Η απεργία σεναριογράφων και ηθοποιών στις ΗΠΑ, μας έχει κοστίσει κάποιες από τις αγαπημένες μας σειρές, όμως το πολιτικό θρίλερ και δράμα του ΣΥΡΙΖΑ μας κρατάει τα βράδια με επιτυχία.

«Ζητώ χαμηλούς τόνους»

Είναι ένα υπέροχο πράγμα όπου τις τελευταίες 3 ημέρες οποιοσδήποτε ζητά χαμηλούς τόνους στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μισό λεπτό πετά και ένα καρφί για κάποιον εσωκομματικό αντίπαλο. H σειρά Succession SYRIZA edition θυμίζει περισσότερο κάτι από την ταινία Green Street Hooligans, παρά από πολιτικό θρίλερ. Πολιτικά μιλώντας τέτοιο «ξύλο» σπανίζει, όπου οι ομάδες έχουν χωριστεί και επιτίθενται ο ένας στον άλλο ανοιχτά, με τα ΜΜΕ να τρίβουν τα χεράκια τους και την τηλεθέαση να έχει πιάσει κορυφή.
Στον αντίποδα στην Νέα Δημοκρατία, στις περιπτώσεις διαδοχής, το παιχνίδι είναι σαν από ταινία με κατασκόπους, αφήνει θύματα αβοήθητα, παίκτες αλλάζουν στρατόπεδο για όποιον τάξει τα περισσότερα, όμως αυτό δεν πέφτει στην οπτική των (πολλών) δημοσιογράφων και ακόμα λιγότερο των πολιτών. Για να ακριβολογούμε, αυτό δεν απομυθοποιεί τους πολλούς και οι απώλειες δεν γίνονται γρήγορα ή εύκολα αντιληπτές. Ενώ στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τίποτα δεν έχει περάσει απαρατήρητο και πέφτουν κορμιά.

«Με είπε Έφη - Με είπε Ξάδερφο» (λυπηθείτε μας)

Πλέον έχουμε φτάσει σε μια φάση που το… μάδημα, έχει αγγίξει επίπεδο Δημοτικού όπου πραγματικά χρειάζεται μια δασκάλα να βάλει τα παιδάκια σε διαφορετικά θρανία.
Η Έφη Αχτσιόγλου παίρνοντας μια πάσα στην LiFO κατηγόρησε τον Στέφανο Κασσελάκη για σεξισμό επειδή την αποκάλεσε «Έφη». Στον ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι μιλάνε με τα μικρά τους, υπάρχουν ζυμώσεις και ζυμώσεις σε επιτροπές και ομάδες και τα κορυφαία στελέχη γνωρίζονται. Στην περίπτωση Κασσελάκη η Έφη Αχτσιόγλου όντως δεν έχει τριβή με τον Στέφανο Κασσελάκη και η υπόθεση είναι πως σε έναν βαθμό υπερβάλλει.
Σχολιάζοντας το περιστατικό ο Γιώργος Τσίπρας διαμαρτυρήθηκε πως ο Νίκος Φίλης τον υποτίμησε αποκαλώντας τον «ξάδερφο». Εδώ λοιπόν πρέπει τα πράγματα να επιστρέψουν σε μια σοβαρότητα. Κυρίως επειδή έχουμε πολύ σοβαρά συντροφικά μαχαιρώματα στα κοινωνικά δίκτυα και ανοίκειες επιθέσεις που θα κοστίσουν την επόμενη μέρα.

Το δαχτυλίδι

Πολλοί κατηγορούν τον Αλέξη Τσίπρα πως αν είχε δώσει δαχτυλίδι τα πράγματα θα ήταν πιο ομαλά. Βέβαια ήταν ο ίδιος Αλέξης Τσίπρας που πιστώθηκε την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας και ο ίδιος πιστώθηκε την συρρίκνωση. Η στάση που κράτησε σε έναν βαθμό ήταν σωστή, όμως ίσως έπρεπε να παρέμβει νωρίτερα και με την δική του φωνή. Με δεδομένο πως ο Γιώργος Τσίπρας στηρίζει την πλευρά Κασσελάκη και καθώς σέρνονταν επί μέρες η φήμη πως ο Αλέξης Τσίπρας στηρίζει τον ίδιο υποψήφιο, με τις ελάχιστες κοινές τους φωτογραφίες να εργαλειοποιούνται, έπρεπε να υπάρχει παρέμβαση για την ενότητα του κόμματος. Συνέβη εν τέλει και ίσως να αδικείται ο Αλέξης Τσίπρας που έχει να διαχειριστεί και το δικό του μέλλον, αλλά και το παρελθόν. Βέβαια η πλευρά Κασσελάκη συνεχίζει να κατηγορεί την πλευρά Αχτσιόγλου για υπονόμευση, με την πλευρά Αχτσιόγλου να υποστηρίζει πως ήταν ο Παύλος Πολάκης που υπονόμευσε τον Αλέξη Τσίπρα, πέρασε πειθαρχικό και ζήτησε συγγνώμη που έγινε αποδεκτή.

