Η δήλωση της κας Αχτσίογλου για θολά νερά ήταν ατυχής, αλλά ποιος είναι εκείνος που μπορεί να φέρει σε πέρας έναν αγώνα δρόμου χωρίς να κάνει ένα λάθος; Αυτή είναι η αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας για τη γυναίκα. Είναι η μάνα που ποτέ δεν κάνει λάθη, ακόμη και όταν τα αρσενικά του σπιτιού κάνουν επανειλημμένα λάθη ή ψεύδονται. H γυναίκα δεν ιερουργεί δεν μπαίνει στο ιερό της ελληνικής κοινωνίας, κινείται περιφερειακά αποδεχόμενη την κατωτερότητα και την ρυπαρότητα της φύσης με την οποία την επιφόρτισε ο Αγαθός Θεός. 

Τα τελευταία χρόνια ζώντας και στη Νορβηγία και βλέποντας παντού γυναίκες, στη χώρα υπάρχουν 10 κόμματα στη Βουλή και τα 7 έχουν γυναίκες αρχηγούς, αναρωτιέμαι τι κάνουμε λάθος στην Ελλάδα. 

Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας απαιτεί και πρέπει να είναι καθολική. Ως μητέρα ενός μικρού αγοριού, ο μεγαλύτερος φόβος μου μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει ομοφυλόφιλος, είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων του. Η αποδοχή του κυρίου Κασσελάκη, ως εν δυνάμει πρωθυπουργού, αφαιρεί ένα μεγάλο βάρος από το στήθος μου. Την ίδια ώρα, όμως, που υπερασπιζόμαστε την ΛΟΑΤΚΙ παρουσία, κλείνουμε τα μάτια μας στο άλλο μεγάλο και ιστορικό θύμα αυτής της τοξικής και πατριαρχικής κοινωνίας, τη γυναίκα. 

Ένα κυνήγι μαγισσών, μια δαιμονοποίηση και ένας  πρωτοφανής, ολοκληρωτικός, σεξιστικός οχετός εξαπολύεται προς το πρόσωπο της κας Αχτσιόγλου. Παράλληλα, με όρους θρησκευτικής υστερίας, όποιος τολμάει να ρωτήσει για να κατανοήσει τις πολιτικές απόψεις του κύριου Κασσελάκη να γνωρίσει την ενασχόληση του στον κινηματικό χώρο και να καταλάβει αν θα είναι εργατικός και συνεπής απέναντι στα προστάγματα της αριστεράς, δέχεται μπούλινγκ. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε, λοιπόν, την σύγχρονη αριστερά στην Ελλάδα;

Έχοντας σχέση και με άλλα ευρωπαϊκά κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως το νορβηγικό SV και έχοντας δει την αλλαγή σκυτάλης από τον πρώην πρόεδρο του στην τωρινή προέδρου του, δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να παραμείνει η κα Αχτσιόγλου σε ένα κόμμα που οι ψηφοφόροι του έδειξαν τέτοια βαθιά μισογυνικά αντανακλαστικά. Βρίσκομαι στον ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη του μέρα και αισθάνομαι θλίψη γιατί δεν βλέπω πώς μπορώ και εγώ να παραμείνω σε ένα κόμμα γεμάτο από τοξική αρρενωπότητα. 

Φοβάμαι πως η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία είναι καταδικασμένη. Είναι περασμένη στη συνείδηση μας, φυτεμένη με τσιπάκι μέσα μας. Έρχεται από την εκπαίδευση μας, από βαθιά, από τα καφενεία, τα κυριακάτικα τραπέζια, τον κυριακάτικο εκκλησιασμό μας και το κήρυγμα, περνάει μέσα από τον φόβο της θρησκευτικής μας πίστης που υπαγορεύει την γυναικεία κατωτερότητα. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως οι γυναίκες στην Εκκλησία της Νορβηγίας μπορούν να γίνουν ιερείς, ενώ στην Ελληνική Εκκλησία υπάρχουν άβατα και ανίερες πράξεις για εκείνες. Η γυναίκα δεν πρόκειται να πατήσει ποτέ το πόδι της στο ιερό της ελληνικής κοινωνίας.