Άρθρο του Tareq S. Hajjaj, ανταποκριτή του Μοndoweiss στη Λωρίδα της Γάζας, που δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου 2023.

Πρωτότυπος τίτλος: This could be my last report from Gaza

Φωτογραφία: Mohammed Salem/Mondoweiss

Μετάφραση: Βασίλης Πετρόπουλος

Επιμέλεια: Σωτήρης Λαπιέρης

Κάθε φορά που πηγαίνω στο πεδίο για δουλειά, νιώθω έντονα σαν να ακολουθώ μια διαδρομή κατευθείαν προς τον τάφο μου. Γλιστράω από γωνία σε γωνία, περπατώντας με τόση προσοχή, σαν να είμαι θανάσιμη απειλή για κάποιον. Δεν είμαι μαχητής. Δεν έχω κρατήσει ποτέ όπλο, ούτε έχω εμπλακεί σε κάποια μάχη. Δεν πιστεύω ότι είμαι απειλή είτε για το Ισραήλ είτε για οποιονδήποτε άλλο, είμαι απλώς ένας γραφιάς που αφηγείται τις ιστορίες των ανθρώπων. Αλλά κάνω λάθος.

Για μια κατοχική δύναμη, ενδεχομένως να αποτελώ μεγαλύτερο κίνδυνο για το Ισραήλ απ’ ό,τι ένας μαχητής.

Οι μαχητές μπορεί να πεθάνουν, και το ταξίδι τους θα τελειώσει, αλλά ως συγγραφέας, οι ιστορίες μου μπορεί να κρατήσουν για πάντα. Έχουν σκοπό να καταγράψουν την ιστορία του λαού μου. Η ισχύς της κατοχής πηγάζει από την ικανότητά της να αποκρύπτει την ιστορία. Ο ρόλος μας είναι να την υπερασπιστούμε και να τη διατηρήσουμε, να διαφυλάξουμε την αλήθεια για τον λαό μας που σφαγιάστηκε συστηματικά από τους κατακτητές, για το έθνος που εξαλείφθηκε επειδή ο αποικιοκράτης ήθελε να πάρει τη γη μας.

Τις πρώτες δύο μέρες της επίθεσης, πήγα στο πεδίο για ρεπορτάζ. Τα μέρη στα οποία πήγα ήταν πάντοτε τα ασφαλέστερα όπου θα μπορούσα να πάω στη Γάζα, όπως το νοσοκομείο «al-Shifa» στην πόλη της Γάζας. Ποτέ δεν πίστεψα ότι τα νοσοκομεία θα γίνονταν στόχοι των πολεμικών μηχανών του Ισραήλ. Αλλά το σημείο που βρισκόμαστε είναι δεδομένο, και το Ισραήλ έχει αποδείξει ότι τίποτα δεν θα σταματήσει τα εγκλήματά του στη Γάζα.

Πήγα σε μια μικρή καφετέρια δίπλα στο νοσοκομείο, στην οποία βρίσκονταν μια ομάδα δημοσιογράφων, μιας και υπήρχε ακόμα ρεύμα και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε έμοιαζε σαν να ζούμε με χρόνο δανεικό. Γνωρίζαμε ότι το Ισραήλ ήθελε να αποκόψει τη Γάζα από τον υπόλοιπο κόσμο, να σκοτώσει εκείνους που ήθελαν να αναδείξουν στον κόσμο τα δεινά του λαού τους και να αποκαλύψουν τα εγκλήματα του Ισραήλ.

Δουλεύουμε υπό τον φόβο του θανάτου. Ξέρουμε ότι είμαστε στόχοι για το Ισραήλ. Αλλά εκπληρώνουμε το καθήκον μας.

Φοράω το γιλέκο μου με τη λέξη «PRESS», ανάγλυφη πάνω του σαν ασπίδα, και καλύπτω το κεφάλι μου με ένα μπλε κράνος, πιστεύοντας ότι αυτό θα με προστατεύσει, ότι θα αναγνωριστώ ως δημοσιογράφος και θα γλιτώσω από τους ισραηλινούς πυραύλους. Αλλά δεν θα με προστατεύσει. Οι συνάδελφοί μου σκοτώνονται καθημερινά. Οι ισραηλινοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί σκότωσαν 10 από αυτούς την περασμένη βδομάδα, και δεκάδες τραυματίστηκαν σοβαρά.

Κάθε φορά που μου έρχονται τα νέα, πληγώνομαι βαθιά, σαν να είναι η πρώτη φορά. Κάθε φορά που μετακινούμαι, νιώθω σαν να κάνω το τελευταίο μου βήμα. Συνεχίζω να προσεύχομαι ζητώντας προστασία από το Θεό – όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τον εννέα μηνών γιο μου, να μη μεγαλώσει δίχως πατέρα. Θα αποδεχτώ τα δικά μου βάσανα, αλλά δεν αντέχω να τον δω να υποφέρει.

