Πριν κάποια χρόνια (που μοιάζουν πια βαθύ παρελθόν), σ’ ένα συρτάρι του υπουργείου οικονομικών βρέθηκε να ξαπλώνει μ’ απόλαυση πάνω σε κόλλες Α4 ένα φλασάκι. Ένα φλασάκι που κουβαλούσε μες στο γενναίο στομάχι του τη λίστα με κωδική ονομασία Λανγκάρτ. Κανείς δεν έμαθε νεότερα για κείνο το ηρωικό φλασάκι από τη μέρα που μπήκε στο συρτάρι. Ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε με μονολεκτική πληροφορία: ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ.

Πριν λίγα χρόνια (που μοιάζουν χθεσινό δελτίο ειδήσεων), μια ιατρική μελέτη άφηνε τα έμπειρα χέρια ενός μεταφορέα για το αμφίβολης σταθερότητας πιάσιμο ενός παραλήπτη. Ένας λειτουργός υπουργείου κρατούσε το φάκελο με το εξώφυλλο Τσιόδρας – Λύτρας μέχρι που έπαψε να τον κρατάει. Ποιος παρέλαβε; Πού παρέδωσε; Ποιος διάβασε; Σε ποιο κυβερνητικό γραφείο βρίσκεται η μελέτη; Ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε με μονολεκτική πληροφορία: ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ.

Πριν λίγες ώρες (που μοιάζουνε σωστός αιώνας), μια υπηρεσία παραδέχτηκε μ’ αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι το manual του πιο εμβληματικού αρχιτεκτονικού έργου στον ελληνικό 21ο αιώνα δεν βρίσκεται εκεί που θα ‘πρεπε να βρίσκεται. Η αγωνία του κοινού υπάρχει μόνο από κινηματογραφική συνήθεια. Το έγγραφο Καλατράβα δεν εβρέθη κι άρα ο φάκελος της υπόθεση θα κλείσει λογικά με μονολεκτική πληροφορία: ΕΧΑΘΗ.

Θ’ αναρωτηθώ ρητορικά κι ας ξέρω την απάντηση όπως την ξέρεις ήδη κι εσύ: Καλά μωρέ, δεν ντρέπεστε;

Πραγματικά, αν κάτι κάνει εντύπωση σ’ όλα τα παραπάνω, δεν είναι η παντελής απουσία σοβαρότητας στην ελληνική γραφειοκρατία. Δεν είναι η δυνατότητα των υπουργείων να χάνουν ή να εξαφανίζουν δεδομένα με σηκωμένους ώμους. Δεν είναι καν η απουσία κάθε φόβου για την απώλεια εγγράφων, που σ’ άλλα κράτη θ’ ανάγκαζαν ανώτατους εισαγγελείς να σηκώσουν μανίκια. Είναι το θράσος της παραδοχής. Αυτό είναι το χειρότερο, αυτό είναι που σε βγάζει απ’ τα ρούχα σου πάνω κι απ’ την ίδια την απώλεια. Είναι η άνεση να λες “το ‘χασα”, μ’ αδιάφορη θλίψη, λες κι είναι δώρο επετείου που δεν σ’ άρεσε και τόσο, έτσι κι αλλιώς. Καλά μωρέ, δεν ντρέπεστε;

"Και σας μιλώ γι’ αυτόν, γιατί δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε..." γράφει ο Σεφέρης στην Αφήγηση, κι αν ψάχνεις τον κύριο λόγο που η Ελλάδα δεν αλλάζει, αυτός είναι. Συνηθίζουμε. Συνηθίζουμε τα πιο αδιανόητα πράγματα. Συνηθίζουμε το ψέμα, την κοροϊδία, το θράσος. “Έτσι είν’ η Ελλάδα, αυτός είν’ ο Ρωμιός”. Κι αν συνηθίσεις την κοροϊδία, αν ανεχτείς την ανικανότητα, αν ξεχνάς γρήγορα κι αφήνεις ατιμώρητη την αδιαφορία, τι λόγο έχει να ντραπεί εκείνος που τις παραδέχεται;

Καλά μωρέ… Δεν ντρέπεστε…

Μα φταίμε εμείς γι’ αυτό! Κι έπρεπε να ντρεπόμαστε…