Της υπόγας μου η υπόγα είναι δυό φορές υπόγα μου

Ας πάρουμε ως δεδομένο πως τόσο η Νέα Δημοκρατία, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανώς άλλα κόμματα έχουν υποστηρικτές ή μέλη -επί πληρωμή ή όχι- που αναλαμβάνουν να περάσουν την κομματική γραμμή στα κοινωνικά δίκτυα. Απόδειξέ το, θα μου πείτε, και κανονικά αυτό θα έπρεπε να το αποδείξει εισαγγελέας. Ας πούμε όμως πως έχω αυτή την φαντασίωση. Humor me. Σε έναν αγώνα που θα έβλεπε το καλό του κόμματος, θα έπρεπε να υπάρξει μια συμφωνία να μην χρησιμοποιηθούν αυτά τα συστήματα εναντίον του εσωκομματικού αντιπάλου. Είναι τα ίδια κομματικά συστήματα από πολλά κόμματα που δηλητηρίασαν το ελληνικό Twitter ανεπανόρθωτα, με μεγαλύτερη ίσως ευθύνης της δεξιάς και της άκρας δεξιάς. 

Για μετά Χριστόν προφήτες θα πείτε, αλλά φίλε και τα αντίπαλα εσωκομματικά επιτελεία θα έπρεπε κάπου να θέσουν τον πήχη, όχι να τον πετάξουν στον υπόνομο.
Αντ’ αυτού, τι για πόρνες διαβάσαμε, τι για SMS, τι για αχυράνθρωπους του μουστάκια, πολακισμούς και για παλικάρια από τα Σφακιά που έγιναν μαλλιά κουβάρια. Ένα αίσχος. Σεξισμός, ομοφοβία, συνωμοσιολογία, τα πάντα. Μια βρομιά εκατέρωθεν που θα κολλήσει στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σαν την λάσπη στα χωράφια της Θεσσαλίας. Που η λάσπη της Θεσσαλίας, τα προβλήματα της χώρας, θα έπρεπε να είναι η βάση της προεκλογικής περιόδου αντί να είναι ο αλληλοσπαραγμός. Αν είχαν το μυαλό στην επόμενη μέρα, δεν θα έπρεπε να εργαλειοποιηθούν αυτά τα μέσα. Η μια πλευρά θα πει «η άλλη τα άρχισε» και άντε να αποδείξεις χιλιάδες ποστ με χρονολογική σειρά. Δεν είναι δημοσιογραφική δουλειά αυτή, χρειάζεται διαιτητής ή παιδαγωγός.

Ωραία τα λες, αλλά πάμε στο παρασύνθημα

Το παρασύνθημα είναι πως όλη η παλιά φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ -οι μεγαλύτεροι κυρίως, όχι οι σαραντάρηδες- έχει απασφαλίσει. Κυρίως κατηγορούν αυτούς που στήριξαν τον Στέφανο Κασσελάκη στην πορεία για οπορτουνισμό. Είδαν έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρούν αλεξιπτωτιστή και περαστικό να κάνει πειρατεία σε ένα κόμμα, το θεωρούν επιθετική εξαγορά ή hostile takeover. Χτυπάνε τον Στέφανο Κασσελάκη στην έλλειψη εμπειρίας και αγώνων, στην έλλειψη σχεδίου και προγράμματος και η αλήθεια είναι πως έχει ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει τα πάντα.
Απλώθηκε ένα δίχτυ με το βλέμμα στο μέλλον, ώστε να προσελκύσουν κόσμο από το κέντρο, από το ΠΑΣΟΚ και κεντρώους της Νέας Δημοκρατίας. Και χωρίς κανένα φίλτρο είναι στην ουσία αριστεροί και δεξιοί, κρεατοφάγοι και βίγκαν ταυτόχρονα.

Την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί δεν θα μπορέσουν να συνυπάρξουν σε ένα κόμμα που δεν είναι κόμμα αρχών. «Στα τσακίδια» μπορεί να πείτε, «να ξεμπερδεύουμε με το παλιό» όμως δεν είναι έτσι. Αντίστοιχα υπάρχει τεράστιος εκνευρισμός των υπολοχαγών κατά του Παύλου Πολάκη, όπου αν με κάποιον τρόπο κερδίσει η Έφη Αχτσιόγλου, αργά ή γρήγορα ο Παύλος Πολάκης θα αποτελέσει παρελθόν, επειδή θα τον περιμένουν στην γωνία με οποιαδήποτε αφορμή και του χρεώσουν κάθε καφρίλα της δική τους μεριάς και ειδικότερα τον υπόγειο διαδικτυακό πόλεμο.

Αντίστοιχα, στην περίπτωση εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη, κάποιοι θιγόμενοι θα βρεθούν παραγκωνισμένοι και αμήχανα ξενερωμένοι, χωρίς ουσιαστικό λόγο στο κόμμα. Ενώ άλλοι, πολλοί άλλοι, είναι βέβαιο πως εντός 6 μηνών θα αρχίσουν να σκέφτονται το μέλλον.

