Η ιστορία είναι γεμάτη sore losers. Από αυτούς που κλαίγονται όταν χάνουν και σκαρφίζονται νοθείες, διαιτητές, εφευρίσκουν δικαιολογίες στα στοιχεία της φύσης (Την σημαία την πήρε ο αέρας - Φταίει ο στρατηγός άνεμος κ.ά.) ή στο υπερφυσικό. Αυτό που είναι πραγματικά σπάνιο είναι να κερδίζει κάποιος και να επιτίθεται κατά του μεγάλου πολιτικού του αντιπάλου.

Ο άνθρωπος που φοβόταν και την σκιά του

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο «άνθρωπος που φοβόταν», ο πορφυρογέννητος που κρύφτηκε αν δεν κάνω λάθος από 3 debate man-to-man και 2 με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ο άνθρωπος που χρειάστηκε τρεις φορές ένα σύστημα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ με τεχνολογίες που αντανακλούν στην τελευταία λέξη της πολιτικής επιστήμης, της δημοσιογραφίας, του νευρογλωσσικού προγραμματισμού και της ψυχολογίας, δεν βρήκε έναν ουδέτερο λόγο να πει για την αποχώρηση του μεγάλου πολιτικού του αντιπάλου. Όλοι λένε πως οι άνθρωποι φαίνονται στις ήττες. Έλα όμως που φαίνονται και στις νίκες…

«Θεωρώ ότι ήταν μία αναμενόμενη απόφαση μετά από τρεις συντριπτικές ήττες που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά σε εθνικές εκλογές. Θεωρώ ότι με την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα κλείνει ένας κύκλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που τα τελευταία χρόνια -και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση- ταυτίστηκε με την τοξικότητα, με το διχαστικό λόγο αλλά και με την εκκωφαντική αναποτελεσματικότητα όταν κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου. Τα κόμματα πρέπει να ενώνουν τους πολίτες και να προτείνουν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις για τα προβλήματα των πολιτών και σε αυτό τον δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πορεύτηκε ποτέ. Ελπίζω να τον βρει και το εύχομαι ειλικρινά».

Ας αναλύσουμε αυτή την μικρή, μικρόψυχη παράγραφο. Ίσως έχετε παρατηρήσει μια τάση ανάλυσης των λέξεων και των φράσεων που χρησιμοποιούνται, για να δούμε το γιατί χρησιμοποιήθηκαν. Κοιτάξτε τι τραγελαφικό συμβαίνει εδώ: Έχουμε την κορωνίδα της Alt Right διαλεκτικής και μια πλήρη διαστρέβλωση των λέξεων. Ο Πρωθυπουργός που δεν θα ανεχτεί την αλαζονεία, είναι πιο αλαζόνας από τον Μεγάλο Ναπολέοντα: Ξεκινάει τρίβοντας στην μούρη του Αλέξη Τσίπρα τις τρεις συντριπτικές ήττες που υπέστη ο ίδιος και το κόμμα του. Ταπεινοφροσύνη ε;

Ύστερα, συνεχίζει κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ πως υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα επένδυσε στην «τοξικότητα» και τον «διχαστικό λόγο», ενώ λίγο πιο κάτω ο μεγάλος πολιτικός άνδρας, ο αυτοκράτορας των πολύ Νοτίων Βαλκανίων, νουθετεί τον πολιτικό κόσμο πως «τα κόμματα πρέπει να ενώνουν τους πολίτες»!

Ας πάρουμε μια ανάσα να δούμε τι ακριβώς κάνει ο Πρωθυπουργός. Α, ναι! Μεταχειρίζεται τοξικό και διχαστικό λόγο, χωρίζοντας για ακόμα μια φορά τους πολίτες σε δύο στρατόπεδα: Σε όσους ασπάστηκαν το όραμα του Τσίπρα και τους άλλους. Ταυτόχρονα έπαψε να είναι «Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων» πέντε μόλις μέρες μετά από μια πανηγυρική επανεκλογή.

Τι θέλεις να πεις, πως ο Πρωθυπουργός μας είναι ένα μικρόψυχο ανθρωπάκι; Ναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο Πρωθυπουργός μας ακόμα και με διαφορά άνω των 20 μονάδων από το δεύτερο κόμμα, ακόμα και με καθαρή λαϊκή εντολή, φοβάται το φάντασμα του Τσίπρα.

Ο επίλογος του 2015

Όσοι μας παρακολουθείτε, γνωρίζετε πως γράφουμε σε ένα πολυσυλλεκτικό και ανεξάρτητο μέσο με ένα φάσμα απόψεων εντός του. Αλλά ας σπάσουμε ένα ταμπού και να μιλήσουμε ακόμα πιο υποκειμενικά. Ο Αλέξης Τσίπρας απογοήτευσε και εμένα. Το 2015 ήμουν έτοιμος να γίνουμε Αργεντινή. Όσοι δεν γνωρίζουν, η Αργεντινή χρεοκόπησε το 2001, δεν πλήρωσε κανέναν πιστωτή και πέρασε κάποια δύσκολα χρόνια. Δεν ήταν δύσκολα για δυτική χώρα, ήταν δύσκολα για κάθε χώρα. Η Αργεντινή ξεκίνησε όμως με μηδενικό χρέος, χρειάστηκε βοήθεια και αλληλεγγύη. Το 2015 λοιπόν πίστευα και εγώ πως η καλύτερη λύση θα ήταν μια χρεοκοπία, ακόμα και αν βγαίναμε από το ευρώ που μπήκαμε με «μαγειρεμένα στατιστικά». Ένα χτύπημα γερό και να σηκώσουμε κεφάλι, παρά το σιγανό βράσιμο στην κατσαρόλα που βιώνουμε μέχρι σήμερα. Στο σήμερα, δεν πιστεύω πως η Ελλάδα της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται οι κρατούντες, έχει μέλλον. Χρέος έχει, διαρκώς αυξανόμενο και μάλιστα σε μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ. Το μόνο μέλλον είναι να φεύγουν τα χρήματα από τους λίγους και να καταλήγουν σε ντόπιους και ξένους ολιγάρχες.

