Χαμός επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ λίγες μέρες πριν τις εσωκομματικές εκλογές της παράταξης. Και όταν λέμε χαμός, το εννοούμε με όλη τη σημασία της λέξης.

Δημόσιες κόντρες με το αν έπρεπε ο Στέφανος Κασσελάκης να γυρίσει βίντεο στη Μακρόνησο, ιδεολογικές μεζούρες που υπήρχαν ανέκαθεν και κάπου προς τα τελειώματα μια λέξη που είχε καιρό να ακουστεί. Διάσπαση.

Και αμέσως όλοι ταράχτηκαν. «Μα γιατί να γίνει διάσπαση;», αναρωτιούνται.

Μα γιατί να μην γίνει; Θα απαντούσε κανείς.

Συγγνώμη, αλλά πριν λίγο καιρό δεν ακουγόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαριά άρρωστος κυρίως στο εσωτερικό του; Δεν λέγαμε ότι τον Αλέξη «τον έφαγαν» πρώτα οι δικοί του και ότι πρέπει να γίνουν τεράστιες αλλαγές για να καταφέρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι και πάλι υγιές και ανταγωνιστικό αν χρειαστεί να διεκδικήσει εξουσία;

Ε, αν δεν φύγουν αυτοί που το κρατάνε πίσω στις εποχές του 3% πώς θα γίνουν όλα τα παραπάνω;

Κακά τα ψέματα στον ΣΥΡΙΖΑ πάντα υπήρχαν τάσεις. Πολλές διαφορετικές γνώμες που έφτιαχναν κάτι το οποίο είχε εντάσεις αλλά και κάτι πολύ δημοκρατικό ταυτόχρονα.

Πλέον δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πλέον έχει να παλέψει το παλιό με το νέο, το «γινόμαστε ξανά ΣΥΡΙΖΑ» ή «καταλήγουμε ΚΚΕ 2», το «θέλουμε την εξουσία» με το «ο Τσίπρας έπρεπε να φύγει, μας χάλαγε». Αν σας φαίνεται περίεργος ο τελευταίος συσχετισμός πιστέψτε με δεν είναι.

Άρα το θέμα δεν είναι αν θα γίνει διάσπαση, αλλά το τι διάσπαση θα γίνει.

Μην μας τρομάζει η λέξη, στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα μόνο καλό μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, να πει το κόμμα «ευχαριστώ και γεια σας» σε πολλά ιστορικά στελέχη του, να πάρουνε αυτά τις ομπρέλες τους φεύγοντας και να προσπαθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε τροχιά 2023. Έτσι κερδίζεις ξανά τις εκλογές, όχι με ιδεολογικές μεζούρες.

Και στην τελική μην το δούμε σαν διάσπαση, αλλά σαν «ξεσκαρτάρισμα». Ένα τέτοιο που έπρεπε να είχε κάνει ο Αλέξης Τσίπρας το 2019, το οποίο θα του έδινε πολλές ελπίδες να είναι ξανά στην εξουσία 4 χρόνια μετά.