Σ΄αυτή τη λασπωμένη γούβα υποσχέσεων που την καίει «ο ήλιος», οι χαλκέντεροι εκπρόσωποι του επιτελικού κράτους σε φλόμωσαν στο μουσαντέ κι εσύ νομιμοποίησες το ψέμα τους με την αισχρή πλειοψηφία του 41%. Για αυτούς η ύπαρξη του κράτους ορίζεται με το να υφίσταται αυτό εν τη απουσία του. Σε πυρκαγιά, σε μποτιλιάρισμα, σε φασιστικό πογκρόμ εκδίκησης, είσαι εσύ και ο εαυτούλης σου και γύρω γύρω τα εκχωρημένα ελληνικά ερείπια. Τα πνιγμένα, σφαγμένα, απανθρακωμένα πτώματα έγιναν το μεροκάματό σου. Και κανένα κεφάλι δεν νιώθει την ντροπή να σκύψει.

Το βαρετό πλέον σενάριο της «μη  κυβερνητικής ευθύνης» στηρίζεται στο αφήγημα της άγνοιας. Μόνο ο Σωκράτης θεωρήθηκε σοφότερος επειδή είχε επίγνωση της άγνοιάς του. Οι υπόλοιποι θεωρούνται απλώς επικίνδυνοι, παρανοϊκοί και σε θυμούνται μόνο όταν είναι να μετρήσουν τα προεκλογικά κουκιά τους. Με το που καθίσουν στον θρόνο που με τόση ανοιχτοχεριά τους ετοίμασες, τα εντυπωσιακά ψιμύθια λιώνουν απ’ τα μάγουλά τους και ξεσκεπάζονται, αδύναμοι και περιφρονητικοί, σ’ έναν δρόμο όπου η πολιτική πρόληψης και προστασίας απουσιάζει και το μόνο που παίζει ρόλο είναι η επικοινωνιακή διαχείριση. Έλα όμως που κάποια στιγμή η πολλή επικοινωνία καταλήγει να υπονομεύει την πολιτική, αντί να την ενισχύει.

Είναι τρομοκρατία. Μια τρομοκρατία με φρου φρου. Η εξουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της αυλής των οπορτουνιστών του συντηρείται από την τρομοκρατία που μας επιβάλλει. Την θρέφει. Ένα καθεστώς στο οποίο οι παρέες γίνονται εξουσία, οι ληστείες θεωρούνται επένδυση, η αποτυχία είναι επιτυχία, ο θάνατος θεωρείται θυσία που θα μας ωφελήσει. Το σχέδιο πέτυχε. Κοιμηθήκαμε. Βουβαθήκαμε. Μουδιάσαμε. Οι βίδες μας ιδεολογικά σκουριασμένες, δεν σφίγγουν την οποιαδήποτε ανάγκη για αντίδραση.

Και δεν μπορούν να την σφίξουν. Η προσπάθεια που κατέβαλλαν την προηγούμενη τετραετία να αφυδατωθεί η πολιτική σκηνή, κατάφερε να τη στεγνώσει εντελώς με τις τελευταίες εκλογές. Διατυμπανίζοντας πως με μια οκτακομματική Βουλή η δημοκρατία θα αποκτήσει τάχα αυτά που της λείπουν. Κι αντί να επανακτήσει η δημοκρατία τη χαμένη της ζωτικότητα, ασθμαίνει ακόμα περισσότερο, με τους υπουργούς να ξιφουλκούν πάνω από το τραπέζι των ευθυνών για την καμένη γούνα της.

Ακόμα πιο ανατριχιαστικό το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι, συμπολίτες μας, περαστικοί γύρω μας, πίστεψαν ότι θα πιάσουν στεριά μ' έναν σκυλοπνίχτη. Και ακόμα και τώρα εθελοτυφλούν και δεν αξιώνουν απαντήσεις και λογοδοσία. Μια κοινωνία που αιχμαλωτίστηκε κυριολεκτικά στα δηλητηριώδη εργαλεία του συμπεριφορικού μάνατζμεντ και στην πολιτική της επικοινωνιακής – ποτέ ουσιαστικής – αντιμετώπισης των πάντων. Που πείθεται από τζιριτζάντζουλες, από τα γένια των 3 ημερών, τον ιδρώτα στο μέτωπο, την πλερέζα, την ορειβατική μπότα, την παράθεση δείπνου στους Βαλκάνιους ηγέτες, από κάθε φθηνή, ανέμπνευστη, κακόγουστη και προσβλητική θεατρική παράσταση που γράφεται στα ημίμετρά τους. Στ' αλήθεια, ποιος πείθεται απ΄όλο αυτό; Δεν υπάρχει μισός έλλογος άνθρωπος, Έλλην το φρόνημα και δημοκρατικός, που δεν αναγνωρίζει το έλλειμμα από την αρχή;

Το καλοκαίρι τελειώνει και θα το διαδεχτεί ένας χειμώνας και, όσο η φύση θα γλείφει τις πληγές της, εμείς θα συνειδητοποιούμε πως είμαστε ανύπαρκτοι. Επιτελικό, ξε-επιτελικό, είμαστε ο ορισμός του failed state. Και τα αποτυχημένα κράτη υπάρχουν για υπενθυμίζουν στην ιστορία ότι η σταθερότητα ενός έθνους είναι ένας πολύτιμος ιστός που υφαίνεται από τα νήματα των λειτουργικών και αποτελεσματικών θεσμών, μιας ηγεσίας που ανταποκρίνεται έγκαιρα και επάξια απέναντι στις προκλήσεις, ενός κοινωνικού σώματος που νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Γιατί παραμένουμε εδώ, όταν κάθε μέρα νιώθουμε ακόμα πιο ευάλωτοι και απροστάτευτοι; Τι έμεινε να διεκδικήσουμε; Η μη-ηθελημένη εγκατάλειψη μοιάζει μονόδρομος. Όσο αυτοί απεργάζονται το Επιτελικό Κράτος 2, όσο κοιμούνται ήσυχοι, επαναπαυμένοι απέναντι στις ευθύνες τους, προδότες απέναντι στους «όρκους τους» και στην εμπιστοσύνη μας, τόσο θα μεγαλώνει η λίστα της αποτυχίας και θα μικραίνει ο ορίζοντάς μας.

Πλησιάζει η ετήσια ανάβαση στη Θεσσαλονίκη και εύλογα αναρωτιέμαι: άραγε οι επιτελείς του πρωθυπουργού να συγκροτούν κάποιο think tank με καλές δικαιολογίες, απολογισμούς ευθυνών και σχέδια για τις φετινές καταστροφές, ή θα περιοριστούν στον υποσχόμενο φορολογικό παράδεισο, την πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα και το «προϋπάρχον» (αλλά σε κάθε περίπτωση καινούργιο) σύστημα τηλεδιοίκησης στη Λάρισα; Μήπως τελικά τις φωτιές τις άναψε κάποιος εμπρηστής της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας που ταξίδεψε στο σήμερα με χρονομηχανή;