Η συζήτηση είναι παλιά σαν το eye liner του Κίμωνα Κουλούρη, κι αποπροσανατολίζει σαν τα παπαγαλέ πουκάμισα του Γιάνη. Στο τέλος-τέλος, το “καλλιτέχνης” δεν είναι ιδιότητα, είναι τρόπος ζωής. Κι η νέα γυναίκα έχει και θα 'χει πάντα την ανάγκη να νιώθει όμορφη, όχι να στριμωχτεί στα ταγεράκια μανταμίτσας που ορίζει ως “σεβασμό” ο ψηφοφόρος του κομφορμισμού. Να κυβερνήσουν τους διαλέξατε παιδιά, όχι να ιερουργήσουν. Και τους διαλέξατε με την αισθητική και τη φυσιογνωμία τους. Αν κάνατε λάθος, λουστείτε το! Αν όχι, χαμογελάστε. Αλλά μην τους ζητάτε να γίνουν άλλο απ’ αυτό που ήταν, είναι και θα είναι.

Σε κάθε περίπτωση, η ορκωμοσία της Βουλής δεν είναι πασαρέλα. Ούτε είναι Θεία λειτουργία και παρέλαση για να κοιτάμε ρούχα και μαλλιά. Η ορκωμοσία της Βουλής είν’ ο “αγιασμός” μιας σχολικής χρονιάς που θα κρατήσει ολόκληρη τετραετία. Και θα ‘ναι μια τετραετία με συζητήσεις αναθεώρησης συντάγματος, με συζητήσεις περί ασυζητητί κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, με τραγούδια και παρατράγουδα σε ρυθμούς… πατροπαράδοτους και φιλοπόλεμους!

Μπορεί να υπερβάλλω, όμως καθόλου δεν με πείθει η διακριτική “στροφή” του Στίγκα που ευχαρίστησε μεν τον Κασιδιάρη, όμως το κόμμα του δεν σκοπεύει λέει σε πορεία παράλληλη μ’ εκείνη της Χρυσής Αυγής. Ούτε τα “περιμένετε και θα δείτε” του Νατσιού με πείθουν, κυρίως γιατί χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε, είδαμε. Ή μάλλον ακούσαμε, μια σειρά ασαφείς μπουρδολογίες περί διδακτικής της αγνότητας, που φυσικά δεν είχαν στόχο να πείσουν κανέναν, αλλά να χαϊδέψουν τ’ αυτιά ενός φοβικά συντηρητικού ακροατηρίου. Ε, και να στρώσουν βέβαια το χαλί για την επόμενη μέρα.

Κι αυτή η επόμενη μέρα, βρίσκει την αριστερά των 100 βουλευτών, να παλεύει ή να βουλιάζει κόντρα σε μεταρρυθμιστικά κι ιδεολογικά κύματα, κάθε απόχρωσης του μπλε. Απ’ το γαλάζιο του Αιγαίου ως το σκοτεινό μαύρο της Μαύρης Θάλασσας, κι απέναντι το παλιό ΚΚΕ, ενισχυμένο μα δύσκαμπτο, το νέο ΠΑΣΟΚ, φρέσκο κι αφελές, κι ένας ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να επιπλεύσει σε δικές του εσωκομματικές φουρτούνες. Ούτως ειπείν: κολύμπι ξέρεις, σύντροφε;

Στο φινάλε ωστόσο, ο μεγάλος νικητής της κοινοβουλευτικής σύνθεσης, χωρίς αμφιβολία είναι η Νέα Δημοκρατία. Όσο κι αν της είναι άβολες οι ισορροπίες μιας οκτακομματικής βουλής, η κυβέρνηση ξέρει ότι έχει πια εχθρούς για να πυροβολεί προς πάσα κατεύθυνση, ενώ μπορεί να κάνει πράξη τις προτάσεις της με τα δικά της χέρια. Αν τα συντηρητικά νομοθετήματα τα υπερψηφίσουν οι ακροδεξιές φωνές της Βουλής, λαμπρό πεδίο δόξης για τον κυβερνητικό νομοθέτη. Αν όχι, ο ίδιος νομοθέτης θα μπορεί να βομβαρδίζει την ακροδεξιά στο δικό ακροατήριο, πανηγυρίζοντας ταυτόχρονα την επικύρωση (έστω και με μικρά ποσοστά) της νομοθετικής πρότασης. Το αυτό ισχύει και προς κέντρο, κι εκεί θα είναι το ΠΑΣΟΚ που θα ‘χει την καυτή πατάτα στα χέρια. Μια πατάτα βέβαια που, στο φινάλε, μονάχα τους πολίτες μέλλεται να κάψει. Όμως εκείνοι επέλεξαν, διαλέξαμε σύντροφοί, καλή μας όρεξη κι από αύριο γιαουρτάκι.

Και θα το φυσάμε να κρυώσει…