Υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο; Ναι. Έριξε το Πολυτεχνείο τη χούντα; Όχι. Ήταν μια οργανωμένη πράξη ή μήπως το αποτέλεσμα μιας αναμπουμπούλας; Δεν έχει καμιά σημασία. Ήταν ένας αγώνας κι οι αγώνες δεν κρίνονται απ’ το αποτέλεσμα, ούτε απ’ την οργανωτική τους δομή. Ήταν πιτσιρίκια απέναντι σε άρματα μάχης. Ήταν φοιτητές απέναντι σε συνταγματάρχες. Ήταν αφελείς απέναντι στην εξουσία. Ήταν ονειροπαρμένοι απέναντι σε δικτάτορες. Τελεία.

Το Πολυτεχνείο δεν μας χρωστάει, του χρωστάμε. Και κάθε χρόνο, κάποιοι θα βρεθούν να το καθίσουν στο εδώλιο. Θες γιατί η “γενιά” του οδήγησε στην πολιτική παρακμή της μεταπολίτευσης; Θες γιατί τσούζει ακόμα η πληγή τ’ απολιθώματα της ακροδεξιάς; Θες γιατί κάποιοι ενοχλούνται που η σωστή πλευρά της ιστορίας φόραγε τζιν, τσαλακωμένα μπλουζάκια, είχε γένια και κοιμόταν στ’ αμφιθέατρα; Ο,τι και να θες, πάρ’ το χαμπάρι: το Πολυτεχνείο δεν μας χρωστάει! Του χρωστάμε…

Είν’ άξιο απορίας, αν κι έχει μάλλον εύκολη εξήγηση: η Ελλάδα της δημοκρατίας, έχει σε περίοπτη θέση (και πολύ καλά κάνει!) τις επετείους της κόντρα στον κατακτητή. Είναι περήφανη χωρίς συζήτηση για τους αγώνες στ’ όνομα της ελευθερίας. Για τον αγώνα στ’ όνομα της δημοκρατίας (μας), γιατί δεν είναι; Γιατί δεν είναι συντεταγμένα; Γιατί δεν είναι ομόφωνα; Γιατί ακόμα αναρωτιέται λεπτομέρειες, βελόνες στ’ άχυρα του μεγάλου και σπουδαίου;

Δεν θ’ απαντήσω γιατί δεν θέλω να λερώσω την ψηφιακή σελίδα μου με ιδεοληψίες και φιλοχουντικές ονειρώξεις. Σήμερα είναι μέρα να χαρείς και να δακρύσεις. Χάθηκαν άνθρωποι, εκτελέστηκαν, όμως επάνω στη θυσία τους χτίστηκε ο έρωτας της Ελλάδας με τη δημοκρατία. Κι αν ο έρωτας αυτός οδήγησε σ’ ένα γάμο κακοποίησης κι απιστίας, αυτό δεν πάει να πει πως πρέπει να ξεχάσουμε τις μέρες που οι φοιτητές είχαν την αγνότητα να σταθούν πάνω απ’ τις περιστάσεις. Και ν’ αγκαλιάσουν “παράνομα” το μόνο πολίτευμα που άξιζε την αγάπη τους.

Το Πολυτεχνείο έχει ήδη τη θέση του μες στις μεγάλες ανάσες της ιστορίας. Δίπλα στο Μάη του ‘68 και την Άνοιξη της Πράγας. Είναι η δική μας στιγμή στην πανανθρώπινη ανάγκη για συμμετοχική διακυβέρνηση. Όλα τα υπόλοιπα είναι μονάχα υστερικές αντιδράσεις ανέραστων. Λαδέμπορων που ονειρεύονται το νοικοκυρεμένο παντεσπάνι μιας ευνοϊκής συγκυρίας, και το ψημένο κρέας της ψόφιας κατσίκας του γείτονα...

Φωτογραφία: Σοφιανός Σαντατσόγλου