Την χώρα σου την καίνε «δημοσιογράφοι». «Δημοσιογράφοι» που ενημερώνουν για συλλήψεις μεταναστών εμπρηστών, την ώρα που όλοι οι εμπρηστές έχουν ελληνικό DNA με ΙΧΩΡ και κατάγονται από την Ημεδαπία.
Το χωριό σου το καίνε «δημοσιογράφοι». «Δημοσιογράφοι» τοπικών μέσων, όπως της Αλεξανδρούπολης, που ξερνάνε ρατσισμό, αλλά πρώτα ξερνάνε φόβο.
Να τον πατήσεις και να πέσεις.
Και να φοβάσαι να σηκωθείς.
Καίνε τις πόλεις μας «δημοσιογράφοι» που σου φορτώνουν το μυαλό με άχρηστες πληροφορίες για «ανέμους-σεσουάρ», «βουνά μπακλαβάδες», «δάση ατμοσίδερα» και ανέμους ταχύτητας πεντακοσίων εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδων μποφόρ.
Καίνε τις πόλεις μας παρουσιαστές που την λένε σε ανθρώπους που χάσαν τα σπίτια τους, το βιος, τις ζωές τους.

«Δεν είναι όλα πολιτική».
Φυσικά και είναι όλα πολιτική.
Η ζωή, ο θάνατος και ο χρόνος είναι πολιτική.

Καίνε τις πόλεις μας αυτοί που τα ρίχνουν πότε στους ανέμους και πότε στους κατατρεγμένους.
Τις καίνε με φωτιά, τις καίνε με μίσος προς το διαφορετικό.
Τις καίνε με αποδιοπομπαίους τράγους.
Σας βλέπουμε να λέτε και να γράφετε για ΑΡΔ.
Και καταλαβαίνουμε.
Και πονάμε.
Και μας πληγώνει να το βλέπουμε.
Και έχετε δίκιο.
Δημοσιογράφοι όμως δεν είναι.
Αλήτες είναι αυτοί, που με το ψέμα και τον φόβο θέλουν να σε ελέγξουν.
Γιατί με τον φόβο και το ψέμα θα σε ελέγξουν.
Δεν προσπαθούν.
Θα σε ελέγξουν.
Ο φόβος είναι αυτός που θα σε καταστείλει.
Που θα σε ωθήσει να ψάξεις για σωτήρες.
Αυτούς που σου παρουσιάζουν για σωτήρες.
Σε σχεδόν μεταφυσικό επίπεδο.

Με κοστούμι και γραβάτα που λένε πως θα «κυνηγήσουν τους αλιτήριους».
Καθρέφτη έχουν;
Και κυνηγούν τα πουλιά που πέφτουν στα σύρματα του ΔΕΔΔΗΕ και γίνονται πουλότοφ.
Κανείς δεν ζητάει τα ρέστα από τις εταιρείες ρεύματος για τους μετασχηματιστές και τα καλώδια που πετούν σπινθήρες ή αρπάζουν σαν προσάναμμα στο τζάκι.
Οι εταιρείες είναι φίλες μας, είναι πολύ καλές.
Που φέρνουν την ανάπτυξη, όπως φέρνουν τις φωτιές.
Οι εμπρηστές εν τέλει δεν είναι οι φτωχοδιάβολοι, έχουν πολιτικές καρέκλες.
Που καίνε τον τόπο σου ή τον αφήνουν να καεί.
Το ίδιο είναι.
Ανθρωπάκια σε σύγχυση που μέσα από τον φακό παρουσιάζονται γίγαντες.
Γιατί ο φακός δεν προσθέτει μόνο κιλά, προσθέτει και ύψος.
Και δέος.
Ένα σύστημα που προσπαθεί απεγνωσμένα να ελέγξει την πολιτική ζημιά, όμως η ζημιά έχει γίνει η ζωή μας.
Είναι αληθινή και όχι θεωρητική.
Αυτό το σύστημα αύριο θα φυτεύει δεντράκια ζητώντας από εσένα να το κάνεις.
Φίλοι του φτωχού.
Με την διαφορά πως εσύ έχεις μονάχα ένα μηδενικό στην τράπεζα.
Ενώ αυτοί έχουν πολλά μηδενικά.

Την ίδια ώρα μακριά από τους σωτήρες, οι ήρωές μας κινούνται ανάμεσά μας.
Οι εθελοντές πυροσβέστες.
Τα αδέρφια που μαγειρεύουν στο Αναγνωστήριο.
Οι άνθρωποι που κάνουν 20 χιλιόμετρα για να αφήσουν 5 δωδεκάδες νερά στους εθελοντές.
Οι άνθρωποι που μπαίνουν στις φλόγες να ταΐσουν ένα ελάφι (ρε Κάκια) στην Ρόδο, μια χελώνα που φωνάζει γιατί καίγεται (ρε Αλεξάκο) στην Αλεξανδρούπολη, που μπουκάρουν να σώσουν σκυλιά και στην ανάγκη τα σηκώνουν πάνω από κάγκελα.
Με το μικρό σας σας ξέρουμε πια.
Σας μιλάμε.
Σας αγαπάμε.
Λυγίζουν τα σίδερα από τις φλόγες, σκάνε τα πνευμόνια από τον καπνό, σπάει η καρδιά από τις φωνές των ανθρώπων και των ζώων.

Αλλά εκεί στην απόλυτη απελπισία είναι που θέλεις να δεις το χέρι ενός αγνώστου μέχρι χθες, αδερφός και αδερφή από αύριο, να τείνει προς το μέρος σου, να σηκωθείς και να δεις μισή προσωρινή ελπίδα.
Να την κρατήσεις, να την δεις, να την γνωρίσεις. Πριν στην ξαναπάρουν.

Γιατί κάποιοι δεν την έχουν δει ποτέ.
Δεν γνωρίζουν τι είναι.
Στο χέρι μας είναι να την βρούμε και να μην τους αφήσουμε να την ξαναπάρουν ποτέ.

Photo by Robert Zunikoff on Unsplash