Είναι αλήθεια, δεν λύνει τίποτα η παραίτηση. Είναι μιαν ανάληψη ευθύνης χωρίς σοβαρό κόστος – συνήθως το παιδί του κόμματος βρίσκει εκ νέου θέση στον ήλιο, μόλις καταλαγιάσει λίγο η βουή. Μόλις ξεχάσει η (έτσι κι αλλιώς κοντή) μνήμη του πολίτη. Μόνο που εν προκειμένω, όλη η ανάγνωση είναι λάθος. Την παραίτηση δεν την αναζητάς για να λύσει. Ούτε καν για να τιμωρήσει. Την παραίτηση την απαιτείς ως ελάχιστο. Κι αυτό είναι το βαρύ συμπέρασμα: στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτόματα και μόνο του, ούτε το ελάχιστο. Ούτε το ανώδυνο, το προφανές, το μαρκετίστικο.

Η Θεσσαλία βούλιαξε. Ίσως βούλιαξε γιατί έπεσε πολύ νερό. Σίγουρα θα βούλιαζε λιγότερο αν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Άνθρωποι έχασαν το βιος τους. Η Περιφέρεια Θεσσαλίας παραμένει έχουσα περιφερειάρχη. Ο Κώστας Αγοραστός βρίσκεται στη θέση του.

Βγήκε σε κανάλια, προσπάθησε να πει, να εξηγήσει, να δικιολογηθεί και να δικαιολογήσει. Δεν έφταιξε η Περιφέρεια, ήταν πολύ το νερό. Αλήθεια λέει, όμως δεν λέει όλη την αλήθεια: οι κάτοικοι που βρέθηκαν πριν λίγα χρόνια στο έλεος του Ιανού, μιλούσαν για κακοτεχνίες και προχειρότητες προτού να πέσει το πολύ νερό που έπεσε. Δεν ήταν ευθύνη της Περιφέρειας τ’ αντιπλημμυρικά, ήταν του υπουργείου. Κι όμως ο ίδιος πανηγύριζε με περηφάνια στα κοινωνικά δίκτυα για την ολοκλήρωση αντιπλημμυρικού έργου που ολοκλήρωσε η Περιφέρεια Θεσσαλίας στην Καρδίτσα. Ο Περιφερειάρχης φάσκει κι αντιφάσκει, βρίσκεται σε πανικό, ζει ένα επικοινωνιακά μεταφυσικό θρίλερ: κάθε που ρίχνει κάπου το μπαλάκι της ευθύνης, εκείνο επιστρέφει πίσω μόνο του. Όμως, τουλάχιστον ως προς την παραίτηση, ούτε κι αυτό είναι σωστή ανάγνωση.

Ο Κώστας Αγοραστός οφείλει να παραιτηθεί. Εν προκειμένω λίγα θ’ αλλάξουν απ’ την έτσι κι αλλιώς απαράδεκτη διαχείριση των απότοκων (πια) του φαινομένου. Όμως δεν είναι η ευθύνη που τον αναγκάζει να παραιτηθεί. Είναι η αξιοπρέπεια.

Κατά τη γνώμη μου, φέρει βαρύ και μπόλικο μερίδιο της ευθύνης. Κατά τη δική του ίσως όχι. Μικρή σημασία έχει. Όταν η Περιφέρειά σου ολόκληρη κολυμπάει στο βούρκο, οφείλεις να παραιτηθείς για να ‘σαι κύριος. Για να ‘σαι τίμιος. Για να φορτώσεις μ’ ενσυναίσθηση στην πλάτη σου την πίκρα των ανθρώπων που απέτυχες να προστατέψεις. Ασύμμετρη απειλή, οργή της φύσης, η ίδια η Αποκάλυψη, πάντως απέτυχες! Φύγε σαν κύριος κι εκείνοι ας κρίνουν ύστερα, αν όντως έφταιξες ή όχι. [Που, μεταξύ μας, αν έχεις τρεις τετραετίες στην καρέκλα, κι απ’ όλη σου την Περιφέρεια τη “γλύτωσε” μονάχα το κέντρο της Λάρισας (προστατευμένο απ’ τα έργα του Λαμπρούλη σαράντα χρόνια πριν!), τότε καλύτερα να φύγεις και να πας στο σπίτι σου. Μια και καλή. Με σεβασμό στον κόσμο που σε ψήφισε, κι άξιος τουλάχιστον για το σεβασμό της ιστορίας].

Αυτό είναι το ελάχιστο. Αυτό επιτάσσει η αξιοπρέπεια. Αυτό, μέχρι στιγμής, ούτε συνέβη, ούτε αναμένεται…