Ένα απ’ τα πιο γνωστά τσιτάτα της ελληνικής επανάστασης (που κάθε τόσο το μολύνουν στο στόμα τους λογής πατριδοκάπηλοι), είναι το μοιραίο δίλημμα κάθε αληθινού αγώνα: ελευθερία ή θάνατος. Και, τι παράξενο ε, διακόσια χρόνια μετά, το μόνο που κάναμε ήταν ν’ αλλάξουμε το “ή” της ελπίδας με το ισοπεδωτικό σημάδι της ισότητας. Το ημερολόγιο γράφει 2023 κι ελευθερία = θάνατος.

Πόσο εύκολο είναι να ζεις ελεύθερος; Αν είσαι λευκός, κι Ευρωπαίος, κι άντρας που γουστάρει τις γυναίκες και τα ‘χει καλά με το εκ γενετής φύλο του, η ερώτηση είναι σκέτη φιλοσοφία. Πόσο ελεύθερος μπορείς να ζεις μέσα σε ρόλους, κοινωνικές πιέσεις, καλούπια κι απαιτήσεις των άλλων από σένα. Αν είσαι όμως γυναίκα, ή μαύρος, ή τρανσέξουαλ, με την ελευθερία τα ‘χεις βρει αφού χρειάζεται να τη διεκδικείς και να την εκτιμάς στην κάθε μέρα σου. Αν είσαι γυναίκα, ή μαύρος, ή τρανσέξουαλ, το ζήτημα είναι στο “να ζεις”. Κι αν τα ‘χεις και τα τρία, οι πιθανότητες είναι αναφανδόν εναντίον σου…

Δεν έχω ιδέα ποιος σκότωσε την Άννα στον Άγιο Παντελεήμονα. Δεν μου χρειάζεται να μάθω. Είδα κάμποσους που θα μπορούσαν με χαρά να τη σκοτώσουν, να την πετάξουν στα θηρία, ν’ αντλήσουν όση απόλαυση μπορούν απ’ το βασανιστήριο ενός ανθρώπου που ‘ταν γεμάτος “αμαρτίες”. Και τι αμαρτίες, ε; Γεννήθηκε στην Κούβα άντρας, έζησε στην Ελλάδα σα γυναίκα. Αν έκλεβε χοντρά, αν όπλιζε τα χέρια του εγκλήματος, αν πούλαγε το θάνατο ή την ελπίδα μέσα σε κουτιά, και σακουλάκια, και σε σύριγγες ή πλοία με παστωμένο κόσμο, κανείς δεν θα την κυνηγούσε. Όλοι θα λέγανε “ανάθεμα”, όμως θα την αφήναν ήσυχη να συνεχίσει. Τώρα ήταν το “τραβέλι”, ήταν μια “ξένη”, ήταν αυτή που χάλαγε τα πίτουρα των περήφανων “φυσιολογικών”. Κι είναι ακριβοί στα πίτουρά τους, πολύ ακριβοί.

Ο φόνος της Άννας ήταν ακόμα μια υπενθύμιση. Ζούμε στη χώρα που είναι εντάξει να πεθαίνεις για την ελευθερία σου. Την ελευθερία “που σταματάει όταν αρχίζει η ελευθερία του άλλου”, κι άλλα τέτοια γλυκούτσικα τσιτάτα που στα μαθαίνουν όταν είσαι παιδί για να στα διαγράψουν μονοκοντυλιά όταν πατήσεις με τα δυο σου πόδια την ενηλικίωση. Βλέπεις, ο ελληνικός “φιλελευθερισμός” μας δείχνει να εξαντλείται σε ζητήματα εδαφικής ακεραιότητας. Η ελευθερία της Κουβανής που χόρευε στις “Κούκλες” καθόλου δεν ενόχλησε την ελευθερία μας. Κι εμείς, ούτε στο θάνατο δεν σεβαστήκαμε λιγάκι τη δική της.

Τσουνάμι τα μηνύματα κάτω απ’ την είδηση του φόνου. Και θα μου πεις: Καλά μωρέ, κάθεσαι κι ασχολείσαι με μηνύματα στα social media και στα site των ειδήσεων; Ναι, ασχολούμαι. Και πρέπει ν’ ασχολούμαι, για να μην πέφτω από τα σύννεφα κάθε που θα ‘ρχονται σταυροί στις εκλογές. Σταυροί για να σταυρώνουν την ελπίδα μιας χώρας που θέλει (μα δεν θέλει!) ν’ ανήκει στην επόμενη, κι όχι στην προηγούμενη σελίδα της ανθρώπινης προόδου. Μιας χώρας που κινδυνεύει να διώξει ο,τι έχει απομείνει ευαίσθητο στα σπλάχνα της. Κι όσοι δεν θα προλάβουμε τ’ αεροπλάνο; Στο λάκκο των λεόντων ή στα μαθήματα ταχύρυθμης αγνότητας. Εκείνης της αγνότητας που απαγορεύει τα θέλω, καταπιέζει τα μπορώ, απειλεί τα γιατί και στις παιδικές ερωτήσεις απαντάει… ουγκαγκαμπούμπουμ!

Κι όχι τίποτ’ άλλο, δεν έχουμε πια και το Τζιμάκο. Να γράψει ένα "τραγούδι για το καλοκαίρι", ελπίζοντας πως κάποτε στ’ αλήθεια θα τ’ ακούσουμε…

Φωτογραφίες: Μαρία Γαλάτη