Της ΝΟΡΑΣ ΡΑΛΛΗ

Αμέσως μετά την επανεκλογή του, επιτέθηκε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη, λέγοντας: «Ολοι εμείς οι Ελληνες θα υιοθετούμε παιδιά για να παράγουμε πουσ....δες;». Θυμίζουμε πως ο κ. Κασσελάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του είχε εκφράσει την επιθυμία του να αποκτήσει παιδιά με τον σύντροφό του.

Εφόσον «ξεσηκώθηκε» μία έντονη αντίδραση, κυρίως... ποιον κοροϊδεύουμε; Καθόλου «κυρίως». «Μόνο» - αυτή είναι η λέξη. Εφόσον, λοιπόν, «ξεσηκώθηκε» μία έντονη αντίδραση μόνο από μέλη της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ και συνειδητοποιημένους πολίτες, αλλά και μετά από την άμεση αντίδραση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική καταδίκη των λεγομένων αυτών, υπήρξε εισαγγελική παρέμβαση με την κατηγορία της υποκίνησης ρατσιστικού μίσους, εν προκειμένω εναντίων των ομοφυλοφίλων.

Στην κατηγορία «γεγονότα» εμπίπτει και η χθεσινή δήλωση του πρώην υφυπουργού Πολιτισμού (μη εκλεγμένου, οπότε πλέον δίχως κάποιο θεσμικό ρόλο) Νικόλα Γιατρομανωλάκη, ο οποίος αφού πρώτα επιτέθηκε, εμμέσως πλην σαφώς, και ο ίδιος στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για τη δήλωσή του περί απόκτησης παιδιών («εάν τα έλεγα εγώ, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητούσε να με σταυρώσουν» είπε ως ερμηνεία και κατα-δίκη προθέσεων εκ των προτέρων;), στη συνέχεια είπε πως: «Αυτό έχει εκτροχιάσει τη συζήτηση για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ και το θέμα παιδί» και πως «δεν υπάρχει καμία μελέτη στον κόσμο που να λέει ότι τα παιδιά των γκέι γίνονται γκέι».

Κάπου εδώ, τα «γεγονότα» τελειώνουν και αρχίζει η ουσία αυτών να ξεχειλίζει... Μήπως, λοιπόν, να κλείσουμε το μάτι, να κατεβάσουμε την κατσαρόλα και να σώσουμε το φαΐ;

Το τι είπε ο Μπέος και το γιατί το είπε είναι όχι απλά επικίνδυνο, αλλά εξωφρενικά επικίνδυνο. Ωστόσο, ο "φακός" μας αυτή τη φορά θα πέσει πάνω στην απάντηση που δόθηκε. Γιατί το να είναι κάτι καταφανώς χυδαίο, ρατσιστικό και επικίνδυνο είναι ένα πράγμα. Αλλά η απάντηση που δόθηκε, το τι κρύβει μέσα της, είναι φανερό; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση κρύβει μέσα της μία επίσης ισχυρή επικινδυνότητα, εξαιτίας της εργαλειοποίησης που ανάγει σε επιχείρημα.

Το να έχει δικαιώματα ένα ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρι επάνω στο παιδί του είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό και καίριο ζήτημα. Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, μόνο ο ένας από τους δύο γονείς αυτού του παιδιού έχει δικαιώματα γονεϊκότητας πάνω του. Που σημαίνει πρακτικά, πως ο άλλος δεν μπορεί ούτε καν να πάρει τους βαθμούς του από το σχολείο. Αν νοσηλευτεί το παιδί δεν μπορεί να είναι δίπλα του ως γονιός. Αν πεθάνει ο ένας, το παιδί θα πάει σε άσυλο και όχι στον άλλο γονέα κλπ. Οπότε, είναι τουλάχιστον γελοίο να συζητάμε για το αν θέλει ή τι παιδιά θέλει ο κάθε Κασσελάκης (πόσο μάλλον να την "εργαλειοποιούμε" υπέρ μας, βάζοντάς μας στη μεριά του "θύματος", όπως από μόνος του έκανε ο κ. Γιατρομανωλάκης), αντί ν' ανοίξουμε επιτέλους αυτή τη συζήτηση και ν' αλλάξουμε τη νομοθεσία χθες, όπως έχει γίνει σε δεκάδες ευρωπαϊκά κράτη, ακόμη και στην Εσθονία!

Πάμε τώρα στη δεύτερη δήλωση Γιατρομανωλάκη: «Δεν υπάρχει καμία μελέτη στον κόσμο που να λέει ότι τα παιδιά των γκέι γίνονται γκέι». Εκ πρώτης ανάγνωσης, έχει δίκιο. Ωστόσο, πρόκειται για μία πολύ επικίνδυνη δήλωση. Τι σημαίνει αυτό που είπε; Πως αν βγει μία μελέτη για το αντίθετο, τότε είναι έτσι; Και τι εννοεί «μελέτη»; Η φράση αυτή αναιρείται ακαριαία. Αν πω δηλαδή εγώ πως «δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν τη σχέση φιλελευθερισμού και αριστείας», τι θα σημαίνει; Που πράγματι δεν υπάρχουν τέτοιες μελέτες, αλλά το διακύβευμα το τρώμε στη μάπα τόσα χρόνια και μάλιστα με στυγνούς εργασιακούς νόμους, στηριζόμενους σε επίσης στυγνό ταξικό διαχωρισμό.

Και όχι μόνο τέτοιες μελέτες δεν υπάρχουν, τουναντίον. Αρκεί να θυμηθούμε τον σπουδαίο (όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί έτσι είναι) Γάλλο κοινωνιολόγο Πιέρ Μπουρντιέ, ο οποίος ήταν ο πρώτος που συνέδεσε την εκπαιδευτική διαδικασία με την ταξικότητα. Και αν δεν γνωρίζει ο κ. Γιατρομανωλάκης τον Μπουρντιέ (ο κ. Μπέος δεν τον γνωρίζει σίγουρα), τότε προθυμοποιούμαστε να του στείλουμε (δωρεάν) το βιβλίο του «Η Διάκριση» (εκδόσεις Πατάκης) για τον σύνθετο δεσμό μεταξύ κουλτούρας, εξουσίας και ταυτότητας στις σύγχρονες κοινωνίες. Μπέσα.