«Σ' ένα Παπόρο μέσα, όλοι μέσα όλοι μέσα,

σ' ένα Παπόρο μέσα μας εμπαρκάρανε
γαλέτες παξιμάδια, γαλέτες παξιμάδια
γαλέτες παξιμάδια μας ετρατάρανε

Στην Κέρκυρα μας πάνε στην Κέρκυρα μας πάνε
στην Κέρκυρα μας πάνε να μας δικάσουνε
μα εμείς θα τραγουδάμε μα εμείς θα τραγουδάμε
μα εμείς θα τραγουδάμε ώσπου να φτάσουμε».

Το αντιστασιακό αυτό τραγούδι, που μοιάζει με καντάδα, που μοιάζει γρήγορο βαλσάκι, το ξανατραγούδησε ο σπουδαίος Λουκιανός Κηλαηδόνης, για να μας θυμίσει ίσως, πως μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 170 χρόνια από τότε, κι όμως... Τότε, τα Επτάνησα ήταν υπό Αγγλική κατοχή, που ονομάζονταν «Καθεστώς Αγγλικής Προστασίας» (1815 – 1864) ή «Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων». Ηταν δηλαδή αγγλικό προτεκτοράτο - αυτής της Αγγλίας, που κλαίγαμε και στην Ελλάδα την Βασίλισσά της τη Βέτα, όταν μετά από μια αιωνιότητα και μία μέρα, πέθανε γαλήνια, στις χρυχές της δάφνες (αιματοβαμμένες μεν, αλλά ποιος θυμάται μωρέ;). Τότε, ωστόσο, κάποιοι αντιστέκονταν στην «προστασία» των Αγγλων φίλων και συμμάχων μας (όχι καλέ, τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο, οι κομμουνιστές τα έκαμαν από μοναχοί τους). Τότε, τούς έλεγαν «ριζοσπάστες» (ακόμη έτσι τούς λένε όσοι θυμούνται και τραγουδούν το συγκεκριμένο άσμα στα Επτάνησα σήμερα) και τούς πήγαιναν στην Κέρκυρα να τους «δικάσουν», και τους εξόριζαν ή φυλάκιζαν ή διέλυαν... Αυτοί πάντως, τότε, σχεδόν 200 χρόνια πριν, το 1860, τραγουδούσαν στο σκοπό τους (και τον σκοπό τους): «μα εμείς θα τραγουδάμε μα εμείς θα τραγουδάμε, μα εμείς θα τραγουδάμε ώσπου να φτάσουμε».

Εβδομήντα τρία χρόνια αργότερα, το 1933, ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας. Οχι με εκλογές. Ούτε με πραξικόπημα όμως... Τον έκαναν - τέλειο; Ο Χίντενμπουργκ, έως τότε πρόεδρος της Γερμανίας, τον διόρισε (αυτό είναι μία άλλη ιστορία, τη λέει εξαιρετικά ο Μπρεχτ στο "Η άνοδος του Αρτούρο Ούι». Το 1934, ο Χίντενμπουργκ πεθαίνει (είχαν ήδη καταρρεύσει και το μυαλό και το σώμα του: έβλεπε τον Χίτλερ και τον αποκαλούσε "Μεγαλειότατο" - ίσως βέβαια, απλώς να "έβλεπε" μακρυά...) και έτσι καταλύεται και το τελευταίο εμπόδιο για τον Αδόλφο, προκειμένου να κάνει όλα όσα υποσχέθηκε στον λαό του:

- Καταρχάς, να γίνει ιδιοκτήτης του και λέγοντας «ο λαός μου» να ισχύει εντελώς ιδιοκτησιακά αυτό το «μου».
- Να εγκαθιδρύσει την εθνικοσοσιαλιστική δικτατορία: οι Ναζί υπόσχονταν μια ισχυρή απολυταρχική γερμανική κυβέρνηση - τούτο και επράχθη. Και όχι μόνο επράχθη, αλλά καλοεπράχθη: ο Χίτλερ αυτοανακυρήχθηκε Φύρερ της Γερμανίας, και χρησιμοποιώντας τους ήδη υπάρχοντες νόμους (τέλειο;), κατέστρεψε την γερμανική δημοκρατία και δημιούργησε μία δικτατορία, στηριζόμενος όμως στην ήδη υπάρχουσα δημοκρατία (υπερτέλειο; Μα γίνονται αυτά;).
- Να ξανακάνει την Γερμανία ευρωπαϊκή δύναμη, αλλά και παγκόσμια.

