Αρχίσαμε…

“Όλοι αυτό περιμένουν [βία] αλλά θα τους εκπλήξουμε ευχάριστα”. Έτσι έκλεισε τη συνέντευξη στο πρωινό του ΑΝΤ1 ο Βασίλης Στίγκας, κι ήταν νομίζω η μόνη ατάκα που στ’ αλήθεια θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη. Η υπόλοιπη συνέντευξη συνοψίζεται μ’ αντιπροσωπευτικό λακωνισμό (πώς αλλιώς;), στα παρακάτω:

• “Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχει καλές ιδέες ο Ηλίας Κασιδιάρης”.
• “Σαν πολίτης πώς το βλέπω: Δεν σκότωσαν κανέναν άνθρωπο, υπήρχαν άλλες καταστάσεις. Εννοώ, ο Κασιδιάρης δεν σκότωσε το Φύσσα”.
• “Θέλω να βγει [ο Κασιδιάρης], να πάμε να φάμε, να μιλήσουμε, να γνωριστούμε όπως κάνουν όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι”.
• “Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους. Ο καθένας το τι κάνει στο σπίτι του δεν μ’ ενδιαφέρει, είναι δικό του θέμα, αρκεί να μην εμπλέκονται παιδιά”.
• “Υπάρχει η δυνατότητα του ανθρώπου να εκφράζεται, αλλά δεν μπορεί να εκφράζεται δημοσίως για κάτι που πιστεύει αυτός ενδεχομένως”.
• “Με ενοχλεί να βλέπω δυο άντρες να φιλιούνται στο δρόμο. Έχουμε μεγαλώσει φυσιολογικά”.
• “Η gay παρέλαση είναι κάτι το φυσιολογικό; Θα τρελαθούμε στο τέλος!”

Για να ΄μαι δίκαιος ωστόσο, ο Σπαρτιάτης αρχηγός το ξεκαθάρισε: “Δεν υπάρχει σύγχρονος Καιάδας, δεν θα πετάξουμε κανέναν εκεί”. Όμορφα. Κι οπότε; Φτάσαμε άραγε στην εποχή που οφείλουμε “συγγνώμες” κι “ευχαριστώ” σ’ όσους λέν’ όχι σε γκρεμούς και νύχτες των κρυστάλλων; Σε κάνει λιγότερο ναζί ένα πογκρόμ που δεν περιλαμβάνει στρατόπεδα και κρεματόρια; Ή μήπως σε κάνει απλώς πιο έξυπνο ναζί;

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία: όπως οι οργανισμοί, όπως οι κοινωνίες, έτσι τα κόμματα κι οι ομάδες εξελίσσονται. Προσαρμόζονται ή πεθαίνουν (που ‘λεγε μια ψυχή). Τι περιμέναμε, Χρυσή Αυγή σ’ επανάληψη μ’ ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα να παραφυλάει στη γωνία; Όχι, δεν θα ‘χει βία η δεύτερη σεζόν του φασισμού στην ελληνική Βουλή. Γελάω τώρα που το γράφω. Πικρά γελάω. Εδώ καλά-καλά δεν έχουμε ακόμα συμφωνήσει τι είναι βία.

Δεν θα σηκώσει ο Στίγκας χέρι στην Κανέλλη. Ούτε θα στείλουν οι Σπαρτιάτες άνθρωπο να μαχαιρώνει “για ποδόσφαιρο”. Θα εκφράσουν όμως ένα λόγο στη Βουλή, κι αυτός ο λόγος θα ‘ναι δυνατότερος από χαστούκι, κοφτερός σαν κρύσταλλο. Λόγος που θα ζητάει πίσω τη “φυσιολογική” κοινωνία που μας μεγάλωσε. Που θα ζητάει ομοφυλόφιλους κλεισμένους σπίτια τους, κι έκφραση δημόσια μόνο αν πιστεύεις όσα ο αρχηγός, όσα το κράτος, όσα η πλειοψηφία.

Καλώς ήρθαμε, λοιπόν, στη δεύτερη πίστα. Ο φασισμός δοκίμασε το νομικό μας σύστημα – μ’ αργοπορίες, με λάθη, με γραφειοκρατία κι ύποπτες εισαγγελικές προτάσεις, με νύχια και με δόντια τελικά, η δικαιοσύνη στάθηκε στο ύψος της. Τώρα ήρθε δυσκολότερος, πιο πονηρός, να δοκιμάσει τη διαλεκτική, την πίστη στην ελευθερία, την πολιτική μας υπόσταση. Κι αυτά τα βρίσκει πια κρεβατωμένα κι άρρωστα, ανήμπορα να ορθώσουν όποιο εκτόπισμα. Αν δεν ορθώσουν όμως… ύστερα;

Ύστερα, παραφράζοντας τον πάστορα Νιμοέλερ (κι όχι το Μπρεχτ, όπως πολύ νομίζουν) θα ‘ρθει για τους γκέι. Θα ‘ρθει για τους αλλοδαπούς. Θα ‘ρθει για τους κομμουνιστές. Τους σοσιαλοδημοκράτες. Τους φιλελεύθερους. Τις γυναίκες. Και τελικά, καθόλου μη γελιέσαι, θα ‘ρθει για σένα. Και ναι, στο λέω μετά λύπης μου, θα φταις εσύ γι’ αυτό.

Θα φταις εσύ που δεν κατάλαβες. Θα φταίμε όμως κι εμείς που δεν σου δώσαμε να καταλάβεις. Θα φταίει το σύστημα που άνοιξε δρομάκι, το πολίτευμα που άφησε πίσω πόρτα, η αριστερά που σ’ απογοήτευσε, η δεξιά που σ’ εκμεταλλεύτηκε, το κέντρο που σ’ άφησε ξεκρέμαστο. Θα φταίει η πίστη που δε σου βρήκε καταφύγιο κι η εκκλησία που δεν σου γέμισε το πιάτο. Θα φταίει η επιστήμη που σου πουλήθηκε ακριβά, κι η φιλοσοφία που δεν κατάφερε να σε καθησυχάσει. Θα φταίει η τέχνη κι η ζωή η ίδια. Θα φταις εσύ και όλοι μας, μα τι τα θες; Τότε πια, φίλε μου, οι ευθύνες θα ‘ναι πολυτέλεια. Τότε πια, φίλε μου, θα ‘ναι πολύ αργά…