Ήταν μια μέρα, αλλά δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Το ημερολόγιο έγραφε 7 Οκτωβρίου 2020 και εκείνη την ημέρα έβγαινε η απόφαση για μια τρομοκρατική οργάνωση, που δικάστηκε σαν εγκληματική οργάνωση και δρούσε υπό τον μανδύα ενός δημοκρατικού κόμματος.

Ήταν η ημέρα της απόφασης στην δίκη της Χρυσής Αυγής

Ήταν η μέρα που αφήσαμε δουλειές, ζωές και υποχρεώσεις και κατεβήκαμε στον δρόμο να απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Είναι μετρημένες οι φορές που απαιτούμε κάτι. Τις περισσότερες διαμαρτυρόμαστε. Άλλες κατεβαίνουμε να υποστηρίξουμε δικαιώματα ανθρώπων που καταπατώνται. Κάποιες διεκδικούμε.
Όμως οι φορές που απαιτούμε είναι αυτές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό.

Και χαραγμένες στην Ιστορία. 

Στον δρόμο κατέβηκα με την σύντροφό μου. Ήταν από τις φορές που δεν νοιάζεσαι τι θα σου συμβεί, αν θα σε κυνηγήσουν και αν θα σε χτυπήσουν οι φίλοι των νεοναζί δολοφόνων με στολή ή χωρίς. Βρήκαμε φίλους, συναδέλφους, συμμαθητές και άλλους που εκ των υστέρων μάθαμε πως ήταν δίπλα μας, όλοι με το ίδιο βάρος στους ώμους μας, απαντώντας στο ίδιο κάλεσμα.

Ήταν η Ιστορία που μας καλούσε να βρισκόμαστε εκεί την στιγμή που γράφεται. Είχαμε και την εισαγγελική πρόταση της νυν Αρεοπαγίτου Αδαμαντίας Οικονόμου που μόνο...αποζημίωση ή βαρέα και ανθυγιεινά δεν πρότεινε για την διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης, που δεν μας άφηνε να κοιμηθούμε. Περισσότερες από 50.000 άτομα από όλο το φάσμα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρέθηκαν εκεί. Όλοι παραμέρισαν τις δικές τους ταμπέλες και τις διαφορές τους και κράτησαν μαζί τους μια ιδιότητα σαν φυλαχτό.
Κατέβηκαν στον δρόμο 50.000 αντιφασίστες.

Ήταν μια μέρα που 50.000 άτομα εμφανίστηκαν στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας με μια μόνο ταυτότητα, γιατί μόνο μια είχε σημασία. Μαζί και κάποιες χιλιάδες ακόμα που δεν μπόρεσαν να βρεθούν εκεί, κόλλησαν μπροστά από έναν υπολογιστή, ένα smartphone ή στο twitter πατώντας refresh, αγωνιώντας να μην χάσουν δευτερόλεπτο από εκείνες τις ιστορικές στιγμές.

Για κάποιους από εμάς αυτή η μέρα ήταν η επιβεβαίωση πως κάποιες φορές θα κερδίζουμε, όταν έχει σημασία και όταν δεν αφήνουμε περιθώρια να μας στερήσουν την νίκη. Για κάποιους άλλους ήταν η ημέρα της αναγέννησής τους.
Συνειδήσεις γεννήθηκαν και άλλες εδραιώθηκαν για πάντα.
Δεν υπάρχει αντιφασίστας που ζούσε στην Ελλάδα και δεν θυμάται τι έκανε την 7η Οκτώβρη του 2020 την ώρα της απόφασης.

Ήταν η τελευταία σκηνή μιας πράξης που στοιχειώνει την χώρα μας τα τελευταία 80 χρόνια. Εκείνη η πράξη άρχισε με την επάνοδο του νεοναζισμού στην χώρα μας, όταν τα εγγόνια των δωσίλογων, των προδοτών και των ταγματασφαλιτών που επάνδρωσαν το μεταπολεμικό κράτος θέλησαν να πάρουν την εξουσία. Οι ίδιοι ήταν τα παιδιά των χουντικών, μετέπειτα παρακρατικοί, προβοκάτορες και ταυτόχρονα οι χαϊδεμένοι της Αστυνομίας της ΚΥΠ και αργότερα της ΕΥΠ. Μαζί τους 440.966 άνθρωποι που τους έβαλαν στις ζωές μας. 