Είναι ο Κασσελάκης η συνταγή της επιτυχίας;

Κατηγορούν την πλευρά Κασσελάκη για post politics ή μέτα-πολιτική, κάτι που με βρίσκει σύμφωνο, όμως μιλάμε για πραγματική πολιτική ή για το δόγμα Επικοινωνία, επικοινωνία, επικοινωνία; Ο Στέφανος Κασσελάκης βγήκε και είπε «Θα γίνω ο επόμενος Πρωθυπουργός» και ο κόσμος τον πίστεψε. Η αλήθεια είναι πως με μέτρο την επικοινωνία στα κοινωνικά δίκτυα (γιατί ακόμα από ρεπόρτερ και παρουσιαστές κινδυνεύει) ίσως έχει τα φόντα να γίνει ο επόμενος Πρωθυπουργός κάποια στιγμή. Αυτό όμως προϋποθέτει εμπιστοσύνη, ίσως και πίστη για να το πούμε μεταφυσικά. Αν πιστεύετε πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα πάρει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, αυτός ο τρόπος μπορεί κάποια στιγμή να λειτουργήσει.

Όταν λένε πως «θέλουμε ο λαός να καταρτίσει το πρόγραμμά μας» (αλλά αυτό δεν είναι αμεσοδημοκρατία), αυτό που πολιτικά κάποιος θα έλεγε «όπου φυσάει ο άνεμος», μπορεί να ακούγεται απολίτικο (If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck), αλλά υπό προϋποθέσεις μπορεί να δουλέψει. Γιατί παίρνοντας όλα τα πάγια αιτήματα των πολλών και κάνοντάς τα το πρόγραμμά σου, κατευθείαν μιλάς σε μια μεγαλύτερη δεξαμενή δυνητικών ψηφοφόρων. Με τα πάγια αιτήματα των πολλών βγήκε και η ΝΔ, άσχετα αν εφαρμόζει τα πάγια αιτήματα των λίγων και του πελατειακού κράτους. Αν ο σκοπός είναι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση γρήγορα, αυτός ο τρόπος είναι πιο πιθανός από μια Κυβέρνηση της δαιμονοποιημένης Αριστεράς ή κεντροαριστεράς με μικρά προσεκτικά βήματα. Αυτό όμως που βλέπουμε την δεδομένη στιγμή είναι το «Εγώ θα γίνω Πρωθυπουργός». Δεν υπόσχεται κάτι διαφορετικό ο Στέφανος Κασσελάκης.

Απλά να σας πω πως αν κάποιος που δεν έχει εμπλοκή με κομματικούς και πολιτικούς μηχανισμούς σας έλεγε το ίδιο -φέρτε εμένα ή εσάς σε αυτή την θέση- θα τον παίρνανε με τις ντομάτες λέγοντας «και ποιος είσαι εσύ, ρε μεγάλε;». Η επικοινωνία οφείλει να πατάει σε στέρεες ιδεολογικές βάσεις, ώστε να την υποστηρίζουν, αλλιώς είναι έκθετη στην κριτική. Αν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι ενσυνείδητα, αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε είναι ποια ανάγκη εξυπηρετεί. Σε ένα πολιτικό tabula rasa ο καθένας μας προβάλλει αυτό που θέλει να δει, όχι αυτό που υποχρεωτικά είναι. Άλλος βλέπει τον Ελ Σιντ, άλλος τον Δον Κιχώτη, άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη.

Οφείλετε να προσέχετε τι υπογράφετε, αυτό το κόμμα που θα ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με τον Συνασπισμό του Αλαβάνου, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2016. Θα έχει ευρεία πολιτική στόχευση και δυσδιάκριτες γραμμές όπως η Πλεύση Ελευθερίας ή το Κίνημα των 5 αστέρων του Μπέπε Γκρίλο.

Υ.Γ. Εκπροσωπώντας τον εαυτό μου -μιας και είναι άρθρο γνώμης- θα ήθελα να εκφράσω την συμπαράστασή μου σε όσους συναδέλφους δέχονται διαδικτυακές απειλές στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Οι δημοσιογράφοι δεν συνηθίζουν τις μηνύσεις, λένε αυτά που έχουν να πουν μέσα από τα εργαλεία τους και το αφήνουν εκεί. Ειδικά οι δημοσιογράφοι της αριστεράς. Είναι οι ίδιοι που αύριο θα κληθούν να καλύψουν ρεπορτάζ του ΣΥΡΙΖΑ με τον Στέφανο Κασσελάκη ή την Έφη Αχτσιόγλου στο τιμόνι και θα το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν. Πολιτικά. Αν για κάθε καντήλι που έχει ακούσει ο καθένας από εμάς από κάποιον που διαφωνεί, είχαμε ένα ευρώ, δεν θα χρειαζόταν να εργαζόμαστε. Αλλά θα προτιμούσαμε η διαφωνία να είναι πολιτική και με επιχειρήματα.