Και να που ο Κασσελάκης έκανε την έκπληξη. Πρώτος και με διαφορά και από ό,τι φαίνεται θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μην ήταν καν ούτε 20 μέρες υποψήφιος, αλλά έπεισε τους πάντες ότι αυτός είναι ο κατάλληλος και έδειξε έναν δρόμο που μάλλον πρέπει να αποδεχθούμε.

Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά ο δρόμος του τι ζητάει ο κόσμος και η επαφή της Αριστεράς με την κοινωνία. Το πρώτο μήνυμα ήρθε στις Εθνικές εκλογές, ηχηρό, απρόσμενο, άδικο για τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ήρθε. Το δεύτερο στις εσωκομματικές, όταν κάτι νέο και άγνωστο ουσιαστικά επικράτησε έναντι του παλιού και του... κλασικού.

Και αυτό πέρα από το τι ισχύει, δείχνει ότι ο κόσμος προχώρησε τόσο που άφησε πίσω του τη θεωρία που τον πήγε μπροστά. Γιατί μην γελιόμαστε, όλα όσα θεωρητικά πρεσβεύει η Αριστερά είναι αυτά που μας έχουν κάνει να βλέπουμε έστω λίγο φως στο σκοτάδι που επικρατεί, αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Πρέπει όμως να προχωρήσουμε.

Αυτό το άλμα που καλούμαστε να κάνουμε είναι δύσκολο, έχει ρίσκο, αλλά είναι η μόνη λύση. Ποιο είναι το συγκεκριμένο; Να ανέβουμε στο τρένο της αποδοχής, της αμεσότητας και του τι έχει να μας πει αυτή η «Νέα Αριστερά».

Ας ανέβουμε στο τρένο του σιγά-σιγά, στο τρένο του «θέλω να φτάσω στο 20, αλλά ας πάω πρώτα στο 1, άμεσα» σε αυτό το κάτι που θα μας κάνει έστω και λίγο να βγούμε απ' το αδιέξοδο.

Μην γελιόμαστε, η Αριστερά δεν περίμενε κανέναν Κασσελάκη να τη σώσει και κανείς Κασσελάκης δεν μπορεί να την καταστρέψει. Στη δημοκρατία, ειδικά στη χώρα μας, αδιέξοδα μπορεί να υπάρχουν, στην Αριστερά ποτέ. Αν δούμε μια τεράστια στροφή του ΣΥΡΙΖΑ με τον Κασσελάκη το «άκυρο» σε αυτόν θα είναι σίγουρο, ο δρόμος που θα επιλέξουμε δύσκολος και η ψυχή βαθιά.

Μέχρι να φτάσουμε (αν φτάσουμε) όμως σε αυτό το σημείο, ας δεχθούμε ότι πρόκειται για κάτι που ο κόσμος εκκωφαντικά ζήτησε να μπει στη ζωή μας, κάτι νέο, κάτι που δεν κρατάει πίσω και «σεχτοποιεί» ένα κόμμα αλλά του δίνει ξανά ζωή. Ένα κόμμα που ψάχνει σανίδα απ' το 2019 και την μόνη ελπίδα που είχε πριν τον Κασσελάκη την έχασε στις 29 Ιουνίου.

Είναι ένα τρένο που περνάει από μπροστά μας, ο προορισμός του; Να φύγει η Νέα Δημοκρατία και να έχουμε ένα καλύτερο αύριο. Καθόμαστε πολλά χρόνια στην αποβάθρα, ας ανέβουμε και αν δεν μας αρέσει το ταξίδι κατεβαίνουμε. Σιγά, πρώτη φορά θα ναι;

Α και μια σημείωση: Είναι το μόνο τρένο που έχουμε!