*Γράφει η Μαρία Καρβουνίδου, Σκηνοθέτις/Συγγραφέας

Παρατηρούμε και μένουμε άναυδοι μπροστά στη βία, τον εκφοβισμό, το μίσος που εκφράζουν τα παιδιά μας. Διερωτόμαστε, τι συμβαίνει, τι πηγαίνει λάθος με τους νέους σήμερα. Τίποτα δεν συμβαίνει, μας αντιγράφουν. Είμαστε εκείνοι οι γονείς που πίνουμε και οδηγούμε με τα παιδιά μας στο πίσω κάθισμα και όταν έρθει η ώρα εκείνα να κρατήσουν το τιμόνι, απαιτούμε να μην κάνουν το ίδιο με εμάς.

Είμαστε η κοινωνία που ασχημονεί σε όλες τις γραμμές της, άντρες, γυναίκες, δήμαρχοι, πολιτικοί, παπάδες, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, οδηγοί, όλοι. Δεν τολμάς να ασκήσεις κριτική να κάνεις μια ερώτηση και ο δήμαρχος, ο πολιτικάντης, το καθαρόαιμο αρσενικό, θα αναλάβει να σε γελοιοποιήσει ή να σε δείρει δημοσίως. Γινόμαστε οι ακόλουθοι, οι οπαδοί, της δύναμης και της εξουσίας τους, ελπίζοντας πως θα περισσέψει και για εμάς κανένα κοκαλάκι. Βουλιάζουμε βαθιά στην κουλτούρα του εκφοβισμού και δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε.

Όποιος διαφοροποιείται από τη γραμμή μας, είτε είναι καθηγητής πανεπιστημίου είτε ο γείτονας μας, πέφτει στη χλεύη μας και στο πρόσωπο του βρίσκουμε το πρόσφορο έδαφος να επικοινωνήσουμε τη μιζέρια, τον φόβο και την αδυναμία μας να αντεπεξέλθουμε στις ανάγκες των παιδίων μας και τις δικές μας. Σηκώνουμε ένα τείχος ασχήμιας, για να κρύψουμε πίσω του την ατολμία μας να παλέψουμε να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε. Είμαστε μέρος ενός καθημερινού ποδοσφαιρικού αγώνα, στον οποίο κερδίζει εκείνος που θα βάλει τα περισσότερα, τα ασχημότερα γκολ.

Βλέπουμε ανθρώπους κινηματικούς, υπερασπιστές της συμπερίληψης και του σεβασμού, που ήμασταν σίγουροι πως η θέση τους είναι στάση ζωής και όχι ευκολίας, να έρχονται οι εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ και να μας διαψεύδουν με πάταγο. Ο πολιτικός διάλογος εξαφανίζεται και μετατρέπεται σε έναν οπαδικό οχετό.

Πόση ομοφοβία συμπυκνωμένη στον σύντροφο του κ. Κασσελάκη; Όχι μόνο από τους Κυρ Παντελήδες και τους σκουριασμένους φασιστάκους αλλά και από τους άλλους, τους καλούς. Ποσά αηδιαστικά σχόλια, που αν γράψω ένα από αυτά θα σπάσει η οθόνη από την ντροπή της. Πόσο μίσος για έναν άνθρωπο, έναν άντρα, που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μας χαμογελάσει πλατιά και να σταθεί δίπλα στον σύντροφο του, αρνούμενος να μείνει κλεισμένος στη μουχλιασμένη αποπνικτική ντουλάπα μας.

Πόσος σεξισμός και χολή στο πρόσωπο της κ. Αχτσιόγλου; Γυναίκες μαχητικές να εκφράζουν απόψεις όπως «τελειωμένη», «παρτάλι», «χτικιό», ενώ ψυχαναλύτρια να αναφέρει σε ιντερνετική της κουβέντα, «είσαι καμένη κορίτσι μου, κρίμα τα λεφτά της ψυχανάλυσης». Πόσοι από αυτούς που αστειεύτηκαν με τη δήλωση αδυναμίας της, σταμάτησαν να σκεφτούν, πως, ναι, πίσω από την ευγενική της άρνηση μπορεί να κρύβεται η πολιτική σκοπιμότητα, άλλωστε πολιτικός είναι, αλλά μπορεί να κρύβεται και κάτι άλλο ή και τα δύο.

Μετατράπηκε και εκείνη, όπως και τόσες άλλες γυναίκες, σε μέρος ενός στερεοτυπικού σεξισμού. Μια γυναίκα που δουλεύει και έχει ένα παιδί δύο χρονών, μπορεί να έχει περάσει τρία μαρτυρικά χρόνια. Ξέρουμε τι είναι η γέννα, η μητρότητα, ο θηλασμός; Είναι μια όμορφη και συνάμα σκληρή πραγματικότητα που απομυζεί πολλές από τις δυνάμεις σου. Ο ρόλος του ηττημένου διαφέρει από του νικητή, είναι δύσκολος, θέλει άλλου είδους ψυχικά αποθέματα που μπορεί να μη διαθέτει μια νέα μητέρα.

H μανία με την οποία κυνηγάμε και αναζητάμε το κουσούρι του συνανθρώπου μας, ξεθωριάζει το χρώμα της ελπίδας, τόσο, που κινδυνεύει να μην αναγνωρίζεται. Αν δεν πιάσουμε στα χεριά τα πινέλα μας να τα βουτήξουμε στα  χρώματα και να ξαναβάψουμε την ελπίδα πολύχρωμη, απομακρυνόμαστε από εκείνη συλλογικά. Το πραγματικό μας πρόσωπο το δείχνουμε απέναντι στο καινούργιο, το διαφορετικό, το αδύναμο, το ηττημένο.

Ποια είναι τα πρότυπα που θα αντιγράψουν τα παιδιά μας; Πώς έχουμε το θράσος να τους επιβάλλουμε τιμωρίες, κάθε φορά που εφαρμόζουν το γράμμα αυτών που τα έχουμε διδάξει;

Αν συνεχίσουμε να παίρνουμε μέρος σε αυτόν τον ιδιότυπο ποδοσφαιρικό αγώνα, στο επόμενο μουντιάλ του εκφοβισμού θα σηκώσουμε το κύπελλο.