Γράφει ο Άντυ Βρόσγος 

*Οικονομολόγος συγγραφέας

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πεθάνει. Όπως πολλοί μελλοθάνατοι είχε μια «τερματική λαμπρότητα», όπως την αποκαλεί ο Γερμανός ερευνητής Μίκαελ Ναμ, που έδωσε κάποιες ελπίδες, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν φρούδες.

Η διαπίστωση αυτή έχει δύο εξηγήσεις που ισχύουν ταυτόχρονα. 

Η πρώτη είναι ότι η παλιά φρουρά δεν πείθει. Δεν κατάφερε να κυβερνήσει όπως ήθελε, δεν αντιπολιτεύτηκε όπως έπρεπε. Το μιντιακό κατεστημένο τους κατάπιε μαζί με όλο το κόμμα συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας του. Ίσως είναι άδικο, ίσως δεν είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη, αλλά η μπάλα τους παίρνει όλους ειδικά όταν χάνεις πάνω από το 50% της εκλογικής σου δύναμης όντας στην αντιπολίτευση, απέναντι μάλιστα στη χειρότερη και πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Ποιος είπε εξάλλου ότι η ζωή είναι δίκαιη;

Η συνέχιση της παρουσίας πολλών εξ αυτών είναι παράγοντας που όχι μόνο δεν ελκύει νέους ψηφοφόρους αλλά απωθεί και τους εναπομείναντες, και παρά τους αγώνες τους για αυτόν τον σχηματισμό από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, τις θεμιτές φιλοδοξίες και τις πικρίες τους, πρέπει να αντιληφθούν ότι είχε δίκιο κάποιος ελάχιστα πιο σοφός από τους ίδιους όταν έλεγε ότι η πιο μεγάλη τέχνη είναι να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή. Και αυτοί έχουν ήδη αργήσει. 

Από την άλλη έχουμε μια νέα ηγεσία της οποίας την καταλληλότητα και χρησιμότητα αντιλαμβάνονται μόνο οι οπαδοί της. Εκτός γραμμής, εκτός τόπου και χρόνου, εκλέχτηκε με όρους μεσσιανισμού και επικοινωνίας και όχι πολιτικών θέσεων. Και ενώ στις δημοσκοπήσεις το κόμμα κατρακυλάει σταθερά προς την τέταρτη θέση, το οποίο σημειωτέων είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο σε κόμμα μετά από μια πρόσφατη αλλαγή ηγεσίας, αυτή συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο υπό τις ιαχές του πλήθους «Σταύρωσον» ή καλύτερα «διάγραψε αυτόν».

Βέβαια θεωρώ δεδομένο ότι αυτό το πλήθος, το οποίο συντάχθηκε αναφανδόν με τη νέα ηγεσία «για να κερδίσουμε τις εκλογές», με την πρώτη κατραπακιά θα αποχωρήσει ησύχως και έχοντας έτοιμη τη δικαιολογία, «δεν τον άφησαν», «τον πολέμησαν οι ιδιοκτήτες του κόμματος» και άλλα τέτοια.

 Ένας εχθρός είναι πάντα πιο βολική λύση από την παραδοχή ενός λάθους έστω και αν δεν είναι θαρραλέα. Έτσι κι αλλιώς μουσαφιραίοι ήρθαν, δεν έφαγαν την κρυάδα του 2,93% του 1993 και παρέμειναν, ανέβηκαν στο τρένο όταν ήδη «πηγαίναμε να πάρουμε το πρωτάθλημα». Όσο εύκολα μπήκαν στο κόμμα λόγω προσδοκιών κατάκτησης της εξουσίας, όσο εύκολα σήκωσαν στα χέρια ένα κενό πουκάμισο, τόσο εύκολα θα πηδήξουν από αυτό στην πρώτη δυσκολία. 

Όταν δεν λειτουργείς με όρους αρχών και ιδεολογίας αλλά με όρους  ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού ή «θρησκευτικής πίστης» το Σταύρωσον αυτόν από το Ωσαννά είναι ένα τσιγάρο δρόμος.