Η Άννα Ιβάνκοβα κατάγεται από την Κούβα. Εκεί μεγάλωσε. Εκεί έζησε την απαξίωση και τον ρατσισμό. Από εκεί έφυγε για να ζήσει ευτυχισμένη, έτσι όπως θα ένιωθε εκείνη ευτυχισμένη. 

Ήρθε στην Ελλάδα για να ξεφύγει από την βία και τις διακρίσεις που αντιμετώπιζε στην πατρίδα της λόγω της ταυτότητας φύλου της. Ήρθε στην Ελλάδα για ζήσει ελεύθερη. Την Δευτέρα βρέθηκε δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. 

Η Άννα βρήκε την οικογένεια της στις «Κούκλες», όπου έκανε Drag Show. Χόρευε. Της άρεσε πολύ να χορεύει. Επιτέλους είχε βρει έναν τόπο που να την χωράει. Που να την δέχεται έτσι όπως είναι. 

Τον θάνατό της Άννα έκανε γνωστό, μέσω ανάρτησής της στο Facebook, η Άννα Κουρουπού, διευθύντρια ενδυνάμωσης της οργάνωσης Red Umbrella Athens.

«Έχω μουδιάσει. Πριν 4 περίπου χρόνια ήρθε στην Αθήνα απο την Κούβα. Κυνηγημένη απο θεούς και δαίμονες. Πολύ δύσκολη ζωή. Κάπου άκουσε για το Red Umbrella Athens , έψαξε και μας βρήκε. Τι γλυκό βλέμμα είχε, παρ’ όλη την βαναυσότητα στη ζωή της! Είπε πως της άρεσε να χορεύει. Την πήγα στη Marilou Fragiadaki , στις “Κούκλες”. Όντως της άρεσε να χορεύει. Το μαγαζί έγινε η ζωή της. Έλαμπε πλέον. Σύρθηκε απ την άκρη του κόσμου , για να βρει ευτυχία σε μια μικρή σκηνή. Να νιώθει ελεύθερη. Σήμερα βρέθηκε σφαγμένη στο διαμέρισμα που νοίκιαζε… Λες και δεν χωρούσε η ευτυχία σε αυτό το πλάσμα. Ένα ακόμη τρανς άτομο νεκρό. Σ’ ένα πολύ μακρύ κατάλογο. Δεν γνωρίζω ακόμη αν ήταν ρατσιστικό το κίνητρο – δεν γνωρίζουμε καμία συνθήκη ακόμη. Είμαι πεπεισμένη όμως πως αυτό το τέρας που υπάρχει παντού γύρω μας, καταβάλλει μηδενική προσπάθεια, με σφοδρή απέχθεια, να αφήσει μια ζωή στη μέση της. Είναι τόσο απροστάτευτο ένα θύμα , όπως η Ιβάνκα. Να βρεις τον πιο όμορφο ουρανό ψυχή μου. Και να χορεύεις…».

Αν δεν ήξερε κανείς την Άννα, ακόμα θα μιλούσαμε για έναν άνδρα που δολοφονήθηκε. Η ανακοίνωση της ΕΛΑΣ ανέφερε ότι βρέθηκε στο διαμέρισμα του ένας άντρας, δολοφονημένος. Ένας άντρας. Αγνόησε το δικαίωμα της στον αυτοπροσδιορισμό - ούτε νεκρή - και το ίδιο έκαναν και οι άλλοι. 

Και φυσικά, όπως ήταν δυστυχώς φυσικό και αναμενόμενο, τα μέσα ενημέρωσης αναπαρήγαν αυτολεξή την είδηση. «Φρίκη στον Άγιο Παντελεήμονα: Άνδρας βρέθηκε δολοφονημένος στο διαμέρισμά του». Και μετά άρχισαν να το μαζευούν. Ένα προς ένα. Γιατί ζούμε και στην εποχή του politically correct. Γιατί ζούμε στην εποχή του «τί πουλάει περισσότερο». Όχι γιατί πραγματικά σεβόμαστε την ταυτότητα φύλου ενός ανθρώπου. Όχι γιατί μας ενδιαφέρει. Άλλωστε δεν είναι ζωντανός. Μπορούμε να συνεχίσουμε να τον κακοποιούμε και μετά θάνατον. 

