Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

• Οφείλει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (όποτε κι αν γίνει) να επικυρώσει την εκλογή του Κασσελάκη;

Ναι. Δεν έχει την παραμικρή σημασία τι θέλουν ή δεν θέλουν τα μέλη. Απ’ τη στιγμή που συμφωνήθηκε ανοιχτή διαδικασία, κάθε αμφισβήτηση (όχι της ικανότητας ή των θέσεων, αλλά) της θεσμικής ταυτότητας του νέου αρχηγού, θα ‘ναι σχεδόν πραξικόπημα. Και κοροϊδία, αντίστοιχη σχεδόν μ’ εκείνη του δημοψηφίσματος το ‘15. Ο λαός αποφάσισε κι οφείλεις να το σεβαστείς. Κρατούμενο ένα.

• Έχει δικαίωμα η ομπρέλα στον ΣΥΡΙΖΑ να χτίζει έδαφος διάσπασης;

Προφανώς. Το ‘χουμε ματαξαναπεί: οι δημοκρατίες επιβάλουν σεβασμό κι αποδοχή του αποτελέσματος, όχι απόλυτη υποταγή σ’ αυτό. Απ’ τη στιγμή που τα κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί (όπως κι οι κοινωνίες), αυτό που σ’ εξέφραζε χθες ενδέχεται να μη σ’ εκφράζει σήμερα. Κι απ’ το ν’ ασκήσεις μια εσωτερική αντιπολίτευση, μια εκ των έσω φθορά ικανή να διαλύσει τους αρμούς του, απ’ το να “κάτσεις στην άκρη” σύμφωνα με το ναύαρχο Αποστολάκη, είναι ίσως πιο τίμιο να διαχωρίσεις τη θέση σου ανοικτά. Και να εκφράζεις καθαρά τις διαφωνίες σου. Κρατούμενα δύο.

• Χωράνε τρία κόμματα εξουσίας στ’ αριστερά του κέντρου;

Κατά τη γνώμη μου, δεν χωράνε ούτε δύο. Η δημιουργία τρίτου πόλου (αν υποθέσουμε ότι μ’ αυτούς τους τρεις θα πορευτούμε ως τις επόμενες εκλογές) δίνει χαριστική βολή σε κάθε συζήτηση αριστερής διακυβέρνησης. Και μια χρυσή ευκαιρία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να γίνει η πιο επιτυχημένη κυβέρνηση της ελληνικής ιστορίας χωρίς καν να προσπαθήσει. Τρίτο κρατούμενο κι η εξίσωση μόλις έγινε άλυτη. Το κύριο πρόβλημα ωστόσο, δεν είναι καν αυτό.

Το βασικό ζήτημα εδώ είναι το εξής: η αξιωματική αντιπολίτευση έχει έναν αρχηγό εκτός Βουλής κι έναν ολοζώντανο κίνδυνο να σπάσει στα δύο. Κι αν σπάσει, παραδίδει για τα καλά στο ΠΑΣΟΚ τον όρο αξιωματική. Το δε ΠΑΣΟΚ, προς το παρόν τηρεί σχεδόν σιγή ψαριού, κι αυτό, αν δεν είναι ύποπτο, είναι τουλάχιστον ανησυχητικό. Οπότε;

Προσθέσαμε όλα τα κρατούμενα, κάναμε τις αφαιρέσεις, κάναμε τις διασπάσεις, πηλίκο στη διαίρεση μοιραία ετούτο: η χώρα μένει χωρίς αντιπολίτευση! Κι αυτό είναι κακό χωρίς αλλά. Είναι κακό για όποια χώρα. Είναι κακό για όποια κυβέρνηση. Μες στα συστατικά της δημοκρατίας είναι ο αντίλογος. Όχι για όσους διαλέγουμε συνειδητά τη δημοκρατική τιμιότητα της απλής αναλογικής (κι ας αναγκαστεί επιτέλους η πολιτική μας έκφραση να μάθει τις συνεργασίες), αλλά για όλους. Ο,τι ενίσχυση κι αν δώσεις στην κυβέρνηση, ο ισχυρός αντίλογος είναι ανάγκη κι υποχρέωση. Είναι ρυθμιστής και καταλύτης. Διατηρεί ισορροπίες κι ελέγχει την αλαζονεία. Εδώ ποιος θα το κάνει;

Στην Ελλάδα που κάθε μέρα ζει το χειρότερο σενάριο μέχρι να ‘ρθει η πραγματικότητα να της θυμίσει ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα, η χλιαρή αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα έδωσε τη θέση της σ’ ένα 17% αδύναμο από χέρι. Και πάλι, αυτό το 17% ήταν…

[Πάλεψα με τον εαυτό μου αλλά, συμπάθα με, δεν θ’ αποφύγω το κλισέ] …ήταν μια κάποια λύση! Μια λύση που φαίνεται να βουλιάζει σ’ αγεφύρωτες (δικαίως) εσωκομματικές διαφορές, στην άγουρη κι εκτός Βουλής περσόνα του αρχηγού απ' την Αμερική, στην ατολμία του Νίκου Ανδρουλάκη. Και τώρα; Τι θα κάνουμε χωρίς αντιπολίτευση;

Δυστυχώς δεν έχω απάντηση, μα διάολε, πρέπει κάποιος να δώσει μιαν απάντηση...