Σαν σήμερα γευτήκαμε μια νίκη. Όμως έχουμε το Εφετείο και έχουμε και ένα δυσοίωνο μέλλον. Αυτό το έργο δείχνει να συνεχίζεται και να μην τελειώνουν οι πράξεις του, όσο υπάρχει μίσος θα υπάρχει και νεοναζισμός. 

Τριάντα δευτερόλεπτα άντεξε η Ελληνική Αστυνομία τους πανηγυρισμούς μας. Τριάντα δευτερόλεπτα άντεξαν τα υπαλληλάκια, τότε του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, μέχρι να επιτεθούν με την αύρα και δακρυγόνα. Οι ίδιοι που στις δικάσιμες τα λέγανε με τους νεοναζί σε φιλικό ύφος. Σαν παλιοί φίλοι που βρέθηκαν μετά από καιρό. Που έβλεπαν ναζιστικούς χαιρετισμούς στις αίθουσες και γούσταραν. Αλλά δεν μπορούσε να μας στερήσει κάτι από την χαρά. Μπορέσαμε να χαρούμε έστω για μια μέρα και την επόμενη να συνεχίσουμε με περισσότερη δύναμη.

Δύναμη που αντλήσαμε από τους συγγενείς των νεκρών μας, τις οικογένειες Φύσσα και Λουκμάν που πάνω τους έπεσε το βάρος όλου του κόσμου και η ευθύνη να τα βάλουν με ολόκληρο το σύστημα. Δύναμη που αντλήσαμε από τους φοβισμένους όμως ταυτόχρονα ατρόμητους και τεράστιους επιζώντες και μάρτυρες, κάποιοι με προβλήματα μέχρι και σήμερα όπως ο αλιεργάτης Αμπουζίντ Εμπάρακ. Δύναμη που αντλήσαμε από τους συνηγόρους υποστήριξης της κατηγορίας και την ατελείωτη, στοιχειοθετημένη δουλειά τους. Δύναμη που οφείλουμε στο GoldenDawnWatch, το Παρατηρητήριο της Δίκης της Χρυσής Αυγής που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την πολύτιμη συνεισφορά του και άνοιξαν δρόμο για αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Δύναμη που οφείλουμε στους αντιφασίστες δημοσιογράφους που δεν έχασαν μέρα και άλλους που ρίσκαραν τις δουλειές τους, για να δημοσιεύονται άρθρα για την δίκη. Πριν αποφασίσει η κεντρική εξουσία να πολεμήσει την Χρυσή Αυγή, ενώ για αρκετά χρόνια την εργαλειοποιούσε.

Δύναμη που αντλήσαμε και δύναμη που επιστρέψαμε, γιατί ο αντιφασισμός είναι η ίδια η δύναμη της ελευθερίας που η ενέργειά της δεν χάνεται. Αλλά αυτή η δύναμη, αυτή η ενέργεια φωτίζει τον δρόμο των επόμενων. 

Αυτή η μέρα θα μας θυμίζει πάντα πως κάποιοι πλήρωσαν το κόστος των επιλογών άλλων.
Αυτή η μέρα θα μας θυμίζει πως στα δύσκολα οι νεοναζί μυξοκλαίνε, παρακαλάνε,λένε πως ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή πως τους χακάρανε. Δεν έχουν το σθένος να εισπράξουν το αντίτιμο των πράξεών τους και δεν θα το ανακαλύψουν ξαφνικά. 
Αυτή η μέρα όμως θα μας θυμίζει πως καμία μάχη δεν τελειώνει πριν τελειώσει και καμία μάχη δεν χάνεται πριν χαθεί. Αρκεί να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και στο ύψος που προστάζει η Ιστορία.