Όταν ετοιμάζομαι να φύγω από το σπίτι και φοράω το γιλέκο μου με τη λέξη «PRESS»,  μοιάζω στα μάτια της οικογένειάς μου σαν ένας κινούμενος στόχος. Η οικογένειά μου προσπαθεί να με εμποδίσει να φύγω. Η σύζυγός μου μου φέρνει τον γιο μου. Ξέρω τι κάνει, θέλει να με κάνει να ξανασκεφτώ την απόφασή μου και να μείνω σπίτι μαζί τους. Αλλά τους χαιρετώ και φεύγω πριν λυγίσω και κλάψω μπροστά τους. Με χρειάζονται δυνατό.

Για όλους εμάς, αυτός δεν είναι ένας αποχαιρετισμός που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, ως συνήθως, πριν την αναχώρησή μου. Μπορεί να είναι το τελευταίο αντίο και η τελευταία φορά που τους αγκαλιάζω.

Αλλά, αυτές τις μέρες, δεν είναι αυτή η μόνη πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσω, κατά τη διάρκεια της δουλειάς μου ως δημοσιογράφου στη Γάζα. Ο θάνατος με ακολουθεί σαν σκιά, και η δυσκολία έγκειται στο να μείνω ψύχραιμος μπροστά σε όλες αυτές τις σπαρακτικές σκηνές που βλέπω κάθε μέρα και να κρατήσω τα μάτια μου στεγνά καθώς ακούω τις ιστορίες όσων επιβίωσαν.

Αλλά ακόμα και αυτοί που δεν σκοτώθηκαν, στην πραγματικότητα δεν επέζησαν. Εξάλλου, πως στο καλό θα μπορούσαν να επιζήσουν, όταν όλη τους η οικογένεια σκοτώθηκε ή παραμένει εγκλωβισμένη κάτω από τα ερείπια;

Στη Γάζα, αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να είναι εγγυημένα ασφαλής μένοντας σπίτι, ενώ όσοι  πάνε στο πεδίο για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, κρατούν τη ζωή τους στα χέρια τους και βαδίζουν μπροστά. Και για ανθρώπους σαν εμένα, δεν έχει πλέον σημασία αν θα σκοτωθούμε. Έχουμε επιλεγεί για να είμαστε αγγελιαφόροι των δεινών του λαού μας.

Αλλά αυτό που μου δίνει κίνητρο είναι πως γνωρίζω ότι η φωνή μου ακούγεται και ότι έχω τεράστια υποστήριξη από την ομάδα μου. Ακόμα και όταν δεν γράφω και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μεταδώσω τηλεφωνικά, οι συνάδελφοί μου στο Mondoweiss μετατρέπουν τις σκέψεις μου σε ιστορίες. Εκείνοι είναι η αιτία που η φωνή μου συνεχίζει να ακούγεται.

Σήμερα σας μεταδίδω ειδήσεις. Αύριο μπορεί να είμαι εγώ η είδηση. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω να γράψω άλλη ιστορία τις επόμενες μέρες. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα επιβιώσω. Το Ισραήλ αποφάσισε, μαζί με τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες, να εξαφανίσουν ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας. Σχεδιάζουν να μας μετατρέψουν σε πρόσφυγες για ακόμα μια φορά, και τώρα πιέζουν την Αίγυπτο για να μας φιλοξενήσει. Αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων στη Γάζα έχει αποφασίσει να μείνει στο σπίτι της, ακόμα και αν αυτό θα σημάνει την εξόντωσή τους.

Το μήνυμά μου προς όλους όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές είναι να θυμούνται ότι οι πιο ισχυρές χώρες του κόσμου σκοτώνουν αμάχους στη Γάζα. Μην τους πιστεύετε όταν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα και ανθρωπιά. Δεν έχουν ανθρωπιά. Τους εκλιπαρούσαμε τα τελευταία 17 χρόνια να βάλουν ένα τέλος στην πολιορκία μας. Ποτέ δεν άκουσαν. Αντιθέτως, σπεύδουν να μας σκοτώσουν.

Κρατήστε ζωντανές τις ιστορίες μου, για να κρατήσετε έτσι και εμένα ζωντανό. Να θυμάστε ότι ήθελα μία φυσιολογική ζωή, ένα μικρό σπίτι γεμάτο από τα γέλια των παιδιών μου και γεμάτο από τις μυρωδιές από τη μαγειρική της γυναίκας μου. Θυμηθείτε ότι ο κόσμος που προσποιήθηκε τον σωτήρα της ανθρωπότητας συμμετείχε στη δολοφονία ενός τόσο μικρού ονείρου.

Θυμηθείτε με, καθώς, αναγκαστικά,  προετοιμάζομαι να αφήσω αυτόν τον κόσμο και να πάω σε έναν καλύτερο – έναν όπου οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν υπάρχουν.

Tareq S. Hajjaj,

15 Οκτωβρίου 2023

Read the original article