Μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα απ' την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από περίπου δυο μήνες, όταν είδα τους υποψηφίους για τη θέση του η αλήθεια είναι ότι κάτι δεν μου κόλλαγε και πάρα πολύ.

Προς θεού, όλοι τους προφανώς έχουν κάνει αγώνα για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια και τους πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό η άνοδος του κόμματος και οι νίκες το 2015. Αλλά και οι ήττες του 2019 και του 2023...

Το ερώτημα ήταν προφανές, αν δεν κατάφερε ο ίδιος ο Τσίπρας να νικήσει τη ΝΔ θα το καταφέρουν μέλη του κόμματος που δεν έχουν την ηγετική "στόφα" του πρώην Πρωθυπουργού;

Και τότε έσκασε η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη...

Όχι δεν έχω σκοπό να κάτσω να αναλύσω πόσο καλός είναι ο 35χρονος επιχειρηματίας και ούτε θα σας πω να τον ψηφίσετε, θέλω όμως να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα τα οποία πιστεύω ότι πρέπει να τα αναφέρουμε αν θέλουμε να ξαναδούμε την Αριστερά κυβέρνηση και όχι ένα ΚΚΕ 2.0 ή ακόμα χειρότερα έναν Συνασπισμό με τα ποσοστά του Αλαβάνου.

Οι αντιδράσεις μετά την υποψηφιότητα, τεράστιες. Για αυτές από δεξιά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουμε αναφορά, απλά να γελάσουμε. Αλλά αξίζει να αναφερθούμε σε μερικές απ' αυτές που ήρθαν από την Αριστερή πλευρά της κοινωνίας.

Δεν θα της αναμοχλεύσουμε μια προς μια, απλά πρέπει να αναφέρουμε κάποια πράγματα.

Αρχικά μπορεί κάποιος να έχει πολλά χρήματα, να είναι επιχειρηματίας και ταυτόχρονα να είναι Αριστερός. Πλέον έχουμε 2023, και γνωρίζουμε ότι γίνεται. Είναι ξεκάθαρο κάτι τέτοιο...

Επίσης, η Αριστερά πάντοτε σήμαινε εξέλιξη και προσαρμοζόταν ανάλογα την εποχή. Σε διαφορετικές περιπτώσεις κοιτούσε ένα βήμα μπροστά απ' αυτήν. Τώρα τι πήγε λάθος; Γιατί θέλουμε ο πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος να είναι "το παιδί του λαού" και να ακολουθεί τακτικές... ομπρέλας που τόσο κακό έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί, μην γελιόμαστε, αν υπάρχει κάτι που "τσάκισε" τον Αλέξη Τσίπρα τα τελευταία χρόνια είναι σε πρώτη φάση ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η Ομπρέλα, που μάλιστα τιμωρήθηκε αρκετά σκληρά στις εκλογές βγάζοντας μόνο 2 βουλευτές.

Και ναι, η Αριστερά μπορεί και κυρίως οφείλει να μιλάει για επιχειρηματικότητα και με οικονομικούς όρους. Γιατί; Γιατί βρισκόμαστε στο 2023, σε έναν κόσμο που ξέρει μόνο τη συγκεκριμένη γλώσσα και καλό θα ήταν να μην περνάει το τρένο από μπροστά μας και εμείς να καθόμαστε στην αποβάθρα αναμοχλεύοντας λεγόμενα 50 και 100 χρόνων πιο πίσω.

Μακάρι να γινόταν, όλοι θα το θέλαμε, αλλά κάτι τέτοιο το μόνο που μπορεί να φέρει είναι ένα 7%. Τίποτα παραπάνω.

Επίσης, μην γελιόμαστε, ένας αρχηγός κόμματος οφείλει να έχει και ηγετικές ικανότητες. Να είναι παρακινητής, να μιλάει και να μην βαριέσαι. Να έχει αυτό το "κάτι" που θα σε κάνει να τον ψηφίσεις. Και κακά τα ψέματα ο Στέφανος Κασσελάκης μοιάζει ένα "επικοινωνιακό διαμάντι" μπροστά στη μίζερη και νωθρή επικοινωνιακή πορεία που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ απ' το 2019 και μετά.

Το ζήτημα λοιπόν είναι το εξής: Θέλουμε μια Αριστερά που "καλά τα λέει, αλλά ντάξει άσ' την εκεί στην άκρη μωρέ" ή αναζητάμε μια νέα ευκαιρία για να Κυβερνήσει ξανά;

Το πρώτο είναι ρομαντικό, όμορφο και δεν πατάει καμία ιδεολογική κόκκινη γραμμή, το δεύτερο όμως μπορεί να αλλάξει έστω και λίγο τα πράγματα. Πόσο λίγο; Τόσο ώστε να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο να μπορούμε να τηρούμε στο ακέραιο αυτές τις κόκκινες γραμμές που αναφέραμε παραπάνω.
Εμείς αποφασίζουμε...

Και μην ξεχνάμε, η Αριστερά είναι οι ιδέες της, οι αγώνες της και κάτι τόσο ανεξίτηλο που δεν το σβήνει κανένας. Άρα δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένας φόβος ότι ένας 35χρονος απ' την Αμερική θα της κάνει κακό. Ίσα ίσα, αν καταφέρει να την "φέρει" στο 2023 και να νικήσει τον Μητσοτάκη που σιγά σιγά χτίζει καθεστώς με το κόμμα του, μόνο καλό θα έκανε.