια Αριστερά που δεν μπόρεσε να πείσει ότι ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην περίθαλψη, ο εργάτης στην προστασία, ο εργαζόμενος στη δουλειά, ο μαθητής στην παιδεία. Κι ότι υπάρχουν εξουσίες που δεν είναι εχθροί, αλλά σύμμαχοι. Υπάρχουν;