Τι ήταν ο Γερμανός ν' ακούσει πώς θα ανακτούσε τα παλαιότερα εδάφη της πάλαι ποτέ Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας; Μπορεί να μην είχε να φάει (στην κυριολεξία, μετά τις ποινές του Α Παγκοσμίου Πολέμου), μπορεί να μην είχε δουλειά, μπορεί να ήταν το "μαύρο πρόβατο" όλης της Ευρώπης, ωστόσο το να σταθεί για μία ακόμη φορά απέναντι στη Γαλλία, με ένα δυνατό και διευρυμένο κράτος ως απάντηση στην Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία του 19ου αιώνα, στην χώρα που τον ταπείνωσε όσο κανείς, ήταν ο «καταλύτης» για να πιστέψει τον όποιον Χίτλερ, όσο γελοίος, ανίκανος και λίγος κι αν είχε σταθεί κοινωνικά και πολιτικά έως τότε... Ακόμη και διακεκριμένοι Γερμανοί επιστήμονες (μην ξεχνάμε πως οι δεκαετίες του '20 και του '30 ήταν οι πλέον παραγωγικές γι' αυτό που αποκαλούμε "Σύγχρονη Φυσική") στήριξαν τον Χίτλερ και οραματίστηκαν μία Γερμανία ισχυρή (ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις, μεταξύ αυτών και ο Αϊνστάιν)... Λίγα χρόνια μετά, ο Χίτλερ μαζί με τους Ναζί και την πλήρη (ουσιαστικά) στήριξη των πολιτών της χώρας, έκανε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πώς κράτησε την εξουσία ένας άνθρωπος απολύτως ασήμαντος, άχρηστος (και ως ζωγράφος ακόμη), δίχως καμία ουσιαστική γνώση πάνω σε τίποτα; Τους Γερμανούς αναλύσαμε πώς τους έπεισε (και μιλάμε για όλες τις κοινωνικές τάξεις - τόσο από οικονομικό όσο και από μορφωτικό επίπεδο). Γιατί ωστόσο ακόμη και όταν ξεκίνησε τις εχθροπραξίες, δεν υπήρξε ικανή αντίδραση; Γιατί κάθε φορά που έβγαινε ο Αδόλφος να μιλήσει στον λαό του, αν σε άγγιζε, τότε γινόσουν το «ιερό δισκοπότηρο»; (ισχύει πράγματι πως αν έκανες χειραψία με τον Χίτλερ, δεν έπλενες το χέρι σου για μέρες και όλοι έρχονταν να στο αγγίξουν!).

Προφανώς έχουν γραφεί μελέτες και επιστημονικά papers και διατριβές και βιβλία εκατοντάδες πάνω στο θέμα. Ωστόσο, αν θέλαμε να συνοψίσουμε όλα αυτά σε δύο βασικές αιτίες (που δύσκολα γράφονται...) αυτές είναι:
α) γιατί οι νικητήριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (κυρίως η Γαλλία) στάθηκε εξωφρενικά σκληρή όσον αφορά την ηττημένη Γερμανία, με αποτέλεσμα η πείνα και η εξαθλίωση που επήλθε στη χώρα να οδηγήσει σε ένα επισης εξωφρανικά σκληρό μένος ενάντια σε κάτι τι ανθρωπινό (όταν απανθρωποιείς, μην περιμένεις να συμβεί κάτι άλλο...), και
β) γιατί η πλειονότητα του κόσμου όλου και το 95% του γερμανικού πληθυσμού και των συμμάχων τους (όπως οι αυστριακοί) πήραν μία «απόφαση»/απόφαση: ότι είναι εντάξει με το να πεθάνουν, δολοφονηθούν, εκτελεστούν σχεδόν 80 εκατομμύρια άνθρωποι.
(σ.σ. ο ακριβής αριθμός δεν έχει καταγραφεί, ωστόσο είναι βέβαιο πως κυμαίνεται μεταξύ 50 και 90 εκατομμύρια, οπότε μιλάμε για την πιο θανατηφόρα επιθετική πολιτική/ιδεολογία και σύγκρουση στην Ιστορία).

