Στο σήμερα δυστυχώς, μια τέτοια κυνική αποδοχή μοιάζει μονόδρομος. Οι εποχές της παλικαριάς, της φωνής, του παθιασμένου “όχι” στο φασισμό πέρασαν μαζί με τις ψευδαισθήσεις μας. Την ψευδαίσθηση ότι ξεμπερδέψαμε βάζοντας φυλακή τη Χρυσή Αυγή, την ψευδαίσθηση ότι στ’ αλήθεια ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της “δεν ήξερε”, την ψευδαίσθηση ότι σ’ αυτό τον αγώνα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θα είναι με την πλευρά των ανθρώπων. Όχι. Κυνικά, συνειδητά, ψύχραιμα: Λοιπόν, πόλεμος.

Μια γρήγορη βόλτα στα σχόλια για τη “Νύχτα των Κρυστάλλων” στη Λεμεσό φαντάζει ενδεικτική. Ο ναζισμός βαφτίζεται “πατριωτισμός”. Οι τραμπούκοι προπηλακίζουν από αγνή “αγάπη για τη χώρα τους”. Όποιος στέκεται απέναντι στη βία και την καταστροφή είναι “τουρκόφιλος”, και “προδότης”, και “πουλημένος” (κι άλλα πολλά που δεν θα τους κάνω τη χάρη ν’ αναφέρω). Φυσικά, στο κέντρο μιας σωστής νύχτας κρυστάλλων, οι μετανάστες έχουν το ρόλο του κακού: ζώα, άγριοι, βιαστές, πολέμιοι κι εχθροί της εθνικής κουλτούρας. Όλ’ αυτά χωρίς μπερδέματα, χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς παρανοήσεις. Λοιπόν, πόλεμος.

Κι η πιο μεγάλη παρανόηση απ’ όλες: Μα καλά, κάθεσαι σοβαρός άνθρωπος και διαβάζεις σχόλια των αγράμματων στο ίντερνετ; Αυτή η ερώτηση, κάπως ελιτίστικη, κάπως λογική, σίγουρα δικαιολογημένη, μας έκανε ν’ αδιαφορήσουμε για τους αμόρφωτους, τους φανατισμένους των σόσιαλ μίντια. Και τι κατάφερε αυτή μας η αδιαφορία; Κλειστήκαμε σε μια ναρκισσιστική φούσκα καλλιεργημένου κι ακαδημαϊκού μικρόκοσμου, κι αφήσαμε τους οργισμένους οπαδούς της αιματοβαμμένης εθνικής κάθαρσης να εκπροσωπούνται με 15% στη Βουλή. Όχι λοιπόν, άμα σε νοιάζει στ’ αλήθεια η χώρα, κι η δημοκρατία, κι η ελευθερία σου, δεν γίνεται ν’ αδιαφορείς για τα σχόλια των φανατισμένων. Των φανατισμένων ψηφοφόρων. Των φανατισμένων πολιτών. Δεν μπορείς να ‘σαι υπεράνω. Γιατί αυτό το υπεράνω δίνει έδαφος. Δίνει χώρο. Και δεν μας παίρνει να δώσουμε άλλο.

Λοιπόν, πόλεμος.

Όμως τι πόλεμος; Πώς πολεμάς τη βία χωρίς βία; Πώς πολεμάς ανθρώπινα το απάνθρωπο; Δεν θ’ ακούσουν πια οι άνθρωποι αυτοί, δεν θα πειστούνε μ’ επιχείρημα, δεν θα θελήσουνε να καταλάβουν. Οπότε; Οπότε είν’ ώρα να βάλουμε πλάτη. Να σταθούμε απέναντι. Να μας βρουν μπροστά τους. Όπου υπάρχουν. Διαδικτυακά και διά ζώσης. Θεσμικά και με σάρκα. Μπροστά τους. Οργανωμένα. Ενωμένα. Σοβαρά. Είμαστε ανώδυνοι μα περισσότεροι. Και δεν φοβόμαστε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε. Και δεν μας παίρνει.

Αν σήμερα αφήσουμε χωρίς αντίλογο το: “η Λεμεσός δεν είναι ναζισμός, είναι η προστασία του Κύπριου”, αύριο θα ‘ρθει να πατήσει πάνω εκεί το: “οι Γερμανοί το ‘38 δεν ήτανε καθίκια, ήταν άνθρωποι που αγαπούσανε τη χώρα τους”. Και τότε θα ‘ναι ήδη αργά. Αλίμονο στο λαό που θα επιτρέψει στην αγάπη της πατρίδας του να γίνει μίσος για τις άλλες. Αλίμονο στη χώρα που θα μπερδέψει την προστασία των ανθρώπων της με το κυνήγι των άλλων. Αλίμονό μας. Λοιπόν, πόλεμος.