Ναι, ξέρω, ομοιόσταση. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι σπουδαίο μηχανάκι με τρομερή προσαρμοστικότητα. Θα συνηθίσει! Θ’ αλλάξει. Θα προσαρμοστεί. Πφφφφ, πάλι ξεχνάμε την άλλη πλευρά του διλήμματος. Θα προσαρμοστεί… ή θα πεθάνει! Δυστοπικό; Ίσως, αλλά κι αρκετά ρεαλιστικό πια.

Κάποτε, θ’ άκουγες για “τον πιο ζεστό χειμώνα των τελευταίων 30 ετών”. Ή για “το πιο καυτό καλοκαίρι του αιώνα”. Και θα ‘χες να παρηγοριέσαι: Ντάξει, αν είχε πιο ψηλές θερμοκρασίες έναν αιώνα πριν, τι κλιματική αλλαγή μας λένε; Παραμύθια! Όμως τα παραμύθια τέλειωσαν μαζί με τις ψευδαισθήσεις μας. Φέτος ο κόσμος είδε “τον πιο καυτό Ιούλιο στην ιστορία της ανθρωπότητας”. Κι αυτό δεν (πρέπει να) είναι καμπανάκι που σ’ ενοχλεί όταν χαλαρώνεις στην παραλία, ούτε καμπάνα που σε ξυπνάει Κυριακή πρωί μετά από μεθύσι. Αυτό πρέπει να είναι κεραυνός που σε τρομάζει μπας και τ’ αποφασίσεις ότι είναι ώρα ν’ αλλάξουν τα πράγματα.

Θα μου πεις, τι ζητάω κι εγώ. Στη χώρα που η αλλαγή αποδείχτηκε η πιο “άπιστη γκόμενα”, στη χώρα που προτιμάει ν’ αφήσει την ψυχή για να μην απαρνηθεί το χούι της, στη χώρα που σταθερά η παράδοση βάζει αναχώματα στην πρόοδο, εγώ ζητάω να μας νοιάξει το περιβάλλον; Στο τέλος-τέλος, εγώ κι εσύ, η ελληνική πιτσιλιά στο χάρτη, σταγόνα στον ωκεανό και κόκκος στην Ευρώπη, εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο; “Ναι” λέει ο Καζαντζάκης (που δεν με πείθει). “Ναι” λέει κι ο Θερβάντες (που με πείθει όσο λίγοι). Μα πάνω απ’ όλα, “ναι” φωνάζει η ανάγκη για επιβίωση. Το πιο ισχυρό απ’ όλα τα ένστικτα που κουβαλάς από γεννησιμιού σου.

Θα βάλουμε επιτέλους τα ψιλά γράμματα του περιβάλλοντος με σοβαρότητα μες στην πολιτική ατζέντα; Θα κάνουμε τις αλλαγές στην καθημερινότητα, καθένας μόνος του κι άρα όλοι μαζί; Θ’ ασχοληθούμε σοβαρά μ’ έναν πλανήτη που ενώ νομίζουμε ότι μας ανήκει, τον νοικιάζουμε; Αν όχι, θα την πάθουμε όπως ο κάθε υπερφίαλος νοικάρης. Θα μας διώξει! Κι είναι πολύ ζόρικη η αγορά πλανητών στο γαλαξία. Χρέπια τ’ αστέρια κι οι τιμές έτη φωτός μακριά απ’ το πορτοφόλι μας. Οπότε;

Οπότε ή το περιβάλλον θ’ ανέβει απ’ τα ψιλά στα ψηλά, ή μας βλέπω να παίρνουμε το δρόμο του δεινόσαυρου. Με τη διαφορά πως, τα ερπετά που τόσο αγάπησε ο Σπίλμπεργκ, ήταν ανήμπορα. Εμείς εντελώς ανόητοι. Ανόητοι εγωιστές που έπεσαν μες στο χοντρό γέλιο του σύμπαντος, νομίζοντας ότι χωρίς αυτούς η γη θα σταματήσει να υπάρχει. Συμπαντικό ανέκδοτο για χαζούς.