Το 2013 η παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης. Ποιος τη ζωή μου» ανεβαίνει για μια νύχτα στην Μακρόνησο.

Το σκέφτομαι. Θέλω να πάω, πολύ, αλλά φοβάμαι ότι μια παράσταση στο Ξερονήσι, θα διώξει τις ψυχές του.

Όμως πηγαίνω.

Σεπτέμβρης και τότε.

Ντρέπομαι που πατάω το χώμα, που γελάω, που αναπνέω. 

Θέλω να την κρατήσω στο μυαλό μου όπως πριν:

Ξερή, αφιλόξενη, ματωμένη...

Η μουσική του Μίκη, η διήγησή του, με βγάζει από τη δύσκολη θέση: «Η εκδήλωση αυτή αποτελεί για μένα μία ρεβάνς για λογαριασμό όσων πέρασαν από το νησί εκείνες τις εποχές. Τώρα που σας μιλώ, έχω επιστρέψει νοερά στο στρατόπεδο το 1948 και καθώς βλέπω τα πεντάγραμμα με την Πρώτη Συμφωνία μου, κάνω ένα άλμα στον χρόνο και σκέφτομαι ότι αυτή η μουσική που γράφω τώρα και σε λίγο θα βρεθεί σκορπισμένη πάνω στα συρματοπλέγματα, θα έρθει μια εποχή που θα ηχήσει νικητήρια πάνω από αυτούς τους ματωμένους βράχους».

Η υπέροχη παράσταση, που έχω ήδη δει μια φορά, αλλάζει και γίνεται ένας μεγαλειώδης φόρος τιμής.

Από τους Λιποτάκτες στον Επιτάφιο, από το Άξιον Εστί μέχρι τη Ρωμιοσύνη και το Canto General. Χατζιδάκις, Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης, Αναγνωστάκης, Γκάτσος, Λειβαδίτης, Κατσαρός, Σαββίδης, Χιώτης, Κατράκης, Ελευθερίου.

7.000 άνθρωποι κλαίμε αμίλητοι.

Ένα τσουβάλι με γάτες δρόμος

Αντιλαμβάνομαι την αξία της σημειολογίας, το μήνυμα των πραγματικά άξιων επικοινωνιολόγων του υποψήφιου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά δεν το σέβομαι.

Για την ακρίβεια μου θυμίζει την απίστευτη προσβολή της εκδρομής που διοργάνωσε το 2016 το Free Thinking Zone, με μενού του εξόριστου και παρουσίασε τότε ως «μια συγκλονιστική εμπειρία ενάντια στη συλλογική λήθη του διχασμού που κάθε νεοέλληνας πρέπει να ζήσει για να ξέρει». Το «μενού εξορίας» που σέρβιρε το βιβλιοπωλείο στην επίσκεψη που διοργάνωσε, με αφορμή βιβλιοπαρουσίαση, στη Μακρόνησο, ήταν μια μικρή χαζομάρα μπροστά στη ρητορική περί «διχασμού» για τον βασανισμό, τη δολοφονία και το ξεκλήρισμα των κομμουνιστών.

Σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε «φόντο» για την προεκλογική καμπάνιά του την Μακρόνησο: «Οι εκλογές είναι μία ανταγωνιστική διαδικασία. Αυτό μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι θέλουμε να πετύχουμε. Συλλογικά ως κόμμα και όχι ατομικά ως υποψήφιοι. Γιατί το συλλογικό είναι πιο μεγάλο από τον καθένα μόνο του.

Γι’ αυτό θα είμαστε όλοι μαζί. Σύγχρονη Αριστερά είναι ο άνθρωπος στο επίκεντρο (…)».

Και για επιδόρπιο πήρε τον Ρίτσο και τον προσάρμοσε στα μέτρα του. Στα μέτρα μιας συνθήκης που κανείς αριστερός δεν θα τολμούσε να τον χωρέσει:

«Όπως έγραψε εδώ, σε αυτά τα χώματα, ο Ρίτσος: Σαν ν’ ανοίγουμε μια πόρτα το πρωί και να λέμε καλημέρα στον ήλιο και στον κόσμο».

Πήρε την Μακρόνησο και τον Ρίτσο και τους έκανε εργαλείο προεκλογικής καμπάνιας. Πόσο μακριά είναι αυτό άραγε από την κομψή νεοφιλεύθερη χοντράδα του αυτοπροσδιοριζόμενου Concept βιβλιοπωλείου για τη σύγχρονη σκέψη και τέχνη;

Ας το πάρει το ποτάμι. Ένας καπιταλισμός της καταστροφής μακριά. Κάν' το Σύντροφε, αφού νομίζεις ότι δεν σε βλέπουμε. Μόνο μείνε μακριά από τους ιερούς μας τόπους.