Παραλήρημα. Αλλά μην κάνεις το λάθος και πιστέψεις ότι είναι “σημείο” του καιρού μας. Εμείς είμαστε σημείο του δικού του. Ζούμε στην εποχή του παραληρήματος. Οι ολιγαρχικές κυβερνήσεις απέτυχαν, οι κομμουνιστικές γραμματείες απέτυχαν, οι σοσιαλιστικές δημοκρατίες απέτυχαν, οι κοινωνικές πολιτικές απέτυχαν, ο φιλελεύθερος καπιταλισμός απέτυχε, σήμερα πια ο κύκλος κλείνει και μεγαλώνει ταυτόχρονα. Κάποιοι τυχεροί μες στις περασμένες αποτυχίες κατάφεραν να δουλεύουν για να ζήσουν. Εσύ θα ζεις για να δουλεύεις. Όπως τόσοι και τόσοι πρόγονοι, τόσα και τόσα χρόνια πριν. Γιατί; Γιατί αυτό είναι που θες.

Ξέρω, ξέρω, κανένας δεν σε ρώτησε. Ξέρω, ξέρω, φυσικά και δεν θες δουλειά ως τα προτελευταία -ήντα. Και πάνω απ’ όλα, ξέρω, ξέρω, η “σύνταξη στα 74” δεν θα ‘ναι κανόνας, θα ‘ναι το ύστατο όριο, θα υπάρχουν προϋποθέσεις. Μπούρδες! Υπάρχει σοβαρά προϋπόθεση για να εργάζεται ένας άνθρωπος ως τα μισά της όγδοης δεκαετίας του; Εδώ το πράγμα είναι πολύ απλό και λειτουργεί ως εξής. Η σύνταξη στερεί πλούτο. Η εργασία τον παράγει. Οι κοινωνίες προσφέρουν ξεκούραση. Ο καπιταλισμός χρειάζεται χέρια. Οι κοινωνίες αργοπεθαίνουν. Ο (νεοφιλελεύθερος) καπιταλισμός καλπάζει. Το πιάνεις;

Σταματάω εδώ με τις ιδεολογικές μου “εμμονές” και πάμε σε κάτι πιο πρακτικό. Η σύνταξη είναι χρήματα. Τα χρήματα δεν γεννιούνται απ’ το μηδέν (κι όποιος σου είπε ότι μπορείς να τυπώνεις και να μοιράζεις χιλιάρικα σαν Άη Βασίλης, ή άσχετος ήταν, ή απατεώνας). Οι συνταξιούχοι του σήμερα πληρώνονται απ’ τους εργαζόμενους του σήμερα. Ή απ’ τις επενδύσεις του χθες. Μάντεψε τι δεν έχει η Ελλάδα σήμερα. Μάντεψε τι δεν είχε η Ελλάδα χθες.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο “θέλω” σου. Λοιπόν, τη σύνταξη στα 74 τη θες. Δεν είναι πεποίθηση αυτό που γράφω, είναι διαπίστωση. Αν δεν τη θες, θα βγεις στο δρόμο να την πολεμήσεις. Αν δεν τη θες, θ’ απαιτήσεις να μπουν θεμέλια για μια κοινωνία που θα μπορεί και θα ζητάει να την προσφέρει νωρίτερα. Αν δεν τη θες, θα διεκδικήσεις τις συνθήκες που θα φέρουν πίσω το ανθρώπινο κεφάλαιο του brain drain (κανονικά, κι όχι όπως το ισχυρίζονται προεκλογικά ανέκδοτα). Θα διεκδικήσεις τον ερχομό επενδύσεων οικονομικής εξυγίανσης. Θα διεκδικήσεις την αλλαγή των ελληνικών κλισέ. “Οι νέοι βγαίνουν έξω”. “Οι κλέφτες είναι στη Βουλή”. “Η δικαιοσύνη δικάζει αλλιώς τον πλούσιο”. “Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι”. “Δεν είν’ η Ελλάδα πια για οικογένεια”. “Αλίμονο σε μας”. “Ο,τι θέλουνε περνάνε”. “Καληνύχτα Κεμάλ”. Φτάνει.

Η αναμονή για ουρανοκατέβατες (κυβερνητικής πρωτοβουλίας) “καλύτερες μέρες” είναι σκέτη μοιρολατρία. Να πάρει ο διάολος, ζούμε σε δημοκρατία. Κακή, στραβή, άδικη, δημοκρατία πάντως. Κι οι δημοκρατίες είν’ ένας μόνιμος διάλογος. Τις κυβερνήσεις τις ελέγχεις με την ψήφο σου. (Ετούτη εδώ την επιβράβευσες!). Μα δεν τελειώνει εκεί το πράγμα. Διαπραγματεύεσαι. Διαμαρτύρεσαι. Οργανώνεσαι. Διαδηλώνεις. Ζητάς. Απαιτείς. Αλλιώς… τα θέλεις! Και μοιραία τα παθαίνεις.

Βγάλε με λάθος και θα ‘μαι ο πρώτος που θα σου ζητήσει συγγνώμη. Ή δες εκείνα που θα γίνουν για σένα, χωρίς εσένα. Κι ύστερα δούλεψε, δούλεψε, δούλεψε, κι όπως τα λέει ο Βάρναλης:

-Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

Στον ουρανό και θα ξεκουραστείς. Ή στο χώμα, αλλά ας μην ανοίξουμε τώρα τέτοιες μακάβριες κουβέντες, κακόμοιρε κυρ Μέντη μου…