“Έχουμε πόλεμο”.

Αυτό δεν ήταν το αφήγημα; Πόλεμος με τις δυνάμεις της φύσης. Πόλεμος με τη βροχή και τον αέρα. Κι άρα, τώρα που ο πόλεμος τελείωσε κι έμεινε το νερό σα μπάστακας να μας κρατάει στις στέγες, στους ορόφους και στα υψώματα, μπορούμε να το πούμε ότι βρισκόμαστε σε κατοχή. Ε, τι φυτρώνει μες στην κατοχή σαν μανιτάρι στο δάσος; Αυτό που σκέφτεσαι: μαυραγορίτες!

Το πρόβλημα είν’ ωστόσο πως, μπορεί το αφήγημα να περιγράφει μεν ένα μέρος της αλήθειας (καλύπτοντας ταυτόχρονα τη θεσμική ανεπάρκεια μιας χώρας στο έλεος του Θεού), όμως όχι, δεν είμαστε σε πόλεμο. Δεν έχουμε κατοχή. Δεν μας κυβερνά ο αέρας, το νερό, η φωτιά και το χώμα. Μας κυβερνούν άνθρωποι που, παρά το σοκ μπροστά στη φυσική δύναμη και την παντελή τους ανικανότητα, χρωστούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Μια εξάδα νερό, στο Πήλιο, υπό κανονικές συνθήκες κοστίζει 2€. Υποθέτω πως στο Βόλο μπορείς να τη βρεις και φθηνότερα (σε μεγάλα Σούπερ Μάρκετ με ιδιωτική ετικέτα). Σήμερα, χθες, αντιπροχθές, οι εξάδες με το ίδιο νερό βρέθηκαν να κοστίζουν ως και 7€ η μία. Θα μου πεις: “Έλα, σχεδόν 1€ το λίτρο. Τόσο κοστίζει το κάθε μπουκάλι άμα το πάρεις μόνο του”. Θα σου πω: Δεν το παίρνω μόνο του. Ήταν 2 κι έγινε 7. Για τους λάτρεις των ποσοστών, η αύξηση αγγίζει το 250%. Μέσα σε μισή βδομάδα. Τι άλλαξε; Πόνος. Φόβος. Πόλεμος. Μαυραγορίτες.

Δεν περιμένω τη ντροπή τους. Την τσίπα τους. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την ανάγκη. Δεν χρωστάνε παρά στην ψυχή τους να ‘ναι τίμιοι κι ευαίσθητοι – την πούλησαν κι ησύχασαν, τώρα είναι καθίκια χωρίς άγχος. Ο,τι φάμε κι ο,τι αρπάξουμε, δικαίωμά τους. Όμως υπάρχουν κάποιοι που ο λαός τους διάλεξε, τους ψήφισε, τους έκατσε σε μια καρέκλα και τους πληρώνει. Τους πληρώνει ακριβώς για να μη χρειάζεται στην ώρα ανάγκης να πληρώνει 7€ για το νερό του. Αυτοί οι άνθρωποι πού είναι; Τι κάνουν; Ποια είναι η θέση και η στάση τους στον “πόλεμο”;

Πού είναι τώρα η περίφημη “μαγκιά” του δημάρχου στο Βόλο; Πού είναι οι περιβόητοι έλεγχοι του Υπουργείου Ανάπτυξης (με τους οποίους ο πρώην υπουργός Γεωργιάδης υποσχόταν ότι πατάσσει κάθε αισχροκέρδεια); Πού είναι…

Τσάμπα ρωτάω. Η αγορά είν’ ελεύθερη, θα κάνει ο,τι γουστάρει. Κι είναι το μόνο ελεύθερο που απόμεινε σ’ ένα κράτος πολιορκημένο από πύρινα μέτωπα και νερά που ανεβαίνουν. Σ’ ένα κράτος που βουλιάζει στη θρυλική του ανικανότητα, μονάχα αυτό έχει απομείνει να κυκλοφορεί στους δρόμους: μια ελεύθερη, μαύρη αγορά…