[...]Ο νεολαίος τότε Βαγγέλης Μεϊμαράκης τούς διάβασε προκήρυξη: “Η Νέα Δημοκρατία” έλεγε η προκήρυξη, “πρέπει να μετατραπεί από κόμμα αρχηγικό σε κόμμα αρχών”. [...]

Σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία της Βόλβης (και του Σταύρου Τσιώλη), στον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάστηκε να φάνε ψάρι, ούτε να ταξιδέψουν ως τη Μακεδονία για να βρεθούν μπροστά στο πρέπει μιας μετατροπής. Ένα πρέπει που, δεν ξέρω αν όντως το επέβαλε μια ηθική ή μετεκλογική ανάγκη, το επιβάλλουν όμως πια οι περιστάσεις. Ο αρχηγός “επέθανε”, ζήτω ο αρχηγός!

Δεν πρόκειται να μουτζουρώσω (όπως συχνά διαβάζω να γίνεται τον τελευταίο καιρό) την ουσιαστική και σημαντική ιστορία του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ, του Συνασπισμού, της ομπρέλας που φιλοξένησε μορφές όπως ο Κύρκος κι ο Φλωράκης. Οι αριθμοί ωστόσο, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια: ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας, ως κυβερνητική αριστερά ή ως αξιωματική αντιπολίτευση, φέρει ονοματεπώνυμο. Η υπογραφή είν’ ευανάγνωστη και καθαρή. Αλέξης Τσίπρας.

Τώρα λοιπόν (θα ρώταγε κι ο ποιητής), τι κάνουμε χωρίς Αλέξη; Ως προς την ανάγκη μετατροπής, προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία: ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να διατηρήσει ποσοστά, θέση και δύναμη πυρός, δεν γίνεται να βασιστεί στ’ όνομα του επόμενου αρχηγού του. Όποιος κι αν είν’ αυτός, η σύγκριση θα γίνεται μηχανικά κι αυτόματα. Και παρά τις πελώριες ήττες των τελευταίων εκλογών (κι ολόκληρης της τελευταίας τετραετίας, εδώ που τα λέμε), η σύγκριση θα βγάζει πάντα νικητή τον άνθρωπο που δημιούργησε την κυβερνητική προσδοκία, τον άνθρωπο που έφερε την κυβερνητική ανάγκη, τον άνθρωπο που τελικά, μ’ επιτυχία ή χωρίς, έκατσε στην καρέκλα του πρωθυπουργού. Μόνη ελπίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ είν’ η αυτοκριτική κι η επιστροφή στις ρίζες. Δηλαδή στις αρχές του. Στις αρχές μιας καθαρής διαδρομής, ενός καθαρού αριστερού (ή έστω σοσιαλοδημοκρατικού) βηματισμού, μιας νέας πορείας που θα ξαναβαδίζει με ρεαλισμό, ιδέες, τιμιότητα, κόκκινες γραμμές κι αληθινές προτάσεις.

Ναι, άλλος τρόπος δεν υπάρχει, ως προς αυτό δεν έχω αμφιβολία. Υπάρχει όμως ακόμα ένα ερώτημα. Ένα ερώτημα που (εγώ τουλάχιστον), ούτε μπορώ, ούτε θα επιχειρήσω πρόχειρα να τ’ απαντήσω: Ο τρόπος είναι αυτός; Ναι, είναι. Όμως αρκεί αυτός ο τρόπος;

Στην Ελλάδα της αποχής, της ακροδεξιάς του 30%, της αυτοδύναμης Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που “απειλεί” να κερδίσει το χώρο της κεντροαριστεράς, κάθε πρόβλεψη θα ‘ταν σκέτη κακεντρέχεια, δημοσιογραφική αλαζονεία ή ευγενής πόθος. Τα μόνα που μπορώ με σχετική ασφάλεια να υποστηρίξω, είναι τούτα: ο Αλέξης Τσίπρας, ως κυρίαρχη φιγούρα θα λείψει απ’ τις μάχες της Βουλής, όσο κι απ’ την ελληνική αριστερά εν συνόλω. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ της επόμενη μέρας, αν αυτή τον βρει διορθωμένο, ανανεωμένο, απεγκλωβισμένο από σοκάκια παλαιοκομματισμού, αν δηλαδή γίνει (ξανά) ένα κόμμα με αρχές κι όχι αγκυλώσεις, θα είναι χρήσιμος. Χρήσιμος για την ελληνική αριστερά που πνέει τα λοίσθια, κι άρα χρήσιμος για την ελληνική δημοκρατία που βρίσκεται περισσότερο εκτεθειμένη από ποτέ σ’ ένα μονόδρομο συντηρητισμού με σποραδικά μόνο αναχώματα.

Το αν θα πειστεί να τον ακολουθήσει τελικά ο ψηφοφόρος, αυτό είναι άλλη συζήτηση κι η ώρα της προς το παρόν αργεί. Όμως η τιμιότητα στην πολιτική (πρέπει να) απαιτεί από σένα να κάνεις ό,τι μπορείς για να βοηθήσεις, όχι απαραίτητα για να κερδίσεις. Τα κράτη έχουν τη Βουλή που τους αξίζει, κι άμα η νίκη απαιτεί (όπως στην τελευταία σκηνή της Φάρμας των Ζώων) να μη σε ξεχωρίζουν πια απ’ τους ανθρώπους που αντιμάχεσαι, τότε είναι προτιμότερο να χάσεις. Αν γίνεις ίδιος μ’ αυτούς, θα σε νικήσουν έτσι κι αλλιώς, λόγω εμπειρίας στο δικό τους παιχνίδι. Είναι αυτό ένα μάθημα που, ελπίζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον άσχημο τρόπο, το ‘χει μάθει πια.