Πάντα πίστευα πως βάσεις κι αρχές μιας ιδεολογίας πρέπει να είναι οι λέξεις του ιδρυτή της. Όσα κι αν γράψουν, σχολιάσουν, αναλύσουν κι ερμηνεύσουν αργότερα οι «θεωρητικοί», ο κομμουνισμός πρέπει να πατάει σταθερά και με τα δυο του πόδια στο μανιφέστο του Μαρξ, ο αναρχισμός στη θεωρία του Μπακούνιν, ο βουδισμός στα λόγια του Βούδα κ.ο.κ. Στην περίπτωση των θρησκειών βέβαια, η παραπάνω θέση μου παίρνει πολύ πιο άμεσο και δεσμευτικό χαρακτήρα: εφόσον η πίστη σου χτίζεται πάνω στο λόγο ενός θεού (ή ενός ανθρώπου σε… απευθείας επικοινωνία με το Θεό!), πώς γίνεται να υπερβεί οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάλυση τα λόγια του θεού σου;

Ούτως ειπείν, είναι πραγματικά παράξενο αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ορθόδοξο χριστιανισμό. Μια ισχυρή παράδοση, πότε «ιερά» και πότε παντελώς ανίερη, έρχεται και στήνει αναχώματα εκεί που θα ‘πρεπε να υπάρχει δρόμος ανοιχτός, φαρδύς, πλατύς κι ευκολοδιάβατος. Η περίπτωση του πατρός Αλέξανδρου Καριώτογλου στον Άγιο Νικόλα Ραγκαβά έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει το συμπέρασμα.

Ποιο έγκλημα έθεσε σε «αργία» τον πατέρα Αλέξανδρο; Έκανε λέει «παπαδάκια» δυο κορίτσια. Έθεσε δυο μικρά κορίτσια (με τη θέλησή τους) στην υπηρεσία της εκκλησίας. Θα ‘πρεπε αυτό το «έγκλημα» να τιμωρείται; Θα ‘πρεπε να σηκώνει κουρνιαχτό; Απαγορεύεται από κάποια, έστω παραδρομή των λόγων του Ιησού; Αστεία πράγματα. Απλώς… παράδοση!

Ο χριστιανισμός μάλιστα, συχνά έρχεται (διά στόματος θεολόγων, πιστών και ιερέων) να υποστηρίξει πως ο Ιησούς υπήρξε μια τρομερά «φεμινιστική» φωνή της εποχής του. Όντως υπήρξε. Ένας άντρας που στα χρόνια της απόλυτης ανδροκρατίας γλυτώνει από το θάνατο την «αμαρτωλή» γυναίκα εξισώνοντάς τη με όλους τους αρσενικούς διώκτες της - κανείς δεν περνάει τον πήχη του «αναμάρτητου». Ένας άντρας που ανοίγει κουβέντα ανοικτά, ισότιμα και σε φιλοσοφικό επίπεδο με τη γυναίκα - τη γυναίκα μάλιστα της «εχθρικής», «κατώτερης» φυλής. Ένας άντρας που απαγορεύει ρητά το διαζύγιο, το βασικότερο δηλαδή αντρικό προνόμιο εκείνης της εποχής. Όντως τα λόγια του Ιησού, ανάμεσα σ’ άλλες σπουδαίες ρίξεις που κατάφεραν στο status quo της εποχής, χάρισαν και μια πρώτη εικόνα ενός κόσμου μ’ εξίσου σημαντικές, και πάντως όχι υποδεέστερες γυναίκες. Πώς φτάνει λοιπόν, η θρησκεία που χτίζεται πάνω σ’ αυτά τα λόγια, να θέτει (2 χιλιάδες χρόνια μετά!) σε αργία έναν ιερέα που ακολούθησε απλώς το ευαγγελικό παράδειγμα; Πώς φτάνει η εκκλησία της Ελλάδος να τιμωρεί τον ιερέα που απλώς έχει διαβάσει αρκετά για να μπορεί να βλέπει και να ξέρει ότι κανέναν βασικό, δομικό κανόνα δεν παραβαίνει δίνοντας στα κορίτσια το ίδιο δικαίωμα με τ’ αγόρια;

Είπαμε, παράδοση. Η παράδοση που απαγορεύει στη γυναίκα. Η παράδοση που διαμορφώθηκε περνώντας τα ιερά κείμενα των χριστιανών μέσα από χρόνια και χρόνια φαλλοκρατικών κοινωνιών, μέσα από σχόλια και σχόλια φαλλοκρατών του εκκλησιαστικού χώρου. Μόνο που, καλώς ή κακώς, όταν οι «θεωρητικοί» κι οι παραδόσεις έρχονται σ’ ευθεία κόντρα με τη βάση, με το μανιφέστο, με την ιδρυτική διακήρυξη, πρέπει να διαλέξεις. Κι αν διαλέξεις την παράδοση, έχε τουλάχιστον την ευθιξία ν’ αφαιρέσεις τον Ιησού (ως Χριστό καθώς τον πιστεύεις) απ’ τη μαρκίζα. Ονόμασε τη θρησκεία σου παραδοσιασμό, ονόμασέ τη συντηρητισμό, ονόμασέ την όπως θες, όμως μη λερώνεις άλλο τ’ όνομα ενός ανθρώπου (ή Θεού) που πέθανε στ’ όνομα της αγάπης, της ισότητας και της αποδοχής.

Στο φινάλε, όχι, όταν ένας ιερέας εμφανίζεται περισσότερο (ουσιαστικά) διαβασμένος απ’ το ίδιο το κοσμικό θρησκευτικό οικοδόμημα, το να τιμωρηθεί γι’ αυτό θυμίζει λίγο… σταύρωση. Πολλοί θεωρητικοί και διανοούμενοι το ‘χουν ισχυριστεί: αν ο Ιησούς εμφανιζόταν σήμερα, οι χριστιανοί θα τον σταύρωναν. Στο όνομά του! Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Μα έχω την αφέλεια να ελπίζω πως αυτοί που παντελώς ανυπόστατα και μ’ απόλυτο φανατισμό φωνάζουν «σταύρωσον» σήμερα δείχνοντας τον Καριώτογλου, είναι λιγότεροι κι απλώς (παράδοση των αδαών) κάνουνε θόρυβο. Ίσως είναι ώρα να κάνουμε λίγο θόρυβο κι εμείς. Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, θες λόγω ηλικίας, θες που ‘ναι στα ψηλά το βάθρο τους, οι κεφαλές της εκκλησίας μάλλον χρειάζονται φασαρία για ν’ ακούσουν. Ας την κάνουμε λοιπόν, να την ακούσουν, μιας που έχουν πάψει από χρόνια να βλέπουν, να διακρίνουν, να διαβάζουν ή έστω να θυμούνται. Ας την κάνουμε.

Κάτω τα χέρια σας απ’ τον παπά! Κάτω τα χέρια σας απ’ τα κορίτσια! Αν θέλετε καλά και ντε να γίνετε η λόγχη του Θείου νόμου, ιδού: τόσοι θαυματοποιοί, και θεομπαίχτες, και κακοποιητές. Λαμπρό πεδίο δόξης, μόνο που… Ε, όλοι αυτοί δεν πάνε δα και τόσο κόντρα στην παράδοση. Κι αν πάνε κόντρα στον Ιησού; Μικρό το κακό…

Πηγή φωτογραφίας: periou.gr