Ο δήμαρχος της Ύδρας, μ’ αίσθημα ευθύνης, στέκεται στο ύψος της εκπροσώπησης του παραπάνω “ανθρώπου” και μας κάνει υποδείξεις:

• “Όταν κάποιος ασχολείται με τη φιλοζωία πρέπει πρώτα απ' όλα να γνωρίζει και τις κείμενες κτηνιατρικές διατάξεις”.
• “Ένα ζώο εργασίας μπορεί να κουβαλήσει το 1/5 του βάρους του, δηλαδή γύρω στα 100 κιλά. Μία ηλεκτρική συσκευή, όπως αυτή που φαίνεται στο βίντεο δεν ζυγίζει πάνω από 60-70 κιλά. Έτσι, δεν συντρέχουν ούτε νομικοί λόγοι για κακοποίηση ζώου”
• “Είναι πολύ βασικό κάποιος να καταλάβει την τοπική κουλτούρα. Δεν είναι κακοποίηση ζώου, δεν ντρέπομαι να πω ότι αυτό είναι η καθημερινότητα του νησιού εδώ και 200 χρόνια”.

Αυτά είπε μέσες-άκρες κι ομολογώ, θα υποκύψω. Θα το σηκώσω το γάντι. Γιατί αν μπορεί ο τοπικός άρχων να κουνάει το εκλεγμένο δάχτυλο για χάρη των ψηφοφόρων του, μπορούμε κι εμείς να του κουνήσουμε ένα διαδικτυακό, προς χάριν (όχι της ηθικής, όχι της ευαισθησίας, αλλά) της σκέτης, ψυχρής λογικής.

Κυρ δήμαρχε, αλήθεια, τι είν’ ο δήμαρχος; Είν’ ένας όρος, ένας άνθρωπος που συμφωνήσαμε να έχει μια συγκεκριμένη εξουσία κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Δεν είσαι δήμαρχος “εκ φύσεως”, σωστά; Με την ίδια λογική λοιπόν, το “ζώο εργασίας” δεν είναι μια φυσική αλήθεια, δεν είναι κάνα σπουδαίο οντολογικό αξίωμα, είναι απλώς κι αυτό ένας όρος - μια ταμπέλα που μας εξυπηρετεί. Είν’ ένα ζώο που εμείς ορίσαμε ότι το θέλουμε να κουβαλάει, εμείς αποφασίσαμε ότι μπορεί να μας κάνει το βαστάζο, κι η κτηνιατρική ήρθε να βάλει όριο φόρτου για να ‘χει τρόπο να σταθεί το ζωντανό στα πόδια του. Κι ήταν ανάγκη κάποτε η ταμπέλα, ήταν στ’ αλήθεια ανάγκη ο γάιδαρος για να μπορεί ο άνθρωπος να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Σήμερα είναι; Σήμερα η μόνη ανάγκη που εξυπηρετούν τα γαϊδουράκια είν’ η “κουλτούρα” κι η παράδοση.

Καλή η κουλτούρα σας, κυρ δήμαρχε. Καλή η ζωή χωρίς τα τροχοφόρα. Μα δεν είν’ επιχείρημα. Τουλάχιστον όχι ικανό να μπει στη θέση που του δίνεις. Κουλτούρες έρχονται, παρέρχονται, μένουν, ή προσαρμόζονται, ή εξαφανίζονται για πάντα. Κουλτούρα ήταν κάποτε η αμόρφωτη νοικοκυρά, κουλτούρα κι ο πατέρας πατριάρχης. Κουλτούρα οι ταυρομαχίες των Ισπανών και το κυνήγι ελαφιών στη βόρεια Ευρώπη. Κουλτούρα είν’ η συνήθεια, το ήθος και το έθιμο, μα ευτυχώς για όλους η κουλτούρα είναι συνήθεια, όχι θέσφατο. Μπορεί και γίνεται ν’ αλλάξει. Όμως δεν θες ν’ αλλάξει. Κι ώρα λοιπόν να πάμε στο διά ταύτα.

Βγήκες σαν καρδινάλιος και ζήτησες τα ρέστα. Κάνε ξανά τα μαθηματικά, εσύ χρωστάς, όχι εκείνοι που φωνάζουν. Βρες εξηγήσεις λογικές, και ηθικές, και πειστικές, ή πάρ’ το απόφαση ότι αυτό που κάνετε είν’ ώρα να τελειώνει. Και τέλος πάντων, πάψε να κρύβεσαι πίσω απ’ το νόμο – ο νομοθέτης θα ‘ναι πάντα πίσω, η κοινωνία πρώτη αλλάζει. Κι αυτό είναι που φοβάσαι, αυτό είναι που δεν θες: με τη φωνή, τον κουρνιαχτό, τη φασαρία που σηκώνεται, ο νομοθέτης ρίχνει το βλέμμα του στο πρόβλημα. Και θα το δει, και θα νομοθετήσει, κι όλη η απαράδεκτη κουλτούρα σου θα είναι πια παράνομη και θα ‘σαι αναγκασμένος πια ν’ αλλάξεις. Το θέμα όμως δεν είν’ εκεί.

Το θέμα είναι, δήμαρχε, να καταλάβεις. Να μη χρειάζεται νόμο ο πολιτισμός, ούτ’ ένταλμα η απολύτως βασική ευαισθησία. Να μη φερθείς στο γάιδαρο απάνθρωπα, γιατί ξέρεις τι λένε: όποιος μπορεί στο ζωντανό, μπορεί και στους ανθρώπους. Και τότε ο “γάιδαρος” θα είναι προσβολή ελάχιστη (αν δηλαδή δεν είναι κιόλας), μπροστά στο “δήμαρχος της Ύδρας”.