Γειά σας, μόλις τελείωσα τη βόλτα μου με το αφεντικό και είπα να γράψω δυο λογάκια στο 20/20 Magazine, καθώς παρατήρησα ότι δίνει βήμα στους πάντες και μετά το κείμενο του Ίλον Μασκ σκέφτηκα ότι τώρα είναι η σειρά μου. 

Τώρα θα μου πείτε «μα καλά, εσύ ένα Λαμπραντόρ πώς και πήρες μια τέτοια πρωτοβουλία;». Θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.

Πρώτα ήθελα να καταγγείλω ότι και το site που με φιλοξενεί, αλλά και μεγάλη μερίδα του κόσμου, είστε εξαιρετικά άδικοι με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Και σας το λέω από πρώτο πόδι εγώ.

Ξέρετε, στο παρελθόν υπήρξα μαθητής του στην «Ελληνική Αγωγή»" και πιο συγκεκριμένα στα μαθήματα των Αρχαίων Ελληνικών.

Ξέρω ότι σας φαίνεται αστείο και τρελό, «πώς μπορεί ένας σκύλος να καταλαβαίνει Αρχαία Ελληνικά;» αναρωτιέστε. Αλλά τι νομίζετε, ότι κάνουμε μόνο για να κυνηγάμε την ουρά μας; Το θέλουμε και το άγνωστό μας μερικές φορές.

Απ' την άλλη δεν σας κατηγορώ. Αλλά θέλω να ξέρετε ότι εμένα και τα άλλα σκυλάκια ο Άδωνις και η κ. Μανωλίδου μας πήραν απ' το ποδαράκι και μας έκαναν τα τετράποδα που είμαστε σήμερα. Ήταν κάτι σαν εκπαίδευση, αλλά διαφορετική.

Ok, μπορεί ακόμα να αγαπάμε λίγο παραπάνω τα παπούτσια των αφεντικών μας και να τα αφήνουμε όπου βρούμε, αλλά τουλάχιστον ταυτόχρονα κάνουμε κάτι που δεν μπορούν να πλησιάσουν τα υπόλοιπα σκυλιά, όταν ακούμε από αγνώστους την ατάκα "Δώσε τον που σου" κατευθείαν τους απλώνουμε το ποδαράκι μας. Ναι εντάξει, δεν βρέθηκε ακόμα κανένας σαλεμένος να μας το πει, αλλά αν το κάνει θα το καταλάβουμε.

Επίσης, όλοι όσοι έχετε σκυλιά γνωρίζετε ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να πάτε ταξίδια με αυτά. Ε, εμείς στο σπίτι όταν αλλάζουμε πολή-κράτος, δεν έχουμε τέτοια κολλήματα. Λίγο να γαβγίσω αμέσως με απειλούν ότι θα με πάνε στον Άδωνι και κατευθείαν γίνομαι αρνάκι. Δηλαδή καλύτερα να δεχόμουν οστρακισμό παρά κάτι τέτοιο...

Λίγο πριν σας αφήσω, γιατί πρέπει να πάω να καταστρέψω και τον καινούργιο καναπέ δυο λεπτά, θα ήθελα να κάνω ειδική αναφορά στον ΚΥΡΙΟ Άδωνι Γεωργιάδη. Μας αγαπούσε τόσο πολύ που όταν γαβγίζαμε, για να μην μας ακούσει κανείς και μας κάνει κακό, ξεκινούσε να μιλάει χαλαρά και ήρεμα ώστε να μην ακουγόμαστε εμείς. Αυτό λέγεται ήθος..

Μάλιστα είναι τόσο φιλόζωος, που το πιο μεγάλο πράγμα που έχει κάνει για εμάς, μετά τη συνεργασία του με τον Παναγιώτη Μήλα, για να δείξει ότι είναι κοντά μας και μας αγαπάει αποφάσισε να γαβγίζει όλη την ώρα και ο ίδιος. Τόσο σπουδαίος.

Άδωνι, σε ευχαριστώ. Με έκανες το σκυλί που είμαι σήμερα. Ελπίζω κάποτε να γίνω και εγώ κομματόσκυλο σαν τα αφεντικά μου που σε αγαπάνε εξίσου, αλλά αν δεν τα καταφέρω δεν πειράζει. Χαλάλι...

Με αγάπη, Φλοξ!

*Το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα