Πράξη πρώτη: Πιάνει φωτιά το σπίτι σου, καπνοί, και λάβρα, και ν’ ανασάνεις δεν μπορείς, μα ο ήρωας πυροσβέστης μπαίνει απ’ το παράθυρο. Κάνει έτσι να σηκώσει τα παιδιά σου αγκαλιά, βγάζει μια μάσκα να σου δώσει και να σε πάει προς τη σκάλα, μα πριν απ’ όλα σταματάει και σε ρωτάει μ’ ευγένεια: “Κύριε, θέλετε όντως να σας διασώσω;”. Κι εσύ ξαφνιάζεσαι, το σκέφτεσαι λιγάκι κι απαντάς: “Καλύτερα όχι. Τι διάολο, φωτιά να πέσει να με κάψει αν δεν μπορέσω να σωθώ μονάχος μου”. Και τι να κάνει ο ήρωας πυροσβέστης, σηκώνει τους ώμους μπροστά στη θαρραλέα στάση σου, βγαίνει απ’ το κτίριο κι αφήνει τη φωτιά να σας θερίσει.

Πράξη δεύτερη: Ο βιαστής παλεύει να σού κατεβάσει τα εσώρουχα. Εσύ χτυπιέσαι και φωνάζεις δίχως σοβαρές ελπίδες, μα ξάφνου να, μες στο στενάκι, σαν τον Σπάιντερμαν σκάει μύτη ο αστυνομικός με τη στολή του. Ο βιαστής για λίγο κοκαλώνει, ο αστυνομικός τραβάει το πιστόλι του, “μην κουνηθείς!” τον σημαδεύει κι ύστερα γυρνάει σε σένα: “Κυρία, επιθυμείτε σοβαρά να σας γλυτώσω;”. Κι αν του απαντάς: “Άσ’ το μωρέ, τα καταφέρνω”, κουμπώνει εκείνος πάλι το πιστόλι, χτυπάει το βιαστή στην πλάτη στοργικά και συνεχίζει να περιπολεί γι’ άλλα εγκλήματα με θύτες και με θύματα.

Πράξη τρίτη: Σ’ έχουν ξαπλώσει στο κρεβάτι του νοσοκομείου κι ο παλμογράφος ακούγεται σα μετρονόμος του Μανώλη Χιώτη - πολλά χτυπήματα το δευτερόλεπτο. Ανάσα καθαρή δεν παίρνεις, το στήθος σου κοντεύει να εκραγεί, τρέμεις και σπαρταράς, μα έρχετ’ επιτέλους ο γιατρός να σου τελειώσει το μαρτύριο. Βγάζει τη σύριγγα, αρπάζει τ’ οξυγόνο, μα πρώτα κάνει την ερώτηση (ίσως με διάθεση λιγάκι φιλοσοφική): “Θέλετε άραγε στ’ αλήθεια να σας σώσω;”. Κι απάνω εκεί το σκέφτεσαι κι εσύ, κι αφού δεν βγαίνουν λέξεις μες στο τρέμουλο και μες στην αγωνία σου, κουνάς με βία το κεφάλι αρνητικά. Κι εκείνος, τι τα θες, δεν γίνετ’ όλοι να σωθούμε, παίρνει αγκαλιά τη σύριγγα και τ’ οξυγόνο του και πάει να σώσει άλλους ασθενείς σ’ άλλα δωμάτια.

Αυλαία.

Έχεις ποτέ σου ακούσει να μιλάν για τέτοιο πυροσβέστη; Τέτοιο αστυνόμο, ή γιατρό; Έχεις ποτέ σου ακούσει να ρωτούν το θύμα που φωνάζει για βοήθεια, αν δέχεται κι αν περιμένει να το σώσεις; Και πάνω απ’ όλα, θα ‘σουν εντάξει μ’ έναν πυροσβέστη, ένα γιατρό ή μ’ έναν αστυνόμο που θα σεβαστεί την αυτοκτονική διάθεση του όποιου θύματος; Που θα σηκώσει τους ώμους, θα κουνήσει το κεφάλι, θα πάει παρακάτω; Δεν θα ήσουν. Με το διασώστη λοιπόν, γιατί να είσαι;

Ακόμα κι αν δεχτούμε την αλήθεια αυτού του ανεκδιήγητου ισχυρισμού, ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι αρνούνται τη διάσωση αυτοί που στις φωτογραφίες φαίνεται πως εκλιπαρούνε για βοήθεια, αυτό πώς γίνεται να δικαιώνει τη λιμενική απραξία; Πώς διάολο στην Ευρώπη που αρνείται κάθετα ποινές θανάτου, που απαγορεύει την αυτοκτονία κι η ευθανασία είναι παράνομη στα πιο πολλά της κράτη, σ’ ετούτη την Ευρώπη που δείχνει στιβαρή απέχθεια προς το θάνατο, πώς γίνεται να ‘ναι οδηγία και πρωτόκολλο αυτή η ανόητη ερώτηση; Δεν γίνεται. Κι όχι, δεν θα μαντέψω υπεύθυνους, ούτε θα ρίξω ευθύνες. Θα πω μονάχα αυτό εδώ, το τόσο απλό και τόσο προφανές: οι ευθύνες για το συνταρακτικότερο δυστύχημα στα χρονικά της Μεσογείου, υπάρχουν. Και δεν θα τις γλυτώσετε με την κολοκυθιά και το κρυφτούλι πίσω από γραφειοκρατικά βήματα δράσης. Άνθρωποι πνίγηκαν. Και θα μπορούσαν να σωθούν.

Ποιος δεν το θέλησε; Ποιος το επέλεξε ν’ αφεθούν στη μοίρα τους; Ποιος όρισε τη μοίρα τους αδιάφορα κι ευθυνόφοβα; Σίγουρα όχι οι ίδιοι. Σίγουρα όχι, ακόμα κι αν το διάλεξαν! (Είπαμε, θα πιστέψω το αφήγημα ως το τέλος). Γιατί η Ευρώπη κι η Ελλάδα, βάζουνε τη ζωή σου πάνω απ’ τη γνώμη και τα θέλω σου. Ή μήπως το κάνουνε μονάχα αν είσαι Ευρωπαίος;