Δεν είναι ωστόσο κι όλα ίδια. Αλλάζουν οι δικαιολογίες. Αλλάζει η εκτίμηση κι η ρητορική. Στο Μάτι ήταν το “απρόσμενο” που δεν κατάφερε να επικαλύψει όλες εκείνες τις ευθύνες για ένα σχέδιο δράσης δίχως σχέδιο, ούτε δράση. Στην Εύβοια ήτανε που “τουλάχιστον δεν θρηνήσαμε θύματα”, κι αυτό κατάφερε να συγκαλύψει την πλήρη ανικανότητα που άφηνε τις πυρκαγιές (αφού κατασπαράξουν εκτάσεις, ζώα, σπίτια, περιουσίες κι αναμνήσεις) να σβήσουνε στη θάλασσα. Και φέτος; Φέτος το περιμέναμε, φέτος μας προειδοποίησε, φέτος πήραν φωτιά τα πυρομαχικά του στρατού, φέτος θρηνήσαμε κι ανθρώπινα θύματα. Ποια είναι φέτος η γραμμή λοιπόν;

Για φέτος φταίμε… όλοι! Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι. Φταίνε οι μετανάστες που τις βάζουν (και καίγονται!), φταίνε οι πολίτες που δεν εκκενώνουν, φταίει κι η κλιματική αλλαγή που μάλλον ως πέρσι δεν είχε περάσει απ’ την Ελλάδα. Κι όλο αυτό επειδή ετούτη η κυβέρνηση δεν έχει πια το πιο σπουδαίο όπλο στο επικοινωνιακό της οπλοστάσιο: δεν μπορεί να κατηγορήσει την προηγούμενη!

Του Παπανδρέου του ‘φταιγε ο Καραμανλής. Το Σαμαρά του ‘φταιγε ο Παπανδρέου. Του Τσίπρα ο Σαμαράς. Και του Μητσοτάκη ο Τσίπρας. Τώρα όμως; Τώρα ο πρωθυπουργός κοιτάζει πίσω και βλέπει τον εαυτό του. Ποιον να κατηγορήσει; Πού να πετάξει το μπαλάκι; Στον εύκολο στόχο. Στους κακομοίρηδες που απανθρακώθηκαν. Στην ατομική ευθύνη. Στον καιρό! Στο φινάλε, κύμα είναι, θα περάσει…

Όμως οι κυβερνήσεις, απλώς το υπενθυμίζω, δεν υπάρχουν για να κατηγορούν. Παίξαμε τόσα χρόνια το παιχνίδι της πολιτικής, που έχουμε ξεχάσει την ουσία της διακυβέρνησης. Οι κυβερνήσεις υπάρχουν για να λύνουν προβλήματα. Αν δεν το κάνουν, γίνονται οι ίδιες πρόβλημα. Απλώς, μας αρέσει ή όχι, ένα πρόβλημα του 41% είναι στ’ αλήθεια δύσκολο να λυθεί. Κι αυτή είναι η μόνη ατομική ευθύνη που οι δημοκρατίες αποδέχονται κι αναγνωρίζουν.