Στην Ελλάδα της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουμε νεκρούς κάθε εβδομάδα πλέον. Είτε δολοφονημένους, είτε πολιτικά εγκληματικά πεθαμένους, είτε εγκληματικά δολοφονημένους, είτε απανθρακωμένους - που όμως δεν πιάνονται, καθώς όπως είπε ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος του ΑΝΤ1 χθες (23.08.2023) "ευτυχώς δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες, εάν εξαιρέσουμε έναν νεαρό μετανάστη που έχασε την ζωή του".

Η ΕΣΗΕΑ δεν αντέδρασε. Η κυβέρνηση δεν αντέδρασε. Το κανάλι του δεν αντέδρασε. Η κοινωνία... δεν αντέδρασε. Κάποιοι μόνο. Αρκετοί; Ισως. Ικανοί ως ποσοστό; Ούτε καν. Ο φασισμός έχει σηκώσει τα μανίκια και έχει μπει στη σωστή ρότα: «Δεν είσαι πια "καμμένος" Ελληνας - Είσαι λευκός Νεοδημοκράτης». «Δεν είσαι πια άνεργος (και εξαιτίας των πυρκαγιών) - είσαι λευκός Ελληνας». «Δεν είσαι πια απογοητευμένος αριστερός - είσαι περήφανος αντιστασιακός απέναντι σε κάτι πολύ ξεκάθαρο: τον φασισμό»... Ολα τα παραπάνω είναι εξίσου σημαντικοί λόγοι ενδυνάμωσης του φασισμού ως καθημερινή δράση αλλά και ως ιδεολόγημα.

Οταν ένας λαός ολόκληρος (και όχι μόνο) ήταν «εντάξει» με το να δολοφονηθούν πάνω από 50 εκατομμύρια άνθρωποι εξαιτίας του φασισμού, τότε γιατί για μην είναι και 5 εκατομμύρια «εντάξει» με το να δολοφονούνται (σε στεριά, φωτιά ή θάλασσα) ένας, δέκα ή 700; Τα μαθηματικά βγαίνουν. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι βγαίνουν και τα ενισχύουν. Οι ψηφισμένοι γραφικοί ή μισάνθρωποι ή απλώς βλάκες, οι δεξιοί που είναι ακροδεξιοί και οι ακροδεξιοί που είναι φασίστες και κάνουν αυτή την κυβέρνηση αυτού του Κυριάκου Μητσοτάκη να φαντάζει (κυρίως στο εξωτερικό) ως μία κεντρώα κυβέρνηση... όλοι αυτοί που έχουν εξουσία και βήμα και μέλλον εξαιτίας του ελληνικού λαού. Και πλέον είναι στο δρόμο που, με πολύ καλά συντονισμένο σχέδιο, είχαν χαράξει εδώ και χρόνια.

Ωστόσο (ναι, υπάρχει και ωστόσο) ακόμη κι ένας - ένας! - αν μείνει σταθερός στη θέση του, με συνείδηση αγώνα και δύναμη ποδιών, ακόμη κι αν τον λένε Ιάσωνα ή Μάγδα ή Ραχήλ ή Χασάν, ακόμη κι αν ένας μείνει, τότε ο φασισμός έχει ήδη νικηθεί - γι' αυτό δεν θέλουν να μείνει ούτε ένας. Ξαναλέω: ακόμη κι αν ένας/μία/ένα μείνει σταθερός, με δυνατά πόδια και καρδιά, απέναντί τους. Ακόμη κι αν ξέρει πως πηγαίνει να κρεμαστεί, μα «τραγουδάει ως που να φτάσουμε».

Ωστόσο (ναι, υπάρχει και δεύτερο) είναι αλήθεια και κάτι ακόμα: αν από το σταθερό του σημείο κάνει ένα βήμα, θα το κάνει ανάμεσα σε πτώματα (ανθρωπινά, ζώα, φυτά...).

Είμαστε «εντάξει» με αυτό;