Τα κράτη έχουν δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Τελεία. Είναι λογικό να έχουν. Είναι ανθρώπινο να έχουν. Πρέπει να έχουν. Και το Ισραήλ, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, είναι κράτος. Άρα έχει δικαίωμα ν’ αμύνεται. Τελεία. Παύλα. Παράγραφος. Μόνο που, συμπαθάτε με, αυτό δεν είναι άμυνα. Είναι μακελειό.

Δεν θέλει να ‘χεις πτυχίο γλωσσολογίας, ο ορισμός είν’ εύκολος: άμυνα, η απόκρουση επιθέσεων, η υπεράσπιση κάποιου που δέχεται επίθεση, η πρόληψη επιθέσεων. Ο βομβαρδισμός νοσοκομείου δεν μπορεί και δεν ταιριάζει με τίποτα απ’ τα παραπάνω. Υπάρχει όμως κάτι που, εξ ορισμού κι εκ των πραγμάτων μπορεί και ταιριάζει μαζί του ο βομβαρδισμός νοσοκομείου: Έγκλημα Πολέμου.

Δύο κυρίαρχα αφηγήματα παλεύουν από χθες να συμμαζέψουν διεθνώς τ’ ασυμμάζευτα. 1. Η Χαμάς βομβάρδισε το νοσοκομείο. 2. Δεν γίνεται αλλιώς. Για να δούμε…

1. Είναι δυνατό να αιματοκύλησε η Χαμάς την Παλαιστίνη για ν’ αποτρέψει τη διεθνή συμπαράσταση προς το Ισραήλ; Είναι. Είναι πιθανό να το έκανε; Δεν μπορώ να ξέρω. Μια τρομοκρατική σέκτα σε κατάσταση παροξυσμού είναι ικανή για όλα. Όμως εδώ η ίδια η ερώτηση είναι λάθος. Η σωστή ερώτηση είναι: Μπορούμε να φορτώσουμε στη Χαμάς το βομβαρδισμό του νοσοκομείου; Όχι, δεν μπορούμε. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ. Και δεν μπορώ για τον ίδιο λόγο που δεν φορτώνω ούτε τα εγκλήματα της Χαμάς σε υποκίνηση του Ισραήλ (θεωρία συνωμοσίας που επίσης έχει ακουστεί), ούτε τους Δίδυμους Πύργους στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Βλέπεις, ο πόλεμος έχει πλευρές κι ο Όκαμ ξυράφι. Κι αυτό το ξυράφι υπαγορεύει: Η θεωρία με τις λιγότερες υποθέσεις ισχύει μέχρι να φέρει παραπάνω στοιχεία στο φως κάποια άλλη. Ούτως ειπείν, αυτή τη στιγμή το προφανές είναι κι αποδεκτό: Σ’ έναν πόλεμο η μια πλευρά βομβάρδισε την άλλη. Κάθε τι άλλο πρέπει πρώτα ν’ αποδειχθεί, κι έπειτα συζητάμε.

Αν ξεφύγουμε λιγάκι απ' την ακαδημαϊκή λεπτολογία βέβαια, και χωρίς ξυράφια το αφήγημα δεν στέκει. Το ίδιο το Ισραήλ φροντίζει γι' αυτή την «αστάθεια». Το Ισραήλ που κατηγόρησε τη Χαμάς, έπειτα κάποια εξωτερική θολή εκδοχή του Τζιχάντ, έπειτα μίλησε για παράπλευρη απώλεια, για λάθος, γι’ αποθήκες πυρομαχικών, για θραύσματα… Πόσες φορές μπορείς να πιστέψεις την παραφουσκωμένη «αλήθεια» ενός βοσκού που ήδη έχει αποδειχτεί κατ’ εξακολούθηση ψεύτης;

2. Γίνεται αλλιώς; Μπορείς να ξεριζώσεις τρομοκράτες βαθιά ριζωμένους χωρίς να σαρώσεις περιοχές και (μοιραία) να θερίσεις αμάχους; Γίνεται. Κι αν δεν γίνεται, που να πάρει ο διάολος, βρες τρόπο να γίνει! Όχι, δεν είναι δεκτή μια αντιτρομοκρατική γενοκτονία. Όπως δεν έγινε ποτέ δεκτή κι η Χιροσίμα. Αυτό ήταν και τότε το επιχείρημα (αλίμονο, καμιά πρωτοτυπία): οι Ιάπωνες αρνούνται να παραδοθούν → όσο δεν παραδίδονται ο πόλεμος δεν τελειώνει → η γεωμορφολογία της Ιαπωνίας δεν επιτρέπει χερσαίο πόλεμο → ο Χιροχίτο, ο εθνικισμός, οι Σαμουράι, η περηφάνια τους… → Μπουμ. Δεκτό; Όχι βέβαια. Αλλιώς μας πήρε ο διάολος.

Δεν γίνεται δεκτή η Χιροσίμα. Δεν γίνεται δεκτή η βόμβα. Δεν γίνεται δεκτή η σφαγή. Δεν γίνονται δεκτά τα εγκλήματα πολέμου. Δεν γίνεται δεκτή η εκδίκηση. Δεν γίνεται δεκτό το χάος που σκορπάει νεκρούς. Απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν έγινε δεκτό το έγκλημα της Χαμάς. Δεν θα γίνει ούτε αυτό του Ισραήλ. Δεν θα γίνει! Το ξέρω φυσικά, αυτό δεν αλλάζει πολύ τα πράγματα. Όμως αλλάζει την ιστορία.

Δεν θα σωθούν οι Παλαιστίνιοι απ’ τις γραμμές που γράφω. Δεν θα σωθούν από γραφές κι από ποιήματα, ούτε από άρθρα και βιβλία. Όμως ας έχουμε τουλάχιστον την ανθρωπιά να βλέπουμε το έγκλημα και τον εγκληματία χωρίς να βάζουμε το χέρι μας στο ζύγι. Όταν η Χαμάς βίασε, σκότωσε και βασάνισε τα νιάτα, τη ζωή και την ελευθερία, όλοι ήμασταν εναντίον της. Όλοι! Κι όποιος δεν ήταν, ας τα βρει με τη συνείδηση και την ψυχούλα του. Σήμερα που το Ισραήλ θερίζει γυναικόπαιδα, αθώους κι ασθενείς, πού θα σταθείς; Στην άμυνα;

Δεν θέλει κάνα ντοκτορά στην ιστορία, μάστερ στο δίκαιο του πολέμου, μπάτσελορ στη γεωπολιτική ή μελέτες θεολογίας. Θέλει απλώς να είσαι άνθρωπος για να συμφωνείς με το ανθρώπινο: Αν αυτό που κάνει τώρα το Ισραήλ τ’ ονομάσουμε άμυνα, τότε χρωστάμε στην ίδια μας τη φύση μια πελώρια συγγνώμη. Συγγνώμη για την «άμυνα». Συγγνώμη για το πογκρόμ, τη σφαγή και τη φρίκη. Συγγνώμη για το απάνθρωπο. Για να τη ζητήσεις χρειάζεται απλώς να είσαι άνθρωπος. Που, το ‘παμε, μοιάζει να ‘ναι η πιο δύσκολη σπουδή απ’ όλες…

*Την πιο ειλικρινή συγγνώμη μου απ' τον Κώστα Τριπολίτη και το μακαρίτη Θάνο Μικρούτσικο για τον τίτλο που τους «έκλεψα».

Φωτογραφία: Motat Azaiza