Δεν γνωρίζω αν ο Αλέξης Τσίπρας υποχώρησε από πιέσεις των ολιγαρχών και της ΕΕ ή αν λειτουργούσε -λανθασμένα κατ’ εμέ- ως Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Όσων είπαν (και ψήφισαν) «Όχι» και όσων είπαν «Ναι». Και ως ψηφοφόρο και πολίτη δεν με αφορά. Εκεί τέλειωσε για εμένα. Όμως ως δημοσιογράφος, αυτό που μπορώ να πω, είναι πως πρόκειται για έναν χαρισματικό πολιτικό. Που το φάντασμά του, την ώρα που πίναμε ελληνικό και κονιάκ, στοιχειώνει ακόμα τον Πρωθυπουργό, ο οποίος του επιτέθηκε ακόμα και στον πολιτικό του επικήδειο.

Μιλάμε για τον ίδιο Πρωθυπουργό που έσκουζε σε μια Κυρία «αυτός είναι ο πολιτικός πολιτισμός σας;», γιατί δεν του έδωσε το χέρι της. Βλέπετε στην Νέα Δημοκρατία, κάθε λέξη έχει διαφορετικό νόημα από το αρχικό της. Διαστρεβλώνεται και μεταλλάσσεται σε κάτι κούφιο, κενό νοήματος. 

Έχει πολιτικό πολιτισμός ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Όχι, δεν έχει. Μόλις το είδαμε. Θα αποκτήσει όταν του κάνουν σχετικά αφιερώματα τα λιβανιστήρια των συστημικών ΜΜΕ. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όλο το σύστημα της ολιγαρχίας, το 2015 επισκέπτονταν όλα τα διεθνή φόρουμ, ζητώντας από την Ευρώπη να συντρίψει τον ΣΥΡΙΖΑ -τους leftists- και «εγώ είμαι εδώ», με κραυγές από το σύστημα Μητσοτάκη που φώναζαν «Γερούν γερά» και «κλείστε τις τράπεζες». Γιατί τα Capital Controls με τις τράπεζες που έκλεισαν λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα, ήταν ένα σενάριο που εξυφάνθηκε στα κοινωνικά δίκτυα, τα φόρουμ και τους διαδρόμους που συναντιόνταν στελέχη της ΝΔ με ευρωπαίους ηγέτες. Που συναντούσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγοί κρατών εξωθεσμικά! Τόσο δουλοπρεπείς και αδίστακτοι, που κινήθηκαν εναντίον των πολιτών της χώρας τους για την δική τους ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ (για να ξαναποκτήσουν οι λέξεις το νόημά τους). Αυτό είναι κάτι που το έζησα έντονα, μια αληθινή προδοσία και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Από εκεί και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο μονοπάτια: Να κινηθεί προσωποκεντρικά, όπως και η Νέα Δημοκρατία με έναν ηγέτη ή -αρκετά πιθανό- με μια ηγέτιδα και όπως αντιδρούν σήμερα οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιδρούν και αύριο σε κάποια άλλη παραίτηση ή να δημιουργήσουν ένα κόμμα αρχών, με ενδιάμεσες τάσεις. Αποφασίζοντας αν θα κινηθούν προς το κέντρο ή αν θα επιστρέψουν στην ριζοσπαστική αριστερά. Η σκιά του Αλέξη Τσίπρα θα στέκει για 1-2 χρόνια πάνω από την Κουμουνδούρου, με τον ίδιο τρόπο που στέκει τώρα πάνω από την Πειραιώς. 

Αλλά και η Νέα Δημοκρατία χθες αφοπλίστηκε και αυτό είναι το κέρδος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ πολιτεύτηκε από το 2016 και έπειτα κάτω από την σκιά του Τσίπρα του 2015. Πλέον δεν έχει άλλα επιχειρήματα. Τέλειωσε η καραμέλα. Ως πότε θα κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για την διαπραγμάτευση του 2015; Κάποια στιγμή ακόμα και ο πολίτης που επηρεάζεται πολύ από την τηλεόραση και το σύστημα Μητσοτάκη, θα δει πως δεν φταίει ο Τσίπρας του 2015 που περίπου το 60% των πολιτών είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, έχοντας στον τραπεζικό τους λογαριασμό μόνο τον τρέχοντα μισθό. Τι μας κάνει αυτό; Βιοπαλαιστές. Τι πρέπει να γίνουμε; Άνθρωποι της τάξης μας. Είτε θελήσουμε στήριγμα σε κάποιο κόμμα, είτε σε συλλογικότητα, είτε ως μονάδες.

Στην σημερινή Γκουέρνικα (ή Γκερνίκα) κάθε πολίτης οφείλει να ανταπαντήσει ως άλλος Πικάσο στην ερώτηση «Δικό σας έργο;» πως «αυτό κύριε Μητσοτάκη είναι δικό σας έργο».