*Γράφει ο Μι Δέλτα

 Είναι από τις φορές εκείνες που η αμηχανία και η θλίψη δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις. Ξεκινώντας να γράφω αυτό το άρθρο αισθάνομαι πως δεν έχει την παραμικρή σημασία να αναφέρω πόσα χρήματα έχει εισπράξει το ελληνικό κράτος από το 2015 μέχρι και σήμερα για τη διαχείριση του «προσφυγικού ζητήματος». Δεν έχει την παραμικρή αξία να ξαναγράψουμε ποιες δολοφονικές συμφωνίες έχει υπογράψει το ελληνικό κράτος μέσα στα χρόνια και πόσο πρόθυμο είναι να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της Ευρώπης.

Οι χθεσινές δολοφονίες ήταν ένα προαναγγελθέν κακό. Ήταν το απότοκο της «αντι-μεταναστευτικής πολιτικής». Ήταν αυτό που ο Μπρεχτ είχε περιγράψει ως «Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα». Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αποδέχεται και επιβραβεύει μέσω της ψήφου του τα πολιτικά κόμματα που προάγουν με τις πολιτικές τους την Ευρώπη-Φρούριο.

Τα χθεσινά κροκοδείλια δάκρυα, μετασχηματισμός των προχθεσινών χαμόγελων στον φράχτη του Έβρου. Ήταν η κρατική λογική που το 2016 διαχώριζε τους πρόσφυγες από τους μετανάστες. Ήταν οι δολοφονικές κραυγές ακροδεξιών που έλεγαν πως οι Έλληνες πεινάνε επειδή οι πρόσφυγες τους παίρνουν τα επιδόματα και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος στο δημόσιο διάλογο να τους πει πως το ελληνικό κράτος εισέπραξε εκατομμύρια ευρώ για την υποδοχή και ένταξη των προσφυγικών πληθυσμών.

Γιατί για να μιλήσει κάποιος για τα κονδύλια τα οποία απορροφήθηκαν θα πρέπει να μιλήσει και για τις ΜΚΟ και το ρόλο που εκείνες έπαιξαν, θα πρέπει να μιλήσει για ατελείωτα ποσά τα οποία κατέληξαν σε τσέπες επαγγελματιών της ευαισθητοποίησης οι οποίοι ουδέποτε ήρθαν σε ουσιαστική επαφή με τους προσφυγικούς πληθυσμούς. Θα πρέπει να μιλήσει για το αμαρτωλό υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Για να μιλήσει λοιπόν κανείς για όλα αυτά θα πρέπει να έχει το σθένος να πληρώσει το πολιτικό κόστος και κάτι τέτοιο στην Ελλάδα είναι κωμικοτραγικό.

Κι όσο λοιπόν το προσφυγικό δεν έμπαινε στην αληθινή του βάση, τόσο πλήθαιναν οι κραυγές των φασιστών, τόσο οι Τατιάνες ξερνούσαν απανθρωπιά. Τόσο η κοινωνία αποθρασυνόταν. Μετά τις χθεσινές δολοφονίες, πλήθος σχολίων έγραφε πως όσοι και όσες επέζησαν πρέπει να απελαθούν άμεσα. Αν το 2012 λοιπόν απενοχοποιήθηκε στο δημόσιο διάλογο να είσαι φασίστας, το 2023 έχει κανονικοποιηθεί το να είσαι μισάνθρωπος. Λογική εξέλιξη των πραγμάτων θα πει κανείς και θα έχει απόλυτο δίκιο. Η Ευρώπη λοιπόν χρησιμοποιεί τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας ως κυματοθραύστη για τις ροές των προσφύγων που και η ίδια έχει «βοηθήσει» να δημιουργηθούν καθώς οι πολιτικές επεμβάσεων είτε μέσω του ΝΑΤΟ είτε μέσω «επενδύσεων» σε αυτές τις χώρες συνέβαλε τα μέγιστα ώστε εκτός από πολέμους να δημιουργηθούν ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες. 

Με όλες αυτές λοιπόν τις πολιτικές εγκλήματα όπως το χθεσινό, όπως το Φαρμακονήσι, όπως τη Λαμπεντούζα, όπως όπως όπως, θα είναι μια νέα δολοφονική κανονικότητα. Τα είχε γράψει άλλωστε εξαιρετικά η Χάνα Άρεντ στην Κοινοτοπία του Κακού. Οι ελληνικές θάλασσες λοιπόν εκτός από τουριστικός παράδεισος, όπως αρέσκεται να τον παρουσιάζει το υπουργείο Τουρισμού, είναι και υγρός τάφος που στα βάθη της αβύσσου του ρουφάει εκατοντάδες ανθρώπους. Το «πάμε και όπου βγει» είναι η μοίρα των απανταχού κολασμένων σε αυτό τον πλανήτη. Και ίσως φέτος οι γαλάζιες σημαίες στις ακτές και τα νησιά της επικράτειας θα έπρεπε να αντικατασταθούν με κόκκινες. Γιατί το αίμα πότισε τη θάλασσα.