Με όση ψυχραιμία και αν προσπαθήσω να γράψω αυτό το κείμενο, αισθάνομαι πως σώνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Από τη μία σκέψη στην άλλη, εξανεμίζεται τόσο γρήγορα, που οι λέξεις ποδοπατούνται στο κεφάλι μου, πασχίζοντας να καταγραφούν.

Πέρισυ, θα αναρωτιόμουν “τι συμβαίνει πια εκεί έξω”; Μετά τις πρόσφατες εκλογές (που τυπικά συνέβησαν πριν δύο μήνες και από την άλλη φαντάζουν σα να συνέβησαν πριν 4-5 χρόνια), άλλαξα απορία: “Ρε είστε με τα καλά σας;”, αναρωτιέμαι πια. Κάθε μέρα. Κάθε ώρα της μέρας. Διαρκώς. 

Μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του ή στην ειδησεογραφία της χώρας -ποιας χώρας δηλαδή, αυτής της κινούμενης άμμου που έχει καταντήσει αυτό το οικόπεδο γης-, αρκεί για να καταλάβει αμέσως πως όλα έχουν τελειώσει.

Θάνατος παντού

Παντού. Κάθε μέρα. Στις οικογένειες, στα ζευγάρια, στις πόλεις, στα χωριά, στις ποδοσφαιρικές ομάδες, στα βουνά, στις ακτές, στα καμμένα, στα μη καμμένα, στις πλατείες, στους πολυσύχναστους δρόμους, στις ήσυχες γειτονιές, στις επιχειρήσεις, στα αστυνομικά τμήματα, στις πορείες, στις ήσυχες καφετέριες, ακόμα και αυτοχειρίες, παντού, κάθε μέρα. Θάνατος, θάνατος, θάνατος.

Με όπλα. Με μαχαίρια. Με τα χέρια. Με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Από ψυχολογικά προβλήματα. Από θυμό. Από μίσος. Από απόγνωση. Από ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε. 

Κάποιοι παριστάνουν τους σερίφηδες και κυνηγάνε -έτσι, επειδή μπορούν- άλλους ανθρώπους, με όπλα, με τζιπ, με γουρούνες, αρματωμένοι και φουσκωτοί. ‘Αλλοι παριστάνουν τους φανατικούς θρησκευόμενους και καταδιώκουν αλλόθρησκους. Άλλοι, διώκτες του πληκτρολογίου, εύχονται ψόφους και καρκίνους. Όλοι τους κυνικοί. Δίχως ίχνος ανθρωπιάς. Συναίσθησης. Απάνθρωπα τέρατα.

Πόσο γρήγορα η χώρα κύλισε από τις συγκλονιστικές “γιαγιάδες της Λέσβου” που διδάσκοντας αλληλεγγύη είχαν προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης το 2015, σε αυτόν το βούρκο απανθρωπιάς και τρέλας;

Πόσο σκοτάδι αντέχουμε ακόμα; Η εξήγηση

Κάθε τι που βιώνουμε, είναι πολιτικό. Είτε το δεχόμαστε είτε όχι. Είναι. 

Η κυβέρνηση που κυβερνάει τον τόπο εδώ και για περισσότερα από 4 χρόνια, ήρθε στα πράγματα με μια ψεύτικη “θετική ατζέντα” (βλ. Αμερικάνικη συνταγή ψεύτικης ευρωστίας), επιχειρώντας μετά τα Μνημόνια να πει "καλά που δεν πάθαμε και τίποτα", χώνοντας βιαστικά στομάχια και άντερα πίσω στο σώμα. Αντί να σκύψει επάνω στα προβλήματα ενός λαού καταπιεσμένου και προβληματικού καθώς έβγαινε από μια 10ετή, οικονομική συντριβή με όλες τις συνέπειες σε προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό και οικονομικό τομέα. Δεν έσκυψε επάνω σε ΚΑΝΕΝΑ από αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα, πάνω σε αυτές τις ανείπωτες πληγές που η οικονομική κρίση δημιούργησε. Προφανώς από ενοχή, καθώς το συγκεκριμένο κόμμα ήταν που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώχευση και κατάρρευση της χώρας, αλλά ακόμα περισσότερο στη διαιώνιση του προβλήματος, που στα χέρια της έμοιαζε απολύτως άλυτο. Δεν έπαιξε κανένα ρόλο ούτε στη λύση, ούτε στην έξοδο από τη Μνημόνια. Ας μην ξεχνάμε πως η τελευταία λέξη του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά λίγο πριν κατακρημνίσει τα ποσοστά του κόμματός του σε ιστορικά χαμηλά ήταν “μίλησα και με τον Θεό, δεν γίνεται τίποτα”.

Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν, με πρωτομάστορα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσπάθησε (και κατάφερε) να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους για αυτές τις συγκλονιστικά άσχημες συνθήκες που δημιούργησε η ίδια πρωτύτερα, αλλά και αργότερα, μετά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δημιούργησε (ξανά) η ίδια.

Για παράδειγμα: η άκρατη επιπολαιότητά της, δεν της επέτρεψε να κατανοήσει ποτέ σε βάθος τι είδους συνέπειες έφερε η πανδημία και οι εγκλεισμοί του Κορονοϊού στην Ελλάδα. Απλά πίεζε αφόρητα τον κόσμο με μια σειρά από γελοίες, ανήκουστες, άχρηστες και άκυρες οδηγίες και… μετρούσε νεκρούς. Όταν διαπίστωσε πως η Ελλάδα είναι κορυφαία στον κόσμο σε θανατικό, απλώς τράβηξε την πρίζα και δεν ξανανακοίνωσε ποτέ νεκρούς (!). Πόσο μακριά είναι όλη αυτή η μπακαλίστικη προσέγγιση, από το να σπεύσει να κατανοήσει τις ψυχολογικού ή ψυχιατρικού βάθους τρομακτικές επιπτώσεις που έφερε ο Κορονοϊός στους αποκαμωμένους πολίτες; Αποτέλεσμα; Χάσαμε το μέτρημα σε χάπια (700% αύξηση των ψυχοφαρμάκων είχε ανακοινώσει τότε ο ΕΟΠΥΥ), αλλά και σε δολοφονίες, γυναικοκτονίες, βιασμούς, παιδοβιασμούς, πιστολίδια στη μέση του δρόμου μέρα μεσημέρι, σφαγές με μαχαίρια και ξεκαθαρίσματα παντός τύπου.

Παράδειγμα δεύτερο: Η όλη στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα του Μακεδονικού και της Συμφωνίας των Πρεσπών, ήταν ένα ακραίο, μακάβριο λάθος. Και εξηγούμαι πώς εμπλέκεται αυτό το θέμα, στο διακύβευμα του κειμένου:

Είναι πλέον πασίγνωστο (και επιβεβαιώθηκε πλήρως στην διακυβέρνησή της) πως η Νέα Δημοκρατία ήθελε η ίδια διακαώς να υπογράψει αυτή τη Συμφωνία. Όχι κάποια «σαν κι αυτή». Αλλά αυτήν ακριβώς. Η Συμφωνία προέβλεπε όλα όσα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσαν να επιτύχουν επί 25 χρόνια. Όλα, λέξη προς λέξη. Ήταν απολύτως εναρμονισμένη με την Εθνική Γραμμή, σε όλα τα σημεία. Στην λύσσα του να ρίξει τον Αλέξη Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε την χειρότερη, την πιο τοξική και με τρομακτικές συνέπειες θέση αντιπαράθεσης. Να ταχτεί με την παράνοια. Δηλαδή ότι κάποιοι μας παίρνουν τη Μακεδονία μας και ότι "η Μακεδονία ξεπουλήθηκε για τις συντάξεις"(;). Αποτέλεσμα; Αντί να εξηγήσει και να καθησυχάσει τους Έλληνες πως η χώρα (δεν έχει σημασία με ποιον στο τιμόνι της Πρωθυπουργίας) πέτυχε σε ανώτατο επίπεδο μια τεράστια διπλωματική επιτυχία, έσπειρε ψέμα, μίσος και τοξικότητα στην Ελληνική κοινωνία. Αντί οι άναρχες φωνές που ακούστηκαν το 2018 περί «προδοσίας» να περιοριστούν και οι πολίτες να ενημερωθούν σωστά, έριξε λάδι στη φωτιά, τάχτηκε μαζί τους πρόσκαιρα, τους ξεγέλασε, υφάρπαξε την ψήφο τους και στη συνέχεια τους «κρέμασε»: Τήρησε κατά γράμμα τη Συμφωνία των Πρεσπών, ζήτησε ακριβώς το ίδιο και από τους γείτονες και τότε συνέβη το μοιραίο: Ο Εθνικισμός κατέκλυσε όλους τους «απογοητευμένους» πατριώτες που τώρα πλέον έγιναν ακραία θυμωμένοι.

Τι παίρνεις λοιπόν όταν ρίχνεις λάδι στη φωτιά ενός λαού άρρωστου (όπως εξηγήσαμε πριν) και του ανενημέρωτου πατριώτη που έχει μετατραπεί σε ακραίο Εθνικιστή;

Παίρνεις ακριβώς αυτό που ζούμε σήμερα: ΘΑΝΑΤΟ.