Ο Στέφανος κερδίζει. Και στην Ελλάδα που αρνείται να δει ότι η πολιτική δεν (πρέπει να) είναι ποδόσφαιρο, η νίκη είναι πάνω απ’ όλα. Κι ίσως το: “εμπιστευτείτε με, έχω το know how να σας ξανακάνω οπαδούς κυβέρνησης”, να ‘ναι σήμερα σημαντικότερο για τον Έλληνα ψηφοφόρο απ’ το: “εμπιστευτείτε με, πατάω γερά και δεν φοβάμαι”. Στο κάτω-κάτω, αν αφαιρέσεις απ’ την πολιτική την πολιτική, αυτό που μένει είναι περίπου ποδόσφαιρο. Μόνο που, φαίνεται να το κρύβει βολικά η πολιτική μας αλλοτρίωση μα, δεν ψηφίζουμε αρχηγούς στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για να σηκώσουν τη Χρυσή Μπάλα. Τους ψηφίζουμε για να κυβερνήσουν μια χώρα. Κι αλίμονο, (θα) το κάνουν. Όπως ακριβώς υποσχέθηκαν…

Να πούμε μιαν αλήθεια: κι εγώ, κι εσύ, κι όποιος να ήτανε στη θέση του Στέφανου Κασσελάκη, σε ντιμπέιτ δεν θα πήγαινε. Όταν είσαι μπροστά δεν έχεις κανένα λόγο να δώσεις σ’ έναν έμπειρο αντίπαλο την ευκαιρία να σε πληγώσει με πολιτικά επιχειρήματα. Αυτό διδάσκει η επικοινωνία, αυτό επιτρέπει κι η ελληνική προεκλογική κουλτούρα. Κι είναι μεγάλη αλήθεια επίσης πως, κανονικά, η τηλεμαχία έπρεπε να ‘χει συμφωνηθεί απ’ την αρχή. Όχι να βγαίνει απ’ τη φαρέτρα της Έφης Αχτσιόγλου, ύστατο βέλος τώρα που τα περάσματα στενέψανε. Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό κάνει τα πράγματα λίγο λιγότερο ξεκάθαρα. Εξηγούμαι.

Δεν πάνε πολλοί μήνες που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαία του τη διεκδίκηση ενός ντιμπέιτ. Τόσα και τόσα ειπώθηκαν (σωστά, κατά τη γνώμη μου) για τη δειλία του Κυριάκου Μητσοτάκη να συγκρουστεί κατά πρόσωπο με τον Αλέξη Τσίπρα. Τόσα και τόσα ειπώθηκαν για την άβολη ασφάλεια του ντιμπέιτ αρχηγών που, με κόπους και βάσανα, τελικά διοργανώθηκε. Τόσα και τόσα ειπώθηκαν για την αξία της τηλεμαχίας εν γένει, και το πόσο φοβικό είναι να διεξάγονται εκλογές χωρίς αυτή. Όταν θες λοιπόν να διεκδικήσεις την ηγεσία αυτού του κόμματος, πώς έρχεσαι κι υιοθετείς τη γραμμή του ιδεολογικού σου αντιπάλου; Μια γραμμή που βρίσκεται σ’ ευθεία κόντρα με την “καθαρότητα θέσεων και προθέσεων” που ευαγγελίζεται (άλλοτε ειλικρινά κι άλλοτε μ’ υποκρισία) η αριστερά;

Φυσικά, αντιλαμβάνομαι πως ο κύριος Κασσελάκης δεν ήρθε ν’ ακολουθήσει την πεπατημένη. Ήρθε για να κερδίσει, ο ίδιος το ‘πε. Κι η άρνησή του για ντιμπέιτ αποδεικνύει ακριβώς αυτό, πως ξέρει το δρόμο. Ξέρει τους κανόνες και παίζει σωστά το παιχνίδι. Μόνο που…

Λοιπόν, αν συμφωνήσουμε ότι πολιτικό λόγο μέχρι στιγμής δεν έχει εκφράσει, τότε το βασικό επιχείρημα για “ψήφο στον Κασσελάκη” είναι η φρεσκάδα του προσώπου, κι ένας αντισυστημισμός που προσπαθεί να πείσει (και τα καταφέρνει!) για την ειλικρίνειά του. Είναι λοιπόν απορίας άξιο: αν είσαι όντως φρέσκος κι ασυμβίβαστος, αν ήρθες να τα βάλεις με το σύστημα και τους τακτικισμούς του, πώς χρησιμοποιείς αυτούς τους τακτικισμούς για ν’ αρνηθείς μια τίμια, ευθεία αντιπαράθεση. Ένα διάλογο βρε αδερφέ, μεταξύ συντρόφων που αμφότεροι θέλουν το καλό μιας παράταξης. Έχεις κάτι να χάσεις; Έχεις. Όμως, δεν είναι ηθική σου υποχρέωση να ‘σαι ο κουζουλός και καθαρός Στέφανος που υποσχέθηκες; Έχεις κάτι να φοβηθείς; Γιατί να έχεις;

Συν τοις άλλοις, το αμερικανικό παρελθόν του φαβορί δεν “επιτρέπει” την άρνηση του ντιμπέιτ. Μπορεί στην Ελλάδα των τσακωμών και του καφενείου οι τηλεμαχίες να μας φέρνουν τρόμο, όμως στις ΗΠΑ είναι διαδικασία απαραίτητη και συνυφασμένη με τις εκλογές. Υπάρχουν πρόεδροι που εξελέγησαν εξαιτίας ενός καλού ντιμπέιτ (θυμίζω χαρακτηριστικά τον Κλίντον και το… ρολόι του Τζορτζ Μπους Σίνιορ). Και προφανώς η παράδοση αυτή ισχύει γι’ αντιπάλους μα και για ομόσταβλους. Ούτως ειπείν, ο Κασσελάκης με την άρνηση μιας τηλεμαχίας, έρχεται ταυτόχρονα σ’ ευθεία κόντρα με το παρελθόν του, τη φύση της υποψηφιότητάς του, και το παρελθόν του κόμματος που θέλει να εκπροσωπεί. Κι όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά, όμως ταυτόχρονα… πολύ ψιλά γράμματα.

Ο Στέφανος κερδίζει. Και στην Ελλάδα που αρνείται να δει ότι η πολιτική δεν (πρέπει να) είναι ποδόσφαιρο, η νίκη είναι πάνω απ’ όλα. Κι ίσως το: “εμπιστευτείτε με, έχω το know how να σας ξανακάνω οπαδούς κυβέρνησης”, να ‘ναι σήμερα σημαντικότερο για τον Έλληνα ψηφοφόρο απ’ το: “εμπιστευτείτε με, πατάω γερά και δεν φοβάμαι”. Στο κάτω-κάτω, αν αφαιρέσεις απ’ την πολιτική την πολιτική, αυτό που μένει είναι περίπου ποδόσφαιρο. Μόνο που, φαίνεται να το κρύβει βολικά η πολιτική μας αλλοτρίωση μα, δεν ψηφίζουμε αρχηγούς στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για να σηκώσουν τη Χρυσή Μπάλα. Τους ψηφίζουμε για να κυβερνήσουν μια χώρα. Κι αλίμονο, (θα) το κάνουν. Όπως ακριβώς υποσχέθηκαν…