"Έχετε παρατηρήσει πως μόνον ο θάνατος ξυπνάει τα αισθήματά μας; Πόσο αγαπάμε τους φίλους που μας άφησαν, δεν είναι έτσι; Πόσο θαυμάζουμε τους δασκάλους μας που δεν μιλάνε πια, για τι βρίσκονται στο χώμα! Ξέρετε γιατί είμαστε πάντα δικαιότεροι με τους νεκρούς; Είναι απλό! Οι νεκροί δε μας δημιουργούν υποχρεώσεις. Μας αφήνουν ελεύθερους, δε μας στερούν το χρόνο μας, μπορούμε να τους τιμήσουμε μεταξύ κοκτέιλ και μαιτρέσας, γενικά, όταν δεν έχουμε τίποτ' άλλο να κάνουμε. Αν μας υποχρεώνουν για κάτι είναι η μνήμη και η μνήμη είναι τόσο κοντή. Όχι, αυτό που αγαπάμε στους φίλους μας είναι ο φρέσκος θάνατος, ο οδυνηρός θάνατος, η συγκίνησή μας, εν ολίγοις ο εαυτός μας!"

Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από την "Πτώση" του Άλμπερτ Καμύ, εκεί όπου ο Γάλλος λογοτέχνης μέσα σε 124 σελίδες αναλύει την ανθρώπινη υποκρισία του ανθρώπου όταν αυτός βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποιον ο οποίος έχει πεθάνει.

Για αυτή την υποκρισία θα μιλήσουμε σήμερα

Το πρωί της Δευτέρας, 12 Ιουνίου, έφυγε από τη Ζωή στα 86 του χρόνια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Υπήρξε πρώην Πρωθυπουργός της Ιταλίας, επί σειρά ετών ιδιοκτήτης της Μίλαν και επιχειρηματίας.

Αμέσως ο κόσμος, αλλά κυρίως τα ΜΜΕ, έσπευσαν να τον τιμήσουν. Να μιλήσουν για τα κατορθώματα της Μίλαν όταν ήταν ο ίδιος στο τιμόνι της, για τη λατρεία που είχε για τις γυναίκες και φυσικά η αναφορά στα σκάνδαλα και τα όσα έκανε υπήρξε με τρόπο περισσότερο νοσταλγικό παρά επικριτικό.

Γιατί ναι, για να "καθαρίσει" τόσο εύκολα κάποιος που μόνο σπουδαίο δεν τον λες, χρειάζεται απλά να πεθάνει. Τόσο απλά...

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εκτός από πρόεδρος της μεγαλύτερης Ιταλικής ομάδας και Πρωθυπουργός της Ιταλίας (ταυτόχρονα), υπήρξε κάτι περισσότερο από εκκεντρικός και αμφιλεγόμενος.

Υπήρξε ο άνθρωπος όπου επί Πρωθυπουργίας του το 1997 οι Ιταλικές αρχές βύθισαν το "Kater a rades" στο οποίο επέβαιναν 130 Αλβανοί μετανάστες με τον ίδιο να δηλώνει ότι δεν έβλεπε τον λόγο να ξοδέψει το κράτος χρήματα για να τους ανασύρει από τον βυθό, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι οι πνιγμένοι άνθρωποι θα περνάνε καλύτερα στον Ιταλικό βυθό, παρά στην Αλβανία!

Υπήρξε ο άνθρωπος όπου το 2013 σε ένα απ' τα πολλά πάρτι του, είχε σεξουαλική επαφή με μια ανήλικη Μαροκινή χορεύτρια, με αντάλλαγμα χρήματα.

Υπήρξε ο Πρωθυπουργός όπου το 2009, όταν και η πόλη Λ' Ακουίλα είχε χάσει 300 ανθρώπους απ' τον σεισμό είπε στους κατοίκους της «να δούνε την όλη τραγωδία σαν ένα μάθημα ζωής».

Ο Καβαλιέρε ήταν ο πολιτικός όπου έβγαζε νόμους οι οποίοι θα διευκόλυναν τον ίδιο, για αυτό άλλωστε είχε τόσα πολλά μπλεξίματα με τον νόμο και για αυτό έδωσε περίπου 300 εκατομμύρια ευρώ σε δικαστικές διαμάχες.

Όχι, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν υπήρξε απλά ένας εκκεντρικός λάτρης του γυναικείου φύλου που αγαπούσε τα πάρτι. Ο Μπερλουσκόνι υπήρξε κάτι πολύ σκοτεινό που κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει. Και ο θάνατος του δεν τον "καθαρίζει" απ' τα παραπάνω. Ίσα ίσα, πρέπει να μας θυμίσει τι ακριβώς υπήρξε και να τον κρίνουμε αναλόγως.

Διαφορετικά είμαστε υποκριτές και μέρος της "Πτώσης" του Άλμπερτ Καμύ. Αυτό θέλουμε;