Τη σορό της Άννας εντόπισε η σπιτονοικοκυρά της, το απόγευμα της Δευτέρας, όταν πήγε στο διαμέρισμα για να εισπράξει το ενοίκιο. Η γυναίκα ανησύχησε επειδή η Άννα δεν άνοιγε και κάλεσε τις αρχές. Οι αστυνομικοί βρήκαν την Άννα νεκρή.

Περιττές οι περιγραφές της «σκηνής του εγκλήματος». Πλέον αναμένουμε απλά δικαίωση. 

Αυτό θα πει «υποχρεωτική ετεροφυλοφιλία». 

Η διαπόμπευση των trans ατόμων, όταν αυτά αποκαλούνται με οποιαδήποτε άλλη αντωνυμία εκτός από εκείνη του τα ίδια προτιμούν, είναι βίαιη με τον ίδιο τρόπο που είναι βίαιη η εξαφάνιση από τον χάρτη των ασέξουαλ και των αμφιφυλόφιλων - το misgendering ακυρώνει την ταυτότητά τους. 

Το συμπέρασμα που προκύπτει από το misgendering είναι ότι ο προσωπικός προσδιορισμός ως ένα συγκεκριμένο φύλο δεν έχει τελικά κανένα νόημα και ότι φύλο είναι μια πραγματικότητα που μπορεί να τεκμηριωθεί μόνο μέσω της διάκρισης του βιολογικού φύλου ενός ατόμου κατά τη γέννηση. 

Αυτό περιορίζει τη δυνατότητα ενός trans ατόμου να αποφασίζει ανεξάρτητο πώς θα ήθελε να παρουσιάζεται στον κόσμο, πώς θα ήθελε να αυτοπροσδιορίζεται. Του στερεί το δικαίωμα στην επιλογή. Μια τέτοια επιλογή λέξεων επαναφέρει την ιδέα ότι το φύλο είναι σταθερό, αμετάβλητο και αποφασίζεται κατά τη γέννηση, ένα βιολογικό γεγονός και όχι μια κοινωνική κατασκευή. Όταν οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται εσφαλμένα, νιώθουν ότι ακυρώνονται, ότι δεν τους βλέπουν.

Ο περιορισμός της δυνατότητας ενός ατόμου να είναι αυτό που θα ήθελε να είναι αποτελεί μια μορφή βίας. Ο λανθασμένος χαρακτηρισμός των trans ατόμων, ακόμα και σε περιστασιακές συζητήσεις, έχει επιπτώσεις πέρα από την πιθανότητα να πληγωθούν  συναισθηματικά τα άτομα που εμπλέκονται στη συζήτηση. 

Ο τρόπος με τον οποίο η κοινωνία καταλήγει σε συναίνεση σχετικά με ορισμένες πραγματικότητες έχει αναγκαστικά αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο το δικαστικό σύστημα αντιμετωπίζει αυτές τις πραγματικότητες. Ο λανθασμένος χαρακτηρισμός των trans ατόμων διαιωνίζει τον μύθο ότι το φύλο είναι μια «πραγματικότητα» που μπορεί κανείς να ανακαλύψει αν του δοθούν πληροφορίες σχετικά με τη βιολογία ενός ατόμου. 

Το misgendering είναι επίσης μια μορφή επίθεσης. Είναι ενέργειες ή/και σχόλια που στιγματίζουν περιθωριοποιημένα άτομα και ομάδες. Με το φύλο και τις αντωνυμίες, το misgendering συνηγορεί υπέρ της αντίληψης ότι κάποιος μπορεί να καταλάβει ποιος είναι άνδρας ή γυναίκα όχι με βάση την κοινωνική ταυτότητα - οι μόνες επιλογές φύλου είναι ο άνδρας ή η γυναίκα, και αυτές εκφράζονται με προκαθορισμένους και κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους. 

Υπό μια έννοια αναδεικνύει τη δυναμική της εξουσίας μεταξύ των cisgender και των transgender ατόμων, ποιος επιτρέπεται να επιβάλλει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αποκαλούνται και ποιος έχει τη δύναμη να κάνει κάποιον άλλον να αισθάνεται κατώτερος εξαιτίας του φύλου του.

Αυτό είναι βία. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μειονότητα. Για μετανάστρια. Για την αδελφής μας. Για την Άννα.