Τι χωρίζει στ’ αλήθεια (σήμερα) το ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο βαθιές είναι οι διαφορές των δύο τάσεων στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να υπαγορεύουν διάσπαση; Ακόμα και στην περίπτωση του ΚΚΕ με την καθαρή γραμμή “κομμουνισμός ή βαρβαρότητα”, είναι τόσο… αντικομμουνιστική μια στήριξη σε κάποιον προοδευτικό υποψήφιο της Αθήνας ή της Θεσσαλίας;

Όχι, διόλου τυχαία προφανώς δεν έγραψα τοποθεσίες. Το ΚΚΕ έχει σταθερή γραμμή και δίχως καιροσκοπισμούς (ως τέτοια τη σέβομαι απόλυτα), όμως δεν παύει να ‘ναι κοντόφθαλμη, τουλάχιστον όσο μιλάμε για δημάρχους και περιφέρειες. Κατανοώ ότι ο Δούκας της Αθήνας* ή ο Κουρέτας της Θεσσαλίας δεν ακούγοντ' ενδεδειγμένες επιλογές στον Περισσό, είναι όμως “ίδιες” μ’ αυτές του Μπακογιάννη ή του Αγοραστού; Κι αν σ’ επαναληπτικές εκλογές είχε βρεθεί ένας Μπέος; Ξανά θα ‘λεγε όχι στη στήριξη του ίδιου άλλου, αφήνοντας το Βόλο στα χέρια ενός λούμπεν “λαϊκού” αμόρφωτου; Πού πήγε τέλος πάντων εκείνος ο Φλωράκης κι η “συνεργασία με το διάολο” για το καλό της χώρας; Την ίδια ώρα μάλιστα που το Κομμουνιστικό Κόμμα καλοδέχεται τη στήριξη των άλλων στον Κώστα Πελετίδη. Μια στήριξη που προφανώς ο δήμαρχος την αξίζει απόλυτα, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Επιστρέφω στα της αριστεράς κι αναρωτιέμαι: Μήπως είναι μια καλή στιγμή ενηλικίωσης; Μήπως είναι ώρα ν’ αρχίσει ο κάθε σύντροφος, κάθε απόχρωσης, να βάζει στο κρασί του λίγο νεράκι μπας κι υπάρξει μια ελάχιστη συνεννόηση; Πουθενά στον κόσμο δεν θα βρεις απόλυτη ταύτιση στόχων κι ιδεών, όχι σε κόμματα και γραμμές, μα ούτε σε ειρηνευτικές αποστολές και δράσεις σωτηρίας. Όμως το ζήτημα δεν είναι να συμφωνείς πάντα κι απόλυτα σε ιδεολογικό επίπεδο. Το ζήτημα είναι να συνεννοείσαι. Χωρίς να πουλάς τις αξίες σου, αλλά και χωρίς να παγιδεύεσαι στις εμμονές σου. Ειδάλλως, καμιά δημοκρατία δεν δουλεύει, καμιά αριστερά δεν λειτουργεί – πόσο μάλλον η αμφότερα προβληματική ελληνική εκδοχή τους.

Πολιτική δεν κάνεις άκαμπτος. Έτσι κάνεις επανάσταση. Πολιτική κάνεις με διαπραγμάτευση και μ’ ελιγμούς. Κι αυτό γίνεται ανάγκη απόλυτη όταν απέναντί σου υπάρχει ένας αδιάσπαστος Γολιάθ που διαχρονικά παντρεύει εντός του δυο τόσο αντίρροπες στάσεις ζωής: τη συντηρητική και τη φιλελεύθερη. Θα μου πεις, εκεί το χρήμα ενώνει κι απαλύνει. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν, εδώ να ενώσει και ν’ απαλύνει η ανάγκη. Να ενώσει και ν’ απαλύνει τις διαφορές ανθρώπων που, στο φινάλε διάολε, δεν έχουν τόσα πολλά να χωρίσουν.

Περιμένω μ’ ενδιαφέρον. Και περιμένω με φόβο. Όχι μη διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ (που μοιραία θα το κάνει), ούτε το αποτέλεσμα της δεύτερης Κυριακής (που... κοντή γιορτή πια). Περιμένω μ’ ενδιαφέρον να δω αν η αναμφισβήτητη κυριαρχία της καταστροφικότερης ΝΔ απ’ τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν, θ’ αναγκάσει επιτέλους τις πόλεις-κράτη της αριστεράς σ’ ένα ενιαίο μέτωπο. Ή αν θα συνεχίσουν ν’ ασχολούνται με το πρωτάθλημα της πολυκατοικίας τους, όσο η Ελλάδα θα βουλιάζει όλο και βαθύτερα σε πλημμύρες καπιταλιστικής αδιαφορίας.

*Κι άντε μετά να πειστεί το ΚΚΕ να τον